De Zwarte Sternen zijn terug! Meer heb ik niet nodig om weer naar de Zouweboezem te gaan. Ik ben met een nieuwe stand aan het experimenteren, de “paniek-stand”, en hoop hiermee weer wat mooiere plaatjes van de altijd leuke Sternen te kunnen maken. De eerste keer dat ik echt de “M-stand” ging gebruiken, waren ook de Zwarte Sternen m’n onderwerp, dus ik had er zin in om ook deze nieuwe techniek op hen uit te proberen.
Ik wilde vroeg ter plaatse zijn om met mooi licht te kunnen beginnen en de drukte op de weg voor te zijn. Daarom zat ik om kwart voor 6 in de auto, bleef de files voor en kwam net ná zonsopkomst aan bij de parkeerplaats. Ik ben meteen het fietspad afgelopen en zag de zon net boven de horizon uitkomen. Langs het fietspad werd ik luid toegezongen door een Winterkoninkje en zat er tegenover hem in het riet een Rietzanger luid te zingen. Iets verderop vond ik een Snor die ik heel fraai in het ochtendlicht kon vastleggen. Bij de vlonder was het opvallend rustig. Een Tafeleend zwom er rustig rond en een Fuut zwom heel erg op z’n gemak voorbij. Verder bleef het er dus rustig, voorlopig lieten de Zwarte Sternen zich nog niet zien en ben ik maar weer verder gelopen naar het vlonderpad en het kijkscherm. Ook langs dit pad was het rustig, maar ik wist wel weer een leuke Tjiftjaf vast te leggen. Daarna maar weer verder gelopen langs “De Kikker” tot de schuilhut. Daar zat een Rietzanger heel uitbundig te zingen en wat eerdere keren hier niet gebeurde, deed hij nu wel. Een aantal keer ging hij in een hoog in een halm zitten en kon ik hem heel mooi, helemaal vrij fotograferen. Heerlijk!
Ik ben daarna weer teruggelopen in de hoop dat de Sternen zich nu wel zouden laten zien. Vooralsnog bleef het nét voor de vlonder bij een zich Rietzanger-wanende Putter en een Rietgors. Opvallend was al wel de hele tijd het ge-koekoek in de lucht. Terwijl ik nog op het fietspad stond om te proberen de Putter nog wat beter vast te leggen, vlogen er in de verte 4 Koekoeken voorbij! Ze leken achter elkaar aan te zitten en beleven rondvliegen waarbij er soms 1 behoorlijk dichtbij kwam. Bij het groepje van 4 zat ook een vrouwtje in de bruine variant. Ik kon me niet herinneren dat ik deze variant ooit gezien had, wat het extra leuk maakte om eindelijk de Koekoeken eens goed te zien en de mogelijkheid te krijgen ze goed vast te leggen in vlucht.
Terwijl ik bezig was de Koekoeken te fotograferen, hoorde ik heet heerlijke, snerpende geluid van de Sterntjes. Ze kwamen weer terug! Daarop ben ik door naar de vlonder gelopen en heb me helemaal op deze luchtacrobaten gestort. Ondanks de nieuwe stand, viel het nog niet mee om dé foto te krijgen die ik graag wilde, maar ik kwam steeds meer in de buurt. Als je maar héél veel foto’s maakt en blijft proberen, zitten er uiteindelijk best de plaatjes bij waar ik zo op gehoopt had (of in ieder geval kwamen ze een heel eind in de buurt). Tussendoor heb ik nog enkele andere voorbij-vliegers op de gevoelige chip gezet en nadat ik dacht wel genoeg geschoten te hebben, bedacht ik dat ik toch ook maar weer mijn geluk kon gaan beproeven in Arkemheen. De Huiszwaluwen waren er weer en er zou een andere Stern-soort rondvliegen…
Na zo’n 3 kwartier rijden kwam ik aan in de polder waar ik een onaangename verrassing kreeg: het Nekkeveld was afgesloten en ik mocht er niet meer met de auto komen (later hoorde ik dat de aanwonenden geklaagd hadden over “vogelaars” die de weg blokkeerden en geen rekening hielden met anderen, waardoor zij bedongen hebben dat er dan maar niemand meer met de auto mag komen…). Tja, en toen waren de mogelijkheden wat beperkt. Ik ben als eerste maar even doorgereden naar het Gemaal om bij het water te gaan kijken. Ik ben in eerste instantie niet tot het water gekomen, want bij de parkeerplaats bleken inderdaad weer Huiszwaluwen rond te vliegen. Natuurlijk heb ik me daar eerst mee bezig gehouden. Eerst van buiten de auto waarbij ik verschillende vluchtfoto’s kon maken van de Huiszwaluwen, maar ook de Boerenzwaluw en Gierzwaluw, maar ik zag dat de Huiszwaluwen verderop af-en-toe landden om klei en andere materialen van de grond op te pikken voor hun nesten. Daarom ben ik weer in de auto gestapt in de hoop dat ze ook daar in de buurt zouden landen. Ik had wat water op het zand gegoten met de gedachte dat ik ze misschien daarmee kon verleiden wat dichterbij te komen om modder te halen. Dit plannetje werkte niet helemaal, maar wat verderop landden de Zwaluwtjes wel waarbij er 1 probeerde een stukje plastic uit de grond te trekken om mee te nemen. Eigenlijk tegelijk een triest gezicht en mooi. Triest omdat er natuurlijk geen plastic zou moeten liggen, maar weer blijkt dat het overal te vinden is (en dieren dus niet weten dat het heel schadelijk voor ze kan zijn) en mooi omdat ik hierdoor het diertje goed kon bekijken bij zijn verwoede pogingen om het stukje los te krijgen (wat uiteindelijk niet lukte).
