25 februari
We hadden besloten met het gezin weer eens een paar dagen weg te gaan. Als je dan niet heel ver kunt gaan en er toch echt even uit wil zijn, waar ga je dan heen? Tuurlijk: Texel! En zo stonden we in de middag van 24 februari weer op de boot naar dit fraaie eiland, maar deze keer met het voltallige gezin én de hond. Vogelen was natuurlijk nu niet de belangrijkste reden om deze reis te ondernemen, dus ik moest de geschikte momenten daarvoor vinden, maar op Texel moet dat lukken!
In de middag van 25 februari was er zo’n moment. We waren ’s ochtends met z’n allen opstap geweest en in de middag deden we allemaal een beetje ons eigen ding. Dat bestond er bij mij dus uit om voor een kleine anderhalf uur naar de Slufter te gaan. Ik hoopte erop dat er nog steeds Fraters en Strandleeuweriken zouden zitten, maar natuurlijk was ik al blij met alles wat ik maar zou kunnen gaan zien.
Toen ik het duin opgelopen was en het gebied in keek, bleek het een stuk drukker te zijn dan de laatste keer dat ik er was. Vakantie en het mooie weer zullen hieraan meegeholpen hebben… Ik dacht dat het misschien rustiger zou zijn bij het afgerasterde gebied en hoopte dat daar dus nog steeds de gehoopte soorten zouden zitten. In een flink tempo, ik had tenslotte maar anderhalf uur, ben ik door het kweldergebied gelopen en door een duin richting de Noordzee. Helaas bleek het bij het afgezette stuk ook redelijk druk en leken er geen Strandleeuweriken of Fratertjes te zitten. In de verte, langs de inkomende geul, liepen wel wat Bonte Strandlopers en zat er een Pijlstaart op het water! Da’s toch ook altijd een droomsoort voor mij. Dichterbij liep een andere favoriet te foerageren. Een Drieteenstrandlopertje scharrelde het ondiepe water af waarbij hij een paar keer een mooi beeld gaf met een prachtige weerspiegeling in het water. Wat meer naar achter vond ik ook nog een clubje Bontbekpleviertjes en na deze ook te hebben vastgelegd, ben ik naar de zee gelopen.
Op het strand liepen ook de nodige mensen, maar was het minder druk dan ik gedacht had. Ik ben een stukje naar het zuiden gelopen en vond een eenzame Drieteenstrandloper die z’n naam meer eer aandeed (niet vanwege zijn 3 tenen, maar omdat hij op het strand liep…). Aangezien hij druk aan het foerageren bleef en ik redelijk in de buurt kon komen, heb ik de kans waargenomen om hem op allerlei manieren vast te leggen. Van dichterbij of juist met meer Zee in het beeld. Ik ben achteraf heel blij met de resultaten en denk dat de klein-heid en kwetsbaarheid van het kleine vogeltje ten opzichte van die grote zee goed in beeld komt…
Na nog enkele Meeuwen te hebben gefotografeerd, ben ik weer teruggelopen. Op de plek waar ik de eerste Drieteen had vastgelegd, zat nu een grote groep Bonte Strandlopers en heb ik hiervan een paar mooie plaatjes kunnen maken. Toen ik het water were wat afkeek, bleek de Pijlstaart ook wat dichterbij gekomen te zijn. Met af en toen een plaatje van een Bonte Strandloper tussendoor, heb ik deze prachtige Eend eindelijk eens goed kunnen vastleggen. Het gedempte licht hielp hierbij enorm en het feit dat de Pijlstaart niet meteen heel hard wegzwom hielp natuurlijk nog het meest. Toen hij dan toch besloot steeds een stukje verder te gaan, deed ik hetzelfde. Met beelden van gondelende Bergeenden en een vlucht Scholeksters heb ik voor deze keer afscheid genomen van dit prachtige gebied. Het leek erop dat er morgen nog een kansje zou komen om hierheen te gaan…
26 februari
Vanochtend zou mijn dochter een paarden buitenrit gaan maken en ik zou haar naar de manege brengen. Ik zou ruim een uur hebben voordat ze weer terug zouden zijn van deze rit en aangezien de manege niet ver van de Slufter af zat, besloot ik daar weer heen te gaan. Het was een stuk zonniger dan gisteren dus de omstandigheden waren, fototechnisch gezien, een stuk minder gunstig. Een andere bijkomstigheid was dat het nog drukker was dan gisteren. Het mooie weer bleek nog meer mensen te hebben gemotiveerd “de natuur in te trekken”…
Ik vond een pad in de kwelder waar het relatief rustig was. Daarom bleef een Oeverpieper rustig rond scharrelen en kreeg ik de kans hem fraai vast te leggen. Verder bleef het langs dit pad rustig en kwam ik al snel bij het touw van de afrastering. Op het slik zat alleen een Tureluur en in de verte zwom ook nu weer een Pijlstaart. De afstand en het licht maakte het lastig er iets moois van te maken (wat eigenlijk een contradictio in terminis is bij deze prachtdieren…) en daarom ben ik maar snel doorgelopen naar de zee.
