Dag 4
Wat doe je als je een plek ontdekt hebt waar misschien een Velduil zit en je niet al te veel wil rijden? Dan ga je er de volgende dag gewoon weer heen!
Ik had het deze ochtend een beetje rustig aan gedaan. Het was weer druk op de birdfeeder van het hostel en ik heb tijdens het ontbijt eerst de focus daar even op gelegd. De opbrengst van de ochtend waren verschillende Barmsijsjes, een Sijsje, een Goudvink, Huismus vrouwtje en een aantal Kepen. Niet slecht om mee te beginnen! Na nog een kop koffie gedronken en stukje gelezen te hebben, ben ik weer vertrokken. Het was inmiddels over 11en maar dat was geen probleem, want, zoals ik al schreef, had ik geen zin vandaag heel veel te rijden of te lopen.
Ik ben eerst naar de shelter van Biotope aan de Jakobselv gereden om de rivier af te speuren. Daar bleef het beperkt tot een paartje Middelste Zaagbekken op grote afstand en een Tureluur op minstens even grote afstand. De Tureluur bracht me wel op het idee om bij de monding van de Jakobselv te gaan kijken. De vorige keer dat ik er geweest was, zaten er best heel leuke soorten, dus was het in ieder geval de moeite waard het te gaan bekijken.
Al heel snel bleek dat de vogels vandaag een andere plek hadden gekozen om zich te vermaken. Er was letterlijk geen levend wezen te bekennen langs het water en daarom ben ik de pier afgelopen om aan het uiteinde te kijken of er misschien Walvissen of ander moois te zien was. Buiten een groep Franse vogelaars was ook daar niets te zien en daarom heb ik eens de moeite genomen om Vestre Jakobselv vast te leggen. Dit was tenslotte al de 5de keer dat ik er was en nog niet eerder had ik eens echt de tijd genomen om foto’s van het haventje te maken. Eigenlijk was dit best een keer leuk om te doen en zeker de panoramafoto gaf wel een leuk beeld.
Maar ja: ik kwam natuurlijk niet echt voor de architectuur van Noorwegen, of Varanger in het bijzonder, dus ben ik weer naar de auto gelopen en ben weer naar Ekkerøy gereden om daar iets verderop bij de gebouwtjes de auto neer te zetten en m’n geluk te beproeven. Omdat de Velduil niet thuis leek, heb ik eerst het wandelpad afgelopen. Op deze tocht kwam ik, buiten een (de?) Ruigpootbuizerd, geen enkele vogel tegen en heb ik de flora van Varanger maar eens wat nauwkeuriger in beeld gebracht. Eénmaal in Nederland zoek ik dan de soorten op die ik gezien heb, wat nog niet altijd even makkelijk is. Eén van de soorten die een verrassing bleek te zijn, was de Kraaiheide. De lage, struikachtige begroeiing waarmee het hele schiereiland volstaat. Ik meende dat het een bessensoort (zoals Veenbes of Bosbes) zou zijn, maar het bleek dus iets heel anders te zijn. De besjes maken trouwens wel even hardnekkige vlekken als de andere bessensoorten… Maar ja, ik kwam natuurlijk niet écht voor de Flora, dus ben ik weer teruggelopen om bij de gebouwtjes te gaan staan en te kijken of de Uil misschien toch wilde komen.
Het weer was wel wat minder geworden: het waaide hard en af en toe miezerde het ook, maar voor het licht was dit eigenlijk wel weer heel mooi. Er hing een heel mooi “gedempt” licht, dus wat mij betreft mochten de vogels komen! En hij kwam! Om iets voor 2 uur zag ik de lichte schim tussen de struiken vliegen, net als ik gisteren had gezien. Ik had dus verder geen plannen voor vandaag en daarom heb ik gewoon kunnen staan afwachten of ik dit prachtige dier nog wat mooier zou kunnen zien. En het geluk was aan mijn kant: de Uil (of misschien wel Uilen) kwam verschillende keren jagen boven het terreintje en ik kreeg de gelegenheid hem in allerlei poses vast te leggen. Soms van dichterbij, soms met het Fjord als achtergrond maar altijd even mooi. Ik denk dat ik toch wel mag zeggen dat dit écht 1 van mijn lievelingsdieren is… Op het moment dat de Velduil zich even niet liet zien, hoefde ik mij nog niet te vervelen. Om mij heen hoorde en zag ik voldoende om de tijd door te komen. Wat ik bijna continue hoorde was een soort roep, hoog vanuit de lucht. De maker van het geluid kreeg ik maar niet in beeld, maar ik had het vermoeden dat het een Snip-achtige zou kunnen zijn. Ik hoopte nog steeds een Bokje te zien hier op Varanger, maar ik had dat geluid thuis al een keer opgezocht (een soort “in de verte galopperend paard…” volgens de ANWB Vogelgids van Europa) en dat was dit niet. Het moest dus haast wel een Watersnip zijn, maar omdat ik hem niet zag én het geluid niet (her)kende, wist ik het niet 100% zeker. Gelukkig is een Zeearend op niet al te grote afstand wel makkelijk te herkennen en kreeg ik dit jonge exemplaar mooi in beeld.