Hierna ben ik weer naar de oostkant van de Polder gereden en heb eerst de weg richting de snelweg afgereden. Daar was de vangst 2 Boerenzwaluwen in vreselijk licht waarna ik de auto onderaan de dijk heb gezet om deze weer een stuk af te lopen. Tijdens de wandeling kwam ik Nel Bekema weer tegen. Met een soort van regelmaat tref ik haar in de Polder en ze weet elke keer wel weer iets interessants te melden. Vorige keer waren het de Kleine Zwanen, deze keer wist ze te vertellen dat de/een Witwangstern helemaal aan het begin van de dijk, bij de brug, te zien zou zijn. Ik bedankte haar voor de tip, maar besloot eerst de dijk af te lopen, de Stern zou toch zeker wel even blijven zitten…?
Buiten een verre Oeverloper en een verre Grasmus kreeg ik eigenlijk niks in beeld, dus bedacht ik mijn geluk maar te gaan beproeven bij de Witwangstern. Ik ben de dijk afgereden en kon de auto op het parkeerplaatsje onderaan de dijk neerzetten. De vogel was gezien bij bij de palen die er staan en ik dacht hem inderdaad meteen te herkennen en heb dus verschillende foto’s van de vermeende (voor mij) nieuwe soort gemaakt. Na enige tijd kwam Nel weer aanfietsen en ze bekeek ook alles wat er op de paaltjes zat. Haar conclusie was dat de vogel er helemaal niet meer zat. Ze vroeg me of ik wist hoe deze soort te herkennen, waarop ik niet verder kwam dan “een witte wang”. Het bleek iets verder te gaan en de soort is beter te herkennen aan een donkere buik (én witte wang). Toen ik mijn gemaakte foto’s beter bekeek, zag ik dat het inderdaad geen Witwangen konden zijn, maar dat ik een Visdiefje aan het fotograferen was geweest. Nel meende gehoord te hebben dat er nu een exemplaar bij het Gemaal gezien was en ben ik die kant maar weer opgereden om het daar opnieuw te proberen.
Er vlogen daar inderdaad wat Sterntjes rond, maar het leken mij Visdiefjes te zijn. De grote afstand waarop ze bleven, helemaal aan de overkant van het Nijkerkernauw, hielp de identificatie niet… Na flink speuren leek het toch dat ik een afwijkend exemplaar gevonden had en heb ik er een paar foto’s van kunnen maken. Ook Nel was weer deze kant opgekomen en zij is ergens op de dijk gaan zitten, maar dacht niet dat er nog 1 rondvloog… Nadat de Sternen zich niet meer (beter) lieten zien, ben ik nog 1 keer naar de oostkant gereden om het daar aan het begin van de dijk nog een keer te proberen. Ook hier leek de Witwangstern zich niet meer op te houden en ben ik voor het laatst deze dag naar de parkeerplaats verderop gereden om het riet nog eens af te zoeken naar leuke soorten. In het riet liet alleen de Kleine Karekiet zich even zien, al deed hij wel een beetje moeilijk en vond m’n camera hém een beetje moeilijk, boven het riet vloog er nog een Visdiefje voorbij en heb ik daar de laatste foto’s van de dag van gemaakt.
De combinatie Zouweboezem met Arkemheen bevalt me goed. Je krijgt toch wat meer (soorten) te zien ondanks dat het beiden waterrijke gebieden zijn. Ik was blij met m’n foto’s van de Koekoeken, natuurlijk de Zwarte Sternen, maar zeker ook van de Huiszwaluwen. En…: terwijl ik bezig was de foto’s te selecteren waarbij ik ze beter bekijk, denk ik dat ik misschien toch 2 foto’s van Witwangsternen heb gemaakt. Ze zijn te onduidelijk, maar toch… Ik zet ze nog niet in m’n lijst, maar ik houd het in m’n achterhoofd.
