In goed overleg met thuis, kon ik vandaag nog een halve dag gaan fotograferen, en wel: de M-stand écht gaan uitproberen. Waar anders dan in de Zouweboezem kon ik dat beter doen, dus zat ik ’s ochtends om 8 uur in de auto om voor de 3de keer in 1 maand tijd naar de Zouweboezem te rijden. Maar nu had ik niet per se nieuwe soorten voor ogen of speciale plaatjes, maar wilde ik heel graag het geleerde van 14 mei in de praktijk brengen. Het leek me dat, wanneer je niet op de belichting hoeft te letten en dus eigenlijk alleen op de focussing, het een stuk rustiger werken zou zijn en daarmee een heel stuk leuker! En met welke uitdagende soort als de Zwarte Stern of Witvleugelstern zou je dit beter kunnen uitproberen?
Om iets voor 9 kwam ik aan bij de vlonder, maar ik bleek niet de enige/eerste te zijn (wat op de parkeerplaats al duidelijk was geworden). De hele vlonder stond vol met vogelaars en vogelfotografen waardoor ik maar besloot te beginnen vanaf het fietspad. Het ging me toch niet om close-ups en aangezien de Zwarte Sterns ook met regelmaat over de vlonder heen vlogen, zou ik mijn kansen toch wel krijgen. Allereerst stelde ik de belichting in op de bloemen van het Fluitekruid wat er langs het fietspad stond. Die bloemen waren het lichtste object in de buurt en daarmee zou het wit van de Sterns dus ook goed van belichting moeten zijn. En toen moest ik dus wachten… Ik begon met een Bruine Kiekendief en Purperreiger. De Sterns bleven wat op afstand dus daar moest ik nog even op wachten. Op een gegeven moment kwam er een vogelaar aanlopen en die wachtte niet af of er plek op de vlonder zou komen, maar ging er als vanzelfsprekend zitten. Het bleek dat deze man graag aan anderen wilde laten weten wat hij van het gebied wist, vogels in het algemeen, zeldzaamheden in de rest van Nederland, fotoresultaten wilde laten zien en dus ontzettend graag aan het woord was. Ik heb mijn best gedaan hem te negeren, want ik vind het niet nodig continue in gesprek te zijn als ik aan het vogelen ben, wat in het begin nog wel lukte omdat ik op een afstandje stond (noodgedwongen), maar toen er weer wat ruimte op de vlonder kwam, werd het wel lastig…
Maar gelukkig zijn er altijd de vogels die voor afleiding kunnen zorgen en ik heb me daar dan ook heerlijk mee bezig gehouden. En de M-stand werkte! De lichtomstandigheden bleven de hele tijd gelijk, het was heel zonnig zonder enige wolk aan de hemel, waardoor ik nauwelijks de eerst gekozen instellingen hoefde te wijzigen, precies zoals Arie in de workshop had uitgelegd. En het werkte inderdaad veel rustiger. Of ik nou omhoog tegen de lucht Bergeenden fotografeerde, of een Fuut of Kuifeend op het water, of Witvleugelsterns tegen het riet, de belichting was de hele tijd goed (Met de zon in de rug. Arie had tijdens de workshop ook uitgelegd dat, áls je meer tegen het licht in ging fotograferen, je de belichting zo’n 2 stops moest verhogen.). De vogelaar/o.h. negerend, heb ik mooie plaatjes weten te schieten van de 2 soorten Sterns en een zich Jacana-wanende Blauwborst. Wat ik heel leuk vond, was dat ik ineens iets voorbij zag vliegen en in het riet zag verdwijnen. Ik heb er snel wat foto’s van kunnen maken en wat ik al vermoedde bleek te kloppen: het was een een Waterral die in het riet verdween. Omdat ik net bezig was met een Zwarte Stern tegen de lucht, zou ik waarschijnlijk te laat zijn geweest als ik mijn oude techniek had gebruikt, maar nu was ik perfect op tijd voor de Ral.
Na zo’n 3 uur hield ik het voor gezien op de vlonder. Ik had nog 1 wens voor vandaag en wilde kijken of ik die in vervulling kon laten gaan. Ik had gezien dat vlak bij “Huisje de Kikker” een Spotvogel zou moeten zitten en daar wil ik graag wat tijd voor vrijmaken. In een boompje in de buurt van het huisje hoorde ik hem inderdaad. In eerste instantie liet hij zich niet zien, maar gelukkig ging hij na een tijdje boven in de boom zitten en zat hij redelijk vrij. Hij zat wel pal tegen het licht in, dus heb ik de 2-stops regel van Arie toegepast. Ook dit ging prima en zo lukte het ook nog 1 van mijn favoriete soorten prachtig vast te leggen. Regelmatig kwamen er mensen bijstaan terwijl ik daar bezig was en ook zij wilden graag praten. Tot mijn verbazing (of misschien ook wel niet), wilde een redelijk aantal van de mensen, allemaal bewapend met een riante telelens en behoorlijk dure spullen, weten waarnaar ik stond te kijken. Ze herkenden de zang niet eens..! Anderen wilden me doen geloven dat zij de perfecte plek hadden om hem te zien, terwijl ze me toch echt bezig hebben moeten zien met het maken van m’n foto’s…
Kortom: op het moment dat ik bedacht had dat ik de Spotvogel voldoende eer had aangedaan door hem op z’n mooist vast te leggen, besloot ik maar weer eens te gaan. Mijn missie was meer dan geslaagd: ik heb de M-stand onder redelijk uitdagende omstandigheden kunnen testen. Ik heb op die manier de Zwarte Stern en Witvleugelstern heel aardig kunnen vastleggen én ik heb de Spotvogel weer eens mogen zien en horen! Heel tevreden ben ik dus weer naar huis gereden. Bij thuiskomst bleek er nog een groot voordeel van deze manier van werken te zijn: ik hoefde niet veel meer aan nabewerking te doen, omdat de belichting eigenlijk de hele tijd precies goed was. Ik ga niet zeggen: “had ik nou maar eerder…”. Door een aantal jaar anders gewerkt te hebben, heb ik wel geleerd snel te anticiperen op veranderende omstandigheden. Wanneer het nodig is, lukt me dat ook prima op de nieuwe manier. Maar het werkt echt heerlijk en ik kijk enorm uit naar mijn volgende “uitje”..: Noorwegen!
