Het voorjaar klopt weer voorzichtig aan de deur en na alle Texel-avonturen had ik wel weer eens zin om de terugkerende zomergasten op bekend terrein op te zoeken. Ik had gezien dat de Blauwborstjes al voorzichtig aan het terugkeren waren en dat is altijd een goede reden om er opuit te trekken. Ik had bedacht om daarvoor weer naar de Zouweboezem te gaan, aangezien dat vorig jaar op precies dezelfde dag ook prima bevallen was. Ik kon alleen niet heel vroeg vertrekken en zo was ik pas na 9uur op de plaats van bestemming.
Het weer was goed, alleen waaide het wel behoorlijk hard en was (natuurlijk en ik weet dat ik niet mag klagen) het licht behoorlijk fel. Toen ik vanaf de parkeerplaats het gebied inliep, hoorde ik van alles zingen, waaronder ook het onmiskenbare geluid van de Blauwborst! Ze waren inderdaad weer terug! Alleen liet de zanger zich niet zien, wat natuurlijk wel erg jammer was. De harde wind zal zeker niet geholpen hebben de vogels omhoog in de rietstengels te laten klimmen… Eigenlijk kwam het erop neer dat ik in het begin helemaal geen foto’s heb kunnen maken. Niet in de eerste rietkraag, niet bij de vlonder (daar hoorde ik wel net als vorig jaar de Cetti’s Zanger heel dichtbij) en niet bij het kijkscherm. Toen ik weer terugliep over het vlonderpad, nam alleen een Tjiftjaf de moeite even te blijven zitten zodat ik hem kon fotograferen. De eerste foto’s! Ik ben daarna maar doorgelopen over de Zederikkade langs de Oude Zederik op richting de vogelkijkhut en vervolgens een stuk langs de Achter Wetering. Ook deze wandeling leek tevergeefs. Ik hoorde her en der wel iets, maar kreeg niks in de zoeker. Ik moest ook rekening houden met welke kant ik opkeek, aangezien de zon ook erg zijn best aan het doen was en ik deze niet tegen wilde hebben.
Ik ben tot halverwege de Achter Wetering gelopen, maar daar begreep ik dat verder lopen eigenlijk geen zin had. In het eerste stuk had ik in ieder geval nog verschillende zangers gehoord en ik ben dan ook maar weer omgedraaid en terug naar de vogelkijkhut gelopen. Van daaruit hoorde ik iets verderop een Blauwborst volop zingen en kreeg met de verrekijker de zanger ook in beeld. Dat was in ieder geval iets! Voorzichtig ben ik naar de plek gelopen waar ik hem gezien had en hoorde hem gelukkig de hele tijd doorzingen. En ik vond hem zo’n beetje op de plek waar ik hem eerder gespot had. Hij zat redelijk ver weg en niet in gunstig licht, maar ik kon hem vastleggen en daarmee had ik weer het eerste plaatje van de Blauwborst dit jaar. Lekker! Om hem niet te verstoren, ben ik weer verder gegaan en hoorde weer een Blauwborst ter hoogte van “Huisje de Kikker”. Ook deze zanger kreeg ik wel in beeld, maar hij zat aan de overkant van de Oude Zederik verscholen achter het riet, dus kreeg ik niet de droomplaatjes waarop je natuurlijk altijd hoopt. Met het idee dat hij misschien vanaf het bruggetje van het vlonderpad beter te zien zou zijn, ben ik het pad nog een keer opgelopen, maar helaas zag ik hem toen helemaal niet meer. Dus weer terug naar het grote pad voor een korte stop op het vlonderplateau vanwaar ik alleen nog een Aalscholver en Grauwe Gans in vlucht kon vastleggen. Het leek erop dat het deze dag niet ging lukken en ik begon erover te denken of ik niet door zou kunnen rijden naar de Groene Jonker. Een behoorlijk stuk verder, maar daar had ik eerder behoorlijk geluk gehad met fotograferen van alles wat ik daar zag.
Toen ik weer richting de auto liep, zag ik een dame bij het riet staan kijken. Op het moment dat ik haar passeerde, sprak ze me aan. Het was zo’n mooie dag en zo’n mooi gebied. Natuurlijk kon ik dat beamen. Ik vertelde haar dat ik het wel jammer vond dat de vogels zo verscholen bleven van waarschijnlijk de harde wind. Dat herkende ze wel, maar ze vertelde dat ik ook een ander gebied kon proberen. Niet zo heel ver weg van de Zouweboezem en misschien iets meer beschut. Ze had het over Fort Everdingen en de uiterwaarde daar. Ze bezocht de Boezem en het Fort regelmatig en vond het laatste gebied minstens zo leuk als de Zouweboezem. Ze vertelde me hoe ik er kon komen en ik bedacht dat ik dat dan maar moest gaan doen. Terwijl wij zo aan het praten waren, bleek een Blauwborst toch genegen om zich even heel mooi te laten zien. Heel kort zong hij even in een rietstengel niet ver van ons vandaan, maar helaas bleef hij niet doorzingen en vloog toch vrij snel weer verder. Maar het was me gelukt een mooi plaatje van deze heerlijke voorjaarsbode te maken en na afscheid te hebben genomen van de dame, ben ik naar de auto gelopen om koers te zetten richting Everdingen.
