Het zag er niet naar uit dat het zou gaan lukken in 2024 nog een laatste keer te gaan vogelen. Het weer zat niet mee en ik had niet veel vrije dagen meer staan. Ook wilden Arie en ik er weer een keer samen opuit gaan, wat het plannen nog iets lastiger maakte. Maar toen bleek dat we allebei niet per se ver weg wilden (vanwege de matige winter was de kust sowieso niet zo interessant en andere plekken schoten ook niet 1, 2, 3 te binnen), bleek dat we de 19de beide tijd en zin hadden om weer eens naar de Veluwe te gaan. En zo zaten we ’s ochtends om 8uur in de auto op weg naar de ingang van het Park bij Schaarsbergen.
Elke keer als we op stap zijn bespreken we in de auto wat de wensen voor de dag zijn. Na het zien van de Blauwe kiekendief de vorige keer dat we hier waren, hoopte ik opnieuw op een ontmoeting met deze prachtige soort. Ook staan de Spechten natuurlijk altijd op het lijstje en verder alles wat er maar wil verschijnen.
Vanwege de hoop op de Blauwe Kiekendief, besloten we eerst naar het Bosje van Staf te rijden. Het weer zal misschien niet geholpen hebben, want op het gebied rondom het Bosje zagen we helemaal niets. Arie wist te vertellen dat hij de laatste tijd verschillende keren naar het Park was geweest en een plek had gevonden waar hij de Blauwe Kiekendief regelmatig zag. Het was bij het vliegveld Deelen en vanachter een hek keek je uit op een grote grasvlakte waar de Kiekendieven zouden kunnen komen, net als Buizerds, Torenvalken en Vossen. Omdat dit vooruitzicht me goed klonk, zijn we naar het begin van het pad gereden, hebben daar de auto geparkeerd en zijn gaan lopen. Arie vertelde dat het rondje wat hij normaal liep ongeveer een uur kostte en dat er ook nog kans was op een Klapekster. Omdat we nog wel zeker een uur hadden en het wel heel leuke soorten zijn waar we kans op maakten, gingen we deze ronde ook nu lopen.
Al vrij snel kwamen we bij het hek van het vliegveld en kon het grote speuren gaan gebeuren. Al vrij snel riep Arie: “Hij zit er!” en zag ik heel in de verte een Blauwe schim vliegen. Helaas was de afstand ongeveer even groot als de vorige keer dat we hem zagen, maar de lichtomstandigheden waren nu wel heel anders (lees: beter) en ben ik druk aan het fotograferen geslagen. Tot mijn grote geluk en genoegen bleek de Jager steeds iets dichterbij te komen! Het ging langzaam, maar heel zeker en zo kreeg ik eindelijk de foto’s waar ik al zo lang op hoopte! Hij kwam niet alleen dichterbij, maar draaide en keerde in allerlei poses zoals Kiekendieven dat doen. Helemaal geweldig! Op dezelfde manier als hij steeds dichterbij kwam, vloog, buitelde hij steeds iets verder naar links weg. Toen hij helemaal uit het zicht verdwenen was en ik weer een beetje bijgekomen was van de geweldige vliegshow, zijn we het rondje verder gaan vervolgen.
Het eerste gedeelte bleven we parallel aan het hek lopen en hoopten we dat we de Kiekendief weer terug zouden zien. Helaas was dat niet zo, maar wel stond er in de verte een Torenvalkje te bidden en zat er in een boom langs het pad een grote groep vogels die we niet direct op naam konden brengen. Toen ik thuis de foto’s wat beter kon bekijken, bleek het om een grote groep Koperwieken te gaan vergezeld door enkele Kepen. Een heerlijk noordelijk tafereeltje dus.
Het weer werd er niet beter op en de regen werd steeds harder. Gelukkig heb ik een regenhoes voor de fotospullen en kon ik dus ook blijven fotograferen toen we ter hoogte van de Klapekster kwamen. Hij zat inderdaad op de plek die Arie genoemd had, maar bleef op grote afstand. Omdat het sowieso niet de bedoeling is vogels te storen en zeker niet onder winterse omstandigheden, ze hebben het al moeilijk genoeg, gunden we de Klapekster zijn rust en bleef het bij een paar foto’s op afstand, maar nog steeds wel heel herkenbaar. En zo hadden we de gehoopte soorten gevonden (dankzij uitgebreid voorwerk van Arie) en het rondje er vrij snel opzitten.
Vanwege de regen en het gebrek aan meer tijd, zijn we weer in de auto gestapt en rechtstreeks naar huis gereden. En zo blijkt maar weer: je hebt zeker niet heel veel tijd nodig om een geslaagde dag te hebben. Goed gezelschap, mooie soorten en verkenning vooraf maken het al snel helemaal perfect. Ik had de gewenste opnamen van de Blauwe Kiekendief en als extra een mooie groep Koperwieken en Kepen (wat leggen deze dieren toch grote afstanden af: in juni heb ik ze natuurlijk al verschillende keren horen zingen in Noorwegen) én een Klapekster die ik al een hele tijd niet gezien had. Een perfect geslaagde dag dus!
