Dag 6
Vandaag ga ik naar Komagvær. Gisteren heb ik een Nederlandse vogelaar/fotograaf gesproken die ook in Varangertunet verblijft en op zoek is naar mooie locaties (en soorten) om eventuele gasten een keer mee naar toe te nemen. Ik had eerder al een keer verteld over Komagvær en dat de weg daar zo slecht was, gisteren wist hij te vertellen dat het wel te doen was. De weg was niet goed, maar wel berijdbaar. Omdat dit ook 1 van mijn favoriete gebieden in Varanger is, (eigenlijk heel Varanger, maar als je moet kiezen…) was, toen ik dit gehoord had, de keuze snel gemaakt om erheen te gaan.
Rond kwart voor 10 kwam ik bij de weg aan die het gebied inloopt en het klopte wat er verteld was: de weg was slecht, maar wel begaanbaar. Hard rijden wil ik toch niet, te bang om iets te missen, dus op geleide van de weg en hetgeen ik onderweg tegenkwam ben ik heel rustig Komagdalen ingereden. Het eerste gedeelte kwam ik niks tegen, of bleef er in ieder geval niets zitten. Uiteindelijk, na een paar 100meter, kon ik mijn eerste foto van een Moerassneeuwhoen maken. Toen weer een stukje verderop ik ook nog een Tapuit wist af te beelden, begon het er echt op te lijken.
In de verte zag ik een rode auto ook heel langzaam vorderen en ik herkende hem als de auto van Vincent en Gerard. Zij hadden dus ook bedacht hierheen te komen. Ze waren ergens voor gestopt en ik ben heel langzaam hun kant opgereden. Toen ik dicht genoeg genaderd was en we zachtjes konden praten, bleek dat ze een Goudplevier vlak naast de weg hadden gevonden. Ze reden verder en de vogel was blijven zitten zodat ik ook nog een kans kreeg hem te fotograferen. Omdat het dier zo bleef zitten, twijfelden we wel een beetje aan z’n gezondheid. Hopelijk zagen we het verkeerd…
Eén van de soorten die je bijna overal kunt horen en daarmee het hele Schiereiland “kleuren” is de Fitis. Ik vind het zo bijzonder dat je ze hier, zo hoog in het noorden, zoveel tegenkomt. Daarom wil ik ook altijd als ik er 1 hoor, de moeite nemen om hem af te beelden. Gelukkig kreeg ik ook hier in Komagvær weer de gelegenheid. De Roodkeelduiker die ik op een meertje vorig jaar heb gezien (die door overijverige “vogelaars” werd opgejaagd), leek ook dit jaar weer aanwezig. Vorig jaar heb het koppeltje kunnen “besluipen”, maar ik besloot dat nu niet te proberen. Het laatste wat ik wil is een vogel verstoren zoals ik vorig jaar heb zien gebeuren. Onderweg naar de parkeerplaats van waaraf je het Varangerhalvøya nasjonalpark in kunt wandelen zag ik nog een Stormmeeuw op een richel zitten met de Komagelva op de achtergrond… Het gaf een heel mooi plaatje. Op de parkeerplaats kwam ik Gerard en Vincent weer tegen en ik vertelde ze over de “Birdtrail” die je vanaf daar kunt lopen. Het leek hun wel wat en zo zijn we met z’n 3en naar de shelter van Biotope gelopen waar het Vogelpad begint. Het is spannend of er een mogelijkheid ligt om de eerste beek over te steken en gelukkig bleek bij aankomst dat deze er was. Ik was iets vooruit gelopen en terwijl ik dat stond te bekijken en te testen, vloog er een Kleinste Jager vlak over me heen en deze ging het heuveltje over waar de shelter onderaan staat. Vincent en Gerard hadden hem uiteraard ook gezien en gingen proberen de heuvel te “beklimmen” om te kijken of zij de Jager nog konden vinden. Het leek me een redelijk hopeloos avontuur, dus bedacht bij de shelter te wachten en concentreerde me op een Witte Kwikstaart die aan de overkant van de beek rondliep. Toen ik omhoog keek naar de heuvel zag ik de 2 waaghalzen zeer behoedzaam het laatste stukje tot de top beklimmen terwijl ze ook druk leken foto’s te maken. Ik kreeg de indruk dat ik een verkeerde keuze had gemaakt en ben tegen de steile kant van de heuvel naar boven geklommen om net iets achter de andere 2 boven te komen. En wat bleek: de Kleinste Jager was blijkbaar net op de top geland en zat er nog steeds, zelfs toen er 3 hoofden boven de richel uitkwamen. Zo mooi had ik deze schitterende soort nog niet gezien! Half verscholen achter de rug van Gerard kon ik me helemaal gek schieten en kon foto’s maken waarmee ik zelfs een prachtig portret kon maken. Nadat we alle drie voldoende foto’s dachten te hebben, zijn we weer afgedaald om te gaan beginnen aan de Komagdalen fuglesti.
Heel veel vogels hebben we niet gezien, maar het was erg gezellig om eens met een paar man op stap te zijn en wetenswaardigheden over de omgeving en het fotograferen uit te wisselen. Wat ook opviel was dat 3 meer zien dan 1, waarbij Vincent regelmatig stilhield omdat hij op kilometers afstand iets zag vliegen. Zo werd door hem een Regenwulp gevonden en Gerard zag op afstand een Moerassneeuwhoen zitten. Juist de afstand was wel eens mooi om het dier in zijn omgeving vast te leggen. Al pratend en om ons heen kijkend, liepen we het pad af die zijn naam toch niet zo’n eer aandeed. Maar op een gegeven moment keken Vincent en ik allebei in de verte en zagen op grote afstand iets vliegen. Meteen de camera er op gericht en gelukkig begreep de autofocus me deze keer. Zo kreeg ik de vogel(s) (een Kleinste Jager leek “iets” lastig te vallen) afgebeeld en nadat ze weer in de verte verdwenen waren vroegen we ons beide af wat we nou precies gezien hadden. Ik denk dat het Vincent was die als eerste durfde te opperen dat het een Giervalk was. En dat moest het natuurlijk ook zijn! We hebben de foto’s uitvergroot en vergeleken en konden niet anders concluderen dat het deze gigant moest zijn. Ik had er weer een nieuwe soort bij! En wat voor één!
