De organisatie Pixfactory, waar ik lid van ben, brengt regelmatig interessante boeken uit waar ik er ook een aantal van heb. De serie “De mooiste fotolocaties…” over mooie fotogebieden in de verschillende windstreken in Nederland heeft me al een paar op goede ideeën gebracht. Ook uit “De beste Vogelgebieden van Nederland” heb ik inspiratie opgedaan en uit verschillende boeken met onderwerpen als “Macrofotografie”, “Weer- en natuurverschijnselenfotografie” heb ik de nodige informatie gehaald. En zo heb ik ook inspiratie opgedaan uit mijn laatste aanschaf: “Gids voor hutfotografie”.
In deze uitgebreide gids staan beschrijvingen van 85 hutten welke door de samenstellers van het boek getest zijn. Ik heb hem uitgebreid bekeken en kwam zo ook in het hoofdstuk over Gelderland de hut van “Noctua Nature Hides” tegen. Op de pagina’s over deze hut prijkten prachtige foto’s van Kerkuilen en dat maakte dat ik dit hoofdstuk met extra aandacht doorgelezen heb. Het bleek dat op het erf van een boerderij een zolder als locatie ingericht was waar Kerkuilen broeden. De Uilen waren door de jaren heen gewend geraakt aan kunstlicht op de set en hierdoor werd het mogelijk om deze schitterende dieren ook in het donker te fotograferen. Het boeken van deze hut kon pas vrij laat in het (broed)seizoen, omdat de eigenaar van de hut deze pas vrij geeft op het moment dat er zekerheid is dat er jongen zijn (en hij verstoord de ouders niet door regelmatig in de kast te gaan kijken, waardoor hij afhankelijk is van het observeren van het gedrag van de vogels). Er stond een link in het boek naar de website van Noctua Nature Hides en ik heb deze natuurlijk bezocht. Er stond beschreven vanaf welke periode er gereserveerd kon worden, maar aangezien ik in een interessante periode voor deze hut ook naar Noorwegen zou gaan, besloot ik alvast te informeren of ik niet een plek kon reserveren. Ik kreeg vrij snel reactie dat dit nog niet kon, maar dat ik vooral regelmatig op de site moest kijken of het weer zou kunnen. De daarop volgende weken heb ik elke week een aantal keer de site bezocht in afwachting van nieuws uit Barchem.
Het duurde best een hele tijd, maar na een aantal weken verscheen het nieuws dat de Kerkuilen aan het broeden waren en dat er vanaf binnenkort weer gereserveerd en gefotografeerd kon gaan worden. Op de dag dat het kon heb ik direct gebeld, maar kreeg helaas niemand te pakken! Ik had er best de balen van en zag de mogelijkheid voor deze nieuwe fotografie-soort in rook opgaan. Maar het liep anders… Een aantal dagen nadat ik gebeld had, werd ik gebeld terwijl ik aan het werk was. Het bleek Hans te zijn, de eigenaar van de hut, met het nieuws dat ik welkom was te komen fotograferen. Hij was een paar dagen weg geweest, naar Oostenrijk, om koeien te fotograferen. Dat was zijn hobby/werk en de voorbeelden die hij later liet zien waren werkelijk prachtig. De datum die ik in gedachte had om te komen, bleek nog vrij en zo kon ik mij gaan voorbereiden op een avond Kerkuilen!
12 Juni was het dus zover en ben ik om half 8 van huis vertrokken omdat ik om half 9 ’s avonds op locatie moest zijn. Het was prachtig weer, het laatste half uur liep de weg door het adembenemende platteland van de Achterhoek en daarmee was het begin van de avond in ieder geval al helemaal geslaagd. Iets voor half 9 kwam ik bij de boerderij aan en kwam Hans me hartelijk begroeten. Hij vertelde waar ik de auto het best neer kon zetten om na afloop het makkelijkst in het donker weg te komen. Daarna liet hij me zien waar de stekkers voor de lampen zaten om de lichten van de stroom te kunnen halen en daarna zijn we naar de daadwerkelijke hut gegaan.
