Zo, de feestdagen zitten er weer op. Het nieuwe jaar is begonnen en ik heb ontzettend veel zin om weer eens naar buiten te gaan. Bij het aanvragen van vrije dagen op het werk, plan ik ook altijd een aantal dagen door-de-weeks in om eventueel naar buiten te kunnen. Ik ga liever niet in het weekend, aangezien de kans dan groot is dat je niet de enige bent die het idee heeft gekregen “de natuur in te gaan…” In de winter plan ik die dagen om eventueel een keer naar de kust te gaan, Kwade Hoek, Zeeland, maar het wintert maar nauwelijks, dus de kust is op het moment niet zo heel interessant (wel lekker natuurlijk om eens goed uit te waaien, maar om daar dan weer zo’n end voor te rijden…). Omdat ik toch wel graag iets wilde gaan doen, bedacht ik om naar de, mij nooit in de steek latende, Arkemheense Polder te gaan.
Ik had gezien dat er nog steeds mooie Eenden als Brilduiker en Nonnetje gezien werden en natuurlijk zit er altijd veel meer, soms ook iets leuks onverwachts. Zodoende kwam ik iets over 10en aan in de Polder en ben ik, zoals altijd, eerst het Nekkeveld afgereden. Een aantal jaar geleden heb ik daar op de Wiel heel mooi een Nonnetje kunnen fotograferen en ik hoop nog altijd dit een keer te kunnen herhalen. Wat ik als eerste wist vast te leggen was een Lepelaar in het veld. Verder zag ik tot de Wiel niet zo veel. Op het water zaten weer grote aantallen Smienten die af en toe zomaar uit de lucht leken te vallen. De Hermelijn die ook regelmatig langs het Nekkeveld gezien wordt, liet zich helaas niet aan mij zien. Ik had hier heel erg op gehoopt, maar zal moeten wachten tot een volgende keer. Ik ben naar het Gemaal gereden om te zien of op het grote water misschien meer te zien zou zijn.
Ik was de dijk bij parkeerplaats nog niet overstoken en ik zag in de verte al iets wits zwemmen. Hij zat niet eens zo heel ver weg en zo heb ik meteen wat plaatjes van het Nonnetje kunnen maken. Wat een lekkere start! Daarna ben ik de steiger die het water inloopt opge(s)lopen, om nog van iets dichterbij foto’s te kunnen maken. Dit lukte zelfs een beetje en zo kwamen de plaatjes een beetje in de buurt van welke ik eerder gemaakt had. Toen ik probeerde op het einde van de steiger te komen, leek de Non het toch minder leuk te vinden en zwom rustig maar zeker weer verder van me weg. Ik kreeg nog wel een Kuifeend vermomd als Topper in beeld en een andere wenssoort, de Brilduiker, van heel in de verte.
Ik ben daarop de dijk weer opgelopen en besloot richting Bunsschoten/Spakenburg te lopen. Op de dijk fotografeerde ik eerst nog een Roodborstje omdat het een leuk vogeltje is en om mijn snelheid een beetje te trainen. Ik heb sinds kort een nieuwe draagriem zodat ik niet mijn camera steeds echt vast hoef te houden. Mijn statief had ik niet bij me omdat ik bedacht had wat meer te gaan lopen, wat met de nieuwe draagband makkelijker zou zijn. In Noorwegen hadden de 2 Nederlandse vogelaars die ik daar ontmoet had ook zo’n band en zij waren hier heel tevreden over. Ik moest nog een beetje oefenen met het dragen en dan snel de camera te focussen en klik-klaar te krijgen. Het Roodborstje was hier dus een prima model voor en het lukte me heel aardig. Ook kon ik zo een mooie vlucht Kuifeenden vastleggen. Het dragen was inderdaad wel heel comfortabel zo in vergelijking met hoe ik het eerst altijd moest doen. Het veel lagere gewicht van de combinatie van camera en lens hielp natuurlijk ook…
Ik was een behoorlijk eind de Zeedijk afgelopen waarbij ik op het water met name grote groepen Kuifeenden zag, maar ook het wijfje van een Grote Zaagbek. Na een klein half uur ben ik weer omgedraaid en richting de parkeerplaats gaan lopen. Al snel zag ik een Brilduiker niet zo heel ver uit de kant zwemmen en probeerde iets te bedenken om hem misschien wat beter te kunnen fotograferen (lees: van dichterbij). De tactiek waar ik eerder al eens geluk mee had met een Roodkeelduiker in Noorwegen, was telkens als de Duiker onder dook, een stukje dichterbij de waterkant komen en laag te gaan zitten op het moment de vogel weer bovenkwam. Zo deed ik het ook deze keer en het werkte! Ik kreeg de Brilduiker echt prachtig in beeld en de zon, normaal niet eens mijn beste vriend als ik aan het fotograferen ben, gaf een prachtig licht op deze prachtige vogel waarbij zijn kleuren heel mooi te zien waren (echt niet alleen zwart en wit…). Uiteraard had de Duiker mij echt wel in de gaten en zag ik steeds een “Goldeneye” op mij gericht en daarom ben ik gestopt hem te “besluipen” en toen hij weer onder ging snel de dijk weer opgelopen. Ik ben weer teruggelopen richting het Gemaal, en daarna daar voorbij gegaan om het water ten oosten hiervan af te zoeken naar eventueel moois. Ook hier zaten grote groepen Kuifeenden en zwommen ver van de kant ook nog Brilduikers rond. Deze laatsten zaten te ver om te fotograferen en daarom ben ik maar niet verder gelopen en ben weer omgedraaid. Op het moment dat ik me omdraaide, zag ik een Buizerd laag de dijk overvliegen richting het Gemaal. Hij landde in een boompje naast het rietveld wat daar nog staat, maar ik kon hem eigenlijk niet goed op de foto krijgen omdat de zon zo’n beetje tegen stond. De camera daarom weer naar het water gericht waar ik een voorbij vliegende Kokmeeuw kon pakken en daarna ben ik weer wat verder gelopen. Toen ik weer opkeek naar de plek waar de Buizerd geland was, zag ik een grote vogel over het riet vliegen. Heel even dacht ik dat het de Buizerd was, maar de manier van vliegen en de vorm van de vogel deden me direct inzien dat het om een andere jager ging: de Blauwe Kiekendief! Een maand geleden heb nog heel fraaie foto’s van een mannetje kunnen maken, deze keer kreeg ik het vrouwtje weer eens voor de camera. De zon stond natuurlijk nog steeds tegen, maar omdat het dier rondjes vloog, kon ik haar in verschillende poses in verschillend licht vastleggen. Perfect! Weer terug bij het Gemaal ben ik nog 1 keer naar de pier gelopen waar een vrouwtje van de Brilduiker dichtbij rondzwom. Met deze laatste beauty op de gevoelige chip ben ik in de auto gestapt om naar de Puttense kant te gaan om daar te bekijken wat ik zou kunnen vinden.