Omdat het erg rustig was op en langs het pad en we ook weer een stuk terug moesten lopen, hadden we bedacht maar weer terug te gaan. Bij gebrek aan vogels heb ik me nog een aantal keer gebogen over de kleurige bloemen die hier voorkomen. Her en der kleurden het Kruipend Rotsroosje en de Lapland Pincushion Plant de grijze rotsen in opvallend roze en subtiel geel. Met 2 paar extra ogen waarmee ik op stap was, hoefde ik ook niet bang te zijn dat ik iets van vogels zou missen als deze te zien waren. Zo lukte het ook nog om een Kleinste Jager mooi neer te zetten en weer een Moerassneeuwhoen op grote afstand. Terwijl we daar zo liepen en af-en-toe stilhielden om de omgeving af te zoeken, kregen we het ook over de plussen en minnen van een systeemcamera. Zij werkten met Sony en waren zeer tevreden (ik geloof dat ze max. tot 600mm konden), maar herkenden wel het probleem van focussen van vliegende objecten. Zij hadden daarvoor een voorkeuzeknop op de camera ingesteld als “Paniekstand”. In deze stand hadden ze een groter aantal scherpstelpunten ingesteld, lichte overbelichting en snelle sluitertijd met een automatisch iso. Vaak lukte het hen in deze stand snel te reageren en vliegende vogels goed vast te leggen. Op eerdere camera’s heb ik dit ook wel gebruikt, maar dat was nog voor ik de manual stand gebruikte en ik in deze stand alleen de belichting op de lucht had ingesteld (aantal stops overbelichting). Ik vond het een heel goed idee om dit ook te gaan proberen en bedacht dat ik deze stand ’s avonds meteen op m’n camera zou gaan instellen.
Een Kleine Jager en Regenwulp waren de laatste soorten die we wisten vast te leggen voordat we weer aan het begin van de Birdtrail waren. Gerard en Vincent waren na het oversteken van de beek een stukje doorgelopen terwijl ik bezig was een Koperwiek vast te leggen. Toen ik weer verder gelopen was, zag ik ze weer heel behoedzaam de struiken ingaan om een vogel te benaderen. Van afstand hoorde ik dat het een (de) Blauwborst was (die ik al een aantal jaar op deze plek gezien had). Met een soort omtrekkende beweging om de vogel niet te verstoren, ben ik doorgelopen om van afstand richting de 2 mannen te gaan. Ik zorgde ervoor dat ik recht achter hen bleef, zodat de zanger niet zou zien dat er nóg een persoon aankwam. Eénmaal aangekomen lukte het 1 foto te maken en vloog de vogel op… Toch niet weer hè! Maar nee: deze keer ging het anders. De vogel vloog juist recht op me af en ging in een Wilgje niet ver van me vandaan zitten! Voordat hij landde was het me gelukt een paar (zang)vluchtfoto’s te maken en na de landing prachtige foto’s van een uitbundig zingende Blauwborst. Eindelijk was het een keer gelukt en heb ik de vogel kunnen afbeelden zoals ik al heel lang wenste. Het diertje bleef best een tijdje zitten, maar maakte ook weer een baltsvlucht om iets verderop weer uitbundig te gaan zingen. Ook hier kon ik mooi plaatjes van maken, zodat ik de vogel in zijn omgeving ook goed heb kunnen vastleggen.
Daarna zijn we doorgelopen tot de parkeerplaats en zijn we ieder onze kant weer opgegaan. Zij waren iets eerder vertrokken omdat ik eerst nog iets wilde eten en zo kregen ze de mogelijkheid nog een keer een Kleinste Jager van dichtbij te fotograferen. Op het moment dat ze plaats voor mij wilden maken, vloog hij weg en kreeg ik deze kans niet meer. Maar ach, ik had hem natuurlijk ook al heel mooi, dus kon er best mee leven. Vincent en Gerard besloten bij de Kemphaan baltsplek te blijven en ik ben toen doorgereden. Behoorlijk aan het einde van de weg kreeg ik weer een paar Moerassneeuwhoenders in beeld. 1 Daarvan was al wat verder in zomerpluimage waardoor ik deze mooie kleuren ook eens wat beter kon zien. Degene daarna was wat meer verkleurd doordat hij op een zandbergje was gaan zitten. Zijn smetteloze witte pak was daardoor niet meer zo smetteloos. Als de vrouwtjes dat maar pikken… Dit dier vloog op op het moment dat ik verder reed en ging bovenop een dak zitten. Grappig was dat ik een laatste exemplaar ook al op een dak zag. Misschien komt er toch wat warmte vanaf, wat ze op een sombere dag als deze wel nodig hadden.
Voor mij was het een perfecte dag geweest. Op de eerste plaats vond ik het heel leuk om met een paar enthousiaste, heel goede, vogelaars hier rond te lopen. Het licht was eigenlijk (eindelijk) ideaal: geen zon, mooi gedempt licht en geen mist. En natuurlijk met een paar portretten van schitterende soorten en een nieuwe soort was deze dag helemaal compleet. Nog 1 dag te gaan; maar deze vogelreis kan al niet meer stuk!