Maar met regelmaat kwam ook de Velduil weer terug en lukte het me steeds weer om hem vast te leggen. Stilletjes hoopte ik dat het dier ook nog een keer op 1 van de paaltjes zou gaan zitten waar ik al zo’n tijd op uitkeek. En ook die wens werd verhoord! Het was niet het dichtstbijzijnde paaltje, maar toch. Ik heb een kort filmpje gemaakt waarop het dier te zien is en rustig de omgeving afspeurt. Nadat de Velduil weer vertrokken was, werd al vrij snel z’n plaats ingenomen door een Watersnip! Dat bevestigde toch wel een beetje m’n vermoeden dat de rondvliegende zanger een Watersnip moet zijn geweest. En terwijl je daar zo rustig staat, op niet eens de allermooiste plek, gebeurt er om je heen genoeg. Opnieuw vloog er een Zeearend voorbij, ditmaal lastiggevallen door een Bonte Kraai. Van de andere kant vloog er een Wulp in beeld die niet ver van me vandaan landde en ik ook deze soort eens heel mooi kon afbeelden. Ik ben er zeker van dat het geen regenwulp is, die ik hier meer had gezien, want het dier had een langere snavel, meer vlekken op de borst en was “romiger” van kleur. Als laatste kon ik nog een Kramsvogel heel mooi vastleggen (eindelijk!) waarna ik alles weer opgepakt heb en weer richting huis ben gereden. Ik kon toch niet de rest van mijn tijd op Varanger hier blijven staan…
Niet spectaculair, maar toch: De Velduil!
Het was nog niet heel laat wat me deed bedenken dat ik nog wel naar Vadsøya kon gaan, de Grauwe Franjepoot mocht nog wel een keer mooi in beeld komen… Wanneer je richting het westen rijdt, maak je niet ver voor Vadsø een bocht om een klif heen, waarna je een heel mooi uitzicht hebt op Vadsø. Ook hiervan had ik nog niet eerder de moeite genomen het vast te leggen, en daarom heb ik dat nu maar wel eens wel gedaan. Hierna op de rotonde in Vadsø meteen linksaf geslagen, de brug over en de auto geparkeerd bij het Vadsø Fjordhotell. Net voordat ik bij het meertje “Dammen” was, hoorde ik een Pieper in baltsvlucht. Het bleek een Graspieper te zijn (taaie rakkers) waarna ik iets verderop ook nog een Roodkeelpieper zag zitten. Hoe leuk kan het gaan! Deze Roodkeelpieper vloog ook regelmatig op om zijn zang te laten horen en het lukte me ook daar een leuk plaatje van te maken. Een aantal keer was het ook mogelijk hem op de grond vast te leggen nadat hij weer met beide pootje op de grond stond. Toch ook een heel leuke soort, en zo van hier… Toen ik eenmaal bij het water was gekomen heb ik eerst eens rustig rondgekeken. Er zwom (stond) een Kuifeend en midden op het water zat een groep Drieteenmeeuwen. Ik heb er wat foto’s van gemaakt en ben naar de overkant van het meertje gelopen om daar in een hutje wat te eten en te drinken. Het is heerlijk daar te zitten, uit te kijken over het Fjord en even niks te hoeven… Daarna ben ik weer richting de auto gelopen, rechtsom om Dammen heen, waar ik bijna aan het einde van het water een groepje Grauwe Franjepootjes zag. Ik heb eerst wat foto’s gemaakt vanaf een afstandje, maar ben toen meer naar de oever “geslopen” en heb rustig zitten afwachten wat de Franjepootjes zouden doen. En ze zwommen gewoon voor me langs! De kleine druktemakers zwommen regelmatig voorbij en bleven af en toe druk foerageren vlak voor me, als een dolle rondjes draaiend. Na een klein half uur was ik zelf dol genoeg en ben weer verder richting auto gegaan. Ik kwam nog 2 Kemphanen tegen, maar verder ben ik niet opgehouden.
Even buiten Vadsø ben ik nog wel gestopt om een froep paarden op de foto te zetten, aangezien m’n dochter daar helemaal weg van is en ik haar zo kan laten zien hoe mooi het hier is…
Na het eten, rond 9 uur, ben ik weer gaan posten voor de Houtsnip. Ik kreeg gezelschap van de Brit en Australiër en we hebben gezellig staan praten over reizen en vogelen in het algemeen. Ik kon nog niet tippen aan de (vogel)reisverhalen waar deze 2 mannen over vertelden (ze hadden letterlijk de hele wereld al afgereisd waarbij vogels vaak het thema was), maar ze vertelden met een enorm enthousiasme wat zeer aanstekelijk was. De Houtsnip liet zich, in eerste instantie, niet zien en de mannen gingen weer naar binnen. Ik wilde per se niet opgeven en na een klein uur werd mijn geduld beloond! De Houtsnip kwam voorbij, maar verraste mij helemaal, zodat ik alleen de achterkant kreeg vastgelegd. Misschien kreeg ik verder deze week nog een herkansing…
Ik ben hierna ook naar binnen gegaan en heb de resultaten van de dag rustig bekeken. Ik was helemaal blij met de Velduil, maar ook van de Franjepootjes en Roodkeelpieper werd ik heel blij. Morgen wilde ik weer naar Båtsfjord, dus had ik weer een lange dag voor de boeg en ben een beetje op tijd gaan slapen. Wat is het heir toch heerlijk…!