Op het strand bleek het ook een stuk drukker te zijn dan de dag ervoor en gezien de beperkte tijd én de minimale vogel-opkomst, leek het mij beter maar weer te gaan. Bij het afgeschermde stuk kon ik me nog even bezighouden met een Scholekster (of Bonte Piet zoal ze in het boek: “Texel vogeleiland” wat ik ooit van een oom van mij heb gekregen, genoemd worden) en in de kwelder heb ik verschillende pogingen gedaan de volop zingende Veldleeuweriken (tóch nog een Leeuwerik…) een beetje redelijk vast te leggen. De resultaten waren redelijk, de afstand bleef wat te groot, maar het lukte wel ze in focus te krijgen. Aangezien dit altijd meer tijd kost dan ik eigenlijk heb, moest ik me nog haasten om op tijd bij de manege te zijn. Ik was dan ook iets te laat, wat niet heel erg was aangezien onze dochter daardoor iets langer bij de paarden kon zijn, en we zijn teruggereden naar het huisje.
Dit was zo’n beetje de laatste kans van deze mid-week. Niet per se de meest geslaagde dag wat resultaten betreft, maar het is altijd lekker om buiten aan zee te zijn!
28 februari
Onze laatste dag. Vandaag eigenlijk geen tijd meer om te gaan vogelen, dus ik had geen concrete plannen. We moesten de boot halen en ik wilde de kinderen iets meer van het Eiland laten zien dan dat ze tot nu toe gedaan hadden. Eigenlijk zijn we deze hele vakantie alleen aan de westkant van het Eiland geweest, dus het leek me een leuk idee nu via de oostkant, de Waddenkant, richting de boot te gaan. Om half 11 moesten we uit ons huisje zijn en zaten we dus in de auto richting de boot. Ik had ergens gezien dat Oosterend een leuk plaatsje zou zijn en dus zette ik koers naar dit nog onbekende dorpje. Inderdaad een heel leuk, authentiek plaatsje waar we rustig rond gereden hebben. Nou was het we zo dat we met zo’n 10 minuten het hele plaatsje wel gezien hadden en moesten we nog wat bedenken voordat we écht naar de boot zouden gaan. Het bleek dat we in de buurt van de IJzeren Kaap waren… En laat het toeval nou zijn dat hier nog steeds de Brileider rondzwom…
En zo heb ik de navigatie ingesteld op de parkeerplaats aan de Lancasterdijk en stonden we binnen 10 minuten bovenop de Waddendijk. Ook nu nog stonden er verschillende vogelaars en zij konden bevestigen dat de Eider er nog steeds rondzwom, maar op grote afstand. Ik ben daarop heel secuur het water gaan afzoeken en vond de vogel al vrij snel! Inderdaad op grote afstand, maar onmiskenbaar (ik was natuurlijk een maand eerder al een echte kenner geworden…). Het weer was nu volkomen verschillend als de eerste dat ik hier stond voor de Bileider. De zon scheen volop en het was zelfs warm. Ik heb toch maar een paar plaatjes gemaakt voor in het plakboek, maar je moet wel heel goed kijken om hem te herkennen…
En hiermee zat ons midweekje Texel er helemaal mee op. We zijn rustig naar de boot gereden en konden vrijwel direct inschepen. Met een tussenstop bij m’n zus in Grootschermer zijn we weer naar huis gereden. Het was een lekker weekje met toch nog een paar vogel-momenten. Lekker met m’n gezin een paar dagen uitwaaien op 1 van de eilanden, fijner kan het eigenlijk niet zijn! (en dan ook nog een mooie Drieteenstrandloper en Pijlstaart meepakken…)