Ik was hier nog niet eerder geweest, dus in eerste instantie heb ik het bouwwerk even bekeken. “Kolossaal” was mijn eerste gedachte, maar meer aandacht heb ik er niet aan besteed. Ik was hier natuurlijk voor de vogels en ben gaan lopen om deze te vinden. De dame had aangegeven dat je er eigenlijk 2 kanten op kon: rond het fort en de uiterwaarden langs de Lek in. In eerste instantie ben ik over een dijk gaan lopen rond een soort “slotgracht”. Aan het begin hoorde ik meteen aan de linkerkant vanuit een bosje de onmiskenbare lach van een Groene Specht. Ik heb geprobeerd hem in beeld te krijgen, wat jammerlijk mislukte, en ben daarom maar weer verder gelopen over de dijk. De eerste vogel die ik wel in beeld kreeg, en nog best aardig ook, was een Grote Zilverreiger. Nu eens niet in het water in het riet, maar in een Wilg die boven het water hing. Hij zat er stoïcijns voor zich uit te staren en na een paar plaatjes ben ik weer doorgelopen. Ik nam nog even een Waterhoentje mee, maar daarna kreeg ik eigenlijk niks meer in beeld. Ik ben weer teruggelopen en vond nét voor het beginpunt een Winterkoninkje in een Knotwilg die zich zeer luid liet zien. Ik kon hem steeds een stukje dichter benaderen en kon zo heel leuke plaatjes van de zanger maken.
Weer bij het fort aangekomen ben ik de dijk afgelopen om richting de uiterwaarden, de Everdingerwaard, te gaan. Het eerste stuk ging door het bos van de Groene Specht, waar ik hem wel weer hoorde, maar weer niet zag. Iets verderop hoorde ik een Zwartkop volop zingen. Wat een machtig en krachtig geluid is dit toch. Echt prachtig! Bij een sluisje ben ik even gestopt om te kijken en te luisteren. Een mooie omgeving met rondom zang, maar helaas geen gegadigden voor de foto. Ik heb vervolgens het pad gevolgd, evenwijdig aan de Lek en kwam na zo’n 200 meter bij een rietkraag. Daar had de dame me ook over verteld. Langs een soort overlaat gebied was een grote rietkraag waar ook Blauwborstjes en dergelijke zouden kunnen zitten. Op een gegeven moment hoorde ik deze ook wel, maar helaas zat hij vrij ver weg. Het harde zonlicht hielp niet echt… Ik heb het hele pad afgelopen, totdat deze afboog naar het zuiden, richting de Lekdijk. Bij een soort dammetje waar met regelmaat met een hoop borrel- en blubgeluiden het water doorheen stroomde, heb ik een tijdje staan kijken en hoorde her en der wel iets, maar kreeg niks in beeld. Ik besloot daarom maar weer dezelfde weg weer terug te lopen en dacht eraan daarna maar weer naar huis te gaan. In de Waard, die nu aan de rechterkant lag, zag en hoorde ik nog wel verschillende waaders als Grutto’s en Tureluurs. Ook zwommen er verschillende Eenden, maar ook nu speelde de afstand parten en hielp het harde tegenlicht niet echt. Aan het einde van het pad (of het begin, afhankelijk vanaf welke kant je het bekijkt…) waar deze weer samenkwam met het groetere pad, hoorde ik weer een Blauwborst zingen. De afstand tot dit stukje riet was een stuk kleiner, dus ik hoopte dat misschien deze zanger zich wel een beetje wilde laten zien. Na een kwartier kwam ik er achter dat ook hij niet veel zin had zich lekker bovenin een rietstengel te presenteren en ben ik verder gegaan naar het fort.
Toen ik bij de auto kwam, hoorde ik weer een Groene Specht en ja, die kan ik natuurlijk niet zomaar laten gaan. Ik ben het terrein van het fort ingelopen en hoorde hem bovenaan een dijk “lachen”. Ik ben de dijk opgegaan en zag hem nog net wegvliegen vanuit een mooi grote boom die bovenaan de dijk stond. Ik heb de Specht gevolgd en kwam uit bij het kampeerterrein Fort Everdingen. Helaas heb ik de Specht niet teruggevonden en ben daarom over de dijk weer teruggelopen richting de parkeerplaats. Waar het pad afdaalt richting de parkeerplaats, staat een gedenkteken voor de Kapel die daar gestaan had en vanwaar je een mooi uitzicht hebt over de vestingwerken richting de Goilberdingerdijk met een soort houten sluiswerk in de toegang tot het fort.
Maar het was wel weer mooi geweest. Het was behoorlijk warm geworden en ik was blij dat ik weer even in de auto kon gaan zitten. Het was een leuke dag en ik had weer een aardige nieuwe plek leren kennen. Helaas werkten de wind en het licht niet echt mee en hielden de vogels zich daarom wat verscholen. Gelukkig was het voorjaar nog maar net begonnen. Misschien kreeg ik nog wel een keer een herkansing…