Daarvoor moesten we een trap op en kwam ik in een een behoorlijk ruime hut met zicht op de set. Daar vertelde Hans hoe het ongeveer zou gaan. Op het moment dat ik gesetteld was, zou hij een aantal muizen op de set brengen. Deze zou hij in een soort schuurtje leggen en nadat hij van de set af was, moest ik goed gaan opletten. De Uilen zouden er ineens kunnen zijn, waarbij ze eerst de, nog levende, muizen uit het schuurtje gaan vangen. Ik moest er rekening mee houden dat het heel snel zou gaan en elk moment dat de Uil er zat, meteen gaan fotograferen. Wanneer alle muizen van de set op zouden zijn, zou het waarschijnlijk een tijd rustig worden, maar na verloop van tijd was de kans heel groot dat ze weer regelmatig zouden verschijnen wanneer ze in de velden om de boerderij zouden gaan jagen en ze de set als tussenstop gebruiken. Daarna liet Hans zien hoe ik de lampen moest bedienen en welke stand ik het best kon gebruiken op het moment dat de Uilen op de set zaten. Toen alles duidelijk was, is Hans vertrokken om de muizen te plaatsen en heb ik mijn camera’s geïnstalleerd. Ik kon goed zien waar de muizen gelegd werden en wist dus waar ik op moest letten. Met een klikker liet Hans aan de Uilen weten dat ze weer konden komen smullen (toch wel een klein beetje geconditioneerd), waarna hij van de set verdween en ik moest gaan opletten…
En het begon vrijwel meteen. Misschien 5 minuten nadat Hans weg was, verscheen de eerste Uil. Wat een geweldig gezicht! Het was nog redelijk licht (het grote voordeel van deze tijd van het jaar) en ik kon de Uil prachtig zien. Zijn aanwezigheid was alleen van vrij korte duur. Hij ging op de rand van een soort raampje in het schuurtje zitten en dook vrijwel meteen naar binnen. Ik had nog niet eens de kans gehad 1 foto te maken! Nu was ik wel gewaarschuwd hoe snel het ging en ik ging er nog eens goed voor zitten. Nadat de eerste muis gevangen was, vloog de jager vanuit het raampje direct door naar de nestkast en was deze kans verkeken. Vrij korte tijd daarna verscheen de Uil weer en ging op een tak zitten voordat hij naar het raampje vloog. Nu kreeg ik wel de kans verschillende foto’s te maken voordat hij doorvloog en had ik hem te pakken! De Kerkuil! Een soort waar ik al eerder wel eens pogingen voor ondernomen had te fotograferen, maar wat nog nooit gelukt was. Vanaf de tak vloog hij naar het schuurtje waar hij even in het raampje bleef zitten om te kijken (luisteren?) of er nog wat te halen viel. Blijkbaar nam hij iets waar, want hij vloog het schuurtje weer in en kwam naar buiten met muis nummer 2 waarmee hij even op dezelfde tak ging zitten voordat hij naar de nestkast vloog. Ook nu weer kreeg ik de kans hem vast te leggen onder andere met uitgeslagen vleugels. Een prachtig gezicht! Daarna was het weer even rustig. Ik was nu wel beter voorbereid op de gang van zaken en was ook klaar toen hij voor de derde keer verscheen. Ook nu weer lukte het om foto’s te maken en de daarop volgende momenten ging het steeds beter. Ik kon de Uil op verschillende plekken en in verschillende poses vastleggen en tussentijds kon ik zelfs genieten van alleen al het zien van dit prachtige dier.
De Kerkuil in “beweging”…
Ik weet niet precies meer hoelang deze eerste sessie duurde, in m’n herinnering ongeveer een uur, maar daarna werd het inderdaad stil. De Uil verscheen niet meer en langzaamaan werd het ook steeds donkerder en stiller op de boerderij. Ik gebruikte de tijd om de eerste resultaten te bekijken en werd daar al best heel blij van! Ik had een soort actiefoto’s kunnen maken, maar ook portretten van de Uil in het raampje en op verschillende voorwerpen op de set zoals een tak en groot wagenwiel.
De stilte duurde een kleine 2 uur en daarna verscheen hij weer op de set. Hij bleef even op de balken van de schuur zitten waarna hij wegvloog en een paar minuten later kwam hij weer terug, met muis, en vloog door naar de kast. En dit ging de verdere avond en begin van de nacht zo door. Af en toen bleef hij heel lang op een balk zitten, maar de bewegingen waren eigenlijk elke keer hetzelfde. Ik was best verbaasd over het tempo waarmee de Uil elke keer verdween en terugkwam met prooi. Wat een ontzettend effectieve jagers zijn het!
Omdat het uiteindelijk volkomen donker was, moest ik ook het licht gaan bedienen zoals Hans me uitgelegd had. Hij had me op het hart gedrukt het vooral niet té fel te zetten, dus moest ik voor een beetje redelijk sluitertijden m’n iso enorm opschroeven. Gelukkig bleek m’n nieuwe camera daar best aardig mee om te kunnen gaan, maar wat misschien nog wel gunstiger was, was het gebrek aan geluid. Ik had het elektronische geluid uitgezet, zodat de camera helemaal stil was tijdens het maken van foto’s en de Uil daardoor niet afgeleid of verstoord kon worden.
Van 10 tot een uur of 12 heb ik lekker zitten fotograferen waarna het toch weer wat rustiger werd. We hadden afgesproken dat ik tot 2 uur kon blijven, dus ik hoopte dat ik deze laatste 2 uur nog wel iets te doen zou krijgen. Het was niet heel vaak maar zeer sporadisch verscheen de Uil toch nog, maar telkens op dezelfde plek. Het laatste uur gebeurde er helemaal niets meer en ik dacht dat het daarmee klaar zou zijn. Ik ben wel blijven zitten om m’n tijd optimaal te benutten en hoopte dat ik nog 1 foto kon maken van de Uil op het wagenwiel. En toen, om 5 minuten voor 2, verscheen de Uil weer en ging op het wagenwiel zitten! Precies waarop ik nog gehoopt had. Toen hij weer doorgevlogen was naar de nestkast heb ik mijn camera gepakt, de andere spullen had ik al ingepakt, en ben snel naar de auto gegaan en vertrokken.
De rit naar huis was best tricky omdat ik toch behoorlijk moe was geworden, maar ik ben heelhuids thuisgekomen en kon daarna heerlijk gaan slapen. M’n missie was geslaagd! De volgende dag heb ik de 2500 foto’s (!) bekeken en er zaten heel mooie beelden bij. Natuurlijk was er ook veel bewogen en onscherp, maar de paar foto’s waarbij het allemaal goed samenviel, waren best de moeite waard. En hiermee heb ik eindelijk een lang gekoesterde droom waar kunnen maken en kan ik de Kerkuil aan mijn lijst toevoegen. Helemaal geweldig!