De Duik van de Brilduiker
Onderweg ben ik alleen nog even gestopt voor een grote groep Brandganzen en natuurlijk aan deze kant van de Polder aan het begin van de Zeedijk om daar het grote water af te zoeken naar Nonnetjes, Pijlstaarten of ander moois. Er zwom van alles moois, maar over het algemeen heel ver weg en met de Brilduiker en het Nonnetje die ik al heel mooi had gezien, heb ik niet verder gezocht zodat ik voldoende tijd zou hebben de dijk vanaf het parkeerplaatsje bij de boerderij af te lopen.
Aan het begin van deze wandeling trof ik als eerste een Grote Zilverreiger en een paar Krakeendjes. In een weilandje binnendijks zat een groepje Canadese Ganzen waar ik ook een paar foto’s van heb gemaakt. Toen ik daar zo stond, kwam er een fietser aan die stopte. Het bleek mw Bekema te zijn, een dame waarvan ik regelmatig waarnemingen zie vanuit de Polder op waarneming.nl, en we raakte even aan de praat. Ik ben haar al vaker tegengekomen en vaak heeft ze een paar goede tips. Ook nu bleek dat weer het geval te zijn: een behoorlijk stuk verder over de dijk zat een groepje Kleine Zwanen. Een soort die ik nog niet eerder had gezien, dus zeker de moeite waard om nog een stuk verder te wandelen. Het werd al wat later en het licht werd er niet beter op (nu werd het juist weer wat te donker… zucht…), dus ik moest wel een beetje doorlopen. Dat werd me wel heel moeilijk gemaakt door een Nonnetje dat eerst voorbij vloog en daarna door een koppeltje dat niet ver op het water, in de soort vaart, rondzwom. Daar moest ik natuurlijk wel even de tijd voor nemen en als ik het zelf mag zeggen: niet voor niks. Wat zijn dit toch prachtige kleine Zaagbekjes in monochroom!
Na dit intermezzo heb ik er dan toch maar even goed de pas in gezet, proberend de omgeving goed in de gaten te houden op eventuele Roerdompen of Waterrallen (die ik beide niet vond), en kwam na een klein kwartiertje bij de “Eilandjes”. Het water wordt hier weer wat breder en er liggen een aantal eilandjes in dit gedeelte. Wat meteen opviel was het grote aantal Bergeenden dat hier rondzwom en met de billen omhoog aan het foerageren was. Ook bleken er Pijlstaarten rond te zwemmen, maar helaas vertoonden zij hetzelfde gedrag als dat ik eerder van ze mee had gemaakt: omkijken en rustig maar zeker afstand nemen van de fotograaf… Toen ik op een plek gekomen was waar ik dit gedeelte van het water goed kon overzien, zag ik behoorlijk in de verte hetgeen ik naar opzoek was. Er stonden 3 Kleine Zwanen in het water (inderdaad “stonden”: het water leek heel laag te staan) maar zij hadden lekker de kop in de veren gestoken en daarom was de snavel, datgene waaraan je ze kunt herkennen, niet te zien. Maar na een tijdje wachten en blijven observeren, stak er 1 zijn kop in de lucht en was het zeker: dit waren de Kleine Zwanen. Gelukkig was het nog nét licht genoeg om er foto’s van te maken, maar daarna ben ik snel aan de terugweg begonnen. Ik ben nog wel gestopt voor een mooi plaatje van een Grote Zilverreiger en een grote wolk Spreeuwen maar verder ben ik niet meer gestopt.
Bij de boerderij niet ver van het parkeerplaatsje moest ik natuurlijk nog wel even kijken of de Steenuil er zat. Dat leek niet het geval en moest ik genoegen nemen met een Huismus en een voorbij vliegende Aalscholver waar het eigenlijk al te donker voor was. Maar toch zeer voldaan heb ik het laatste stukje naar de auto afgelegd en ben ik weer naar huis gereden. Ook vandaag bleek maar weer dat het altijd de moeite waard is naar de Arkemheense Polder te gaan. De vogels en het licht gedragen zich altijd weer anders en soms heb je het geluk zelfs een nieuwe soort te zien! Absoluut: het was weer enorm geslaagd!
