Dag 6
Naar 1 bestemming was ik nog niet geweest… Toen ik mij aan het voorbereiden was voor mijn eerste bezoek aan Varanger in 2017, heb ik contact gezocht met de eigenaar van Biotope, het organisatie/architecten bureau in Varanger, Tormod Amundsen, en hem gevraagd waar ik per se naar toe moest gaan als ik Varanger zou bezoeken. Eigenlijk gaf hij maar 1 antwoord: Hornøya! Natuurlijk ben ik er toen naar toe gegaan en hij had absoluut gelijk: het was een overweldigende belevenis en ik heb het sindsdien bij elk bezoek bezocht. Jammer was wel dat de laatste 2 keer dat ik er was, je niet omhoog kon, omdat het pad afgesloten was in verband met instortingsgevaar ( niet lang voor mijn bezoek in 2019 was er een rotsblok naar beneden komen zetten…). Ik hoopte van harte dat het nu wel weer zou kunnen omdat je vanaf de top, én op de top, echt meer kon zien wat ik nog wist van het bezoek in 2017.
Het beloofde weer een prachtige dag te worden en na een voorspoedige reis was ik rond 11 uur in Vardø. Ik weet niet precies meer wat de tijden waren van het vertrek van de boot naar Hornøya, maar ik was te vroeg en had dus voldoende tijd een kaartje te halen in het toeristenkantoortje wat bij de aanlegsteiger van de boot ligt. De boot zat bijna vol, maar ik kon gelukkig nog net mee met de boot van 12uur en heb tot die tijd in de haven, onder het genot van koffie en een boterham, zitten wachten op het vertrek. Iets voor 12en konden we inschepen en kwam ik een bekende tegen: de Fransman die ik ontmoet had op het vliegveld van Kirkenes, had blijkbaar ook bedacht dat vandaag een uitgelezen dag was om naar Hornøya te gaan. De Barentszzee was rustig en de overtocht verliep vlekkeloos. Nét voordat je bij Hornøya aankomt, begint het spektakel al met alle vogels die rond het eiland dobberen. Dichterbij kun je de duizenden vogels af en aan zien vliegen en beginnen het geluid en de geur ook door te dringen. Ik had er meteen weer helemaal zin in!
Direct na aankomst kon ik beginnen. De Papegaaiduikers zaten tussen het groen onderaan de hoge, westelijk rots en tja… daar kun je natuurlijk niet zomaar voorbij lopen. Dat werden dus de eerste foto’s van de zeer vele van de dag. Geen verkeerd begin! Ook kon ik de Drieteenmeeuwen natuurlijk niet links laten liggen en heb ik even stilgestaan om ze vast te leggen. Toen een Kuifaalscholver er ook nog eens mooi voor ging zitten, had ik al een aantal “rolletjes” volgeschoten.
Het pad bleek weer geopend te zijn! Daar was ik wel heel blij mee en dus ben ik langzaamaan die kant opgelopen en het pad gaan beklimmen, onderwijl druk om me heen fotograferend. Het was zo’n mooi weer, voor mij bijna ongekend hier, dat alles er fotogeniek uitzag. Een Kleine Jager die voorbijvloog had ik hier nog niet eerder gezien en ik was ook heel blij een Oeverpieper te zien. Vanaf het pad had je een mooi uitzicht op de vogels die beneden in het water aan het jagen waren. Het water was zo helder dat je ze overal “vliegend” door het water heen zag schieten.
Wanneer je het rotsige gedeelte voorbij bent en links de hoek omgaat, kom je op het pad wat ik in 2017 ook gevolgd heb naar de top. Toen was het een pad omdat iemand me voor was gegaan, en ik half slippend, glijdend in zijn of haar voetsporen kon treden. Nu was het een werkelijk pad en na dit gedeelte zonder oponthoud te hebben beklommen, kwam ik na zo’n 2 uur na aankomst op de top bij de vuurtoren. Ik ben direct doorgelopen naar de noordelijke kant om te zien wat er zoal zat. En dat was veel! Vanaf dit punt had ik een fantastisch uitzicht over de Barentszzee, het naastgelegen Reinøya, de steile kliffen voor me en de duizenden vogels op en rondom deze kliffen. En alle soorten die je maar kon wensen waren hier te vinden, van Alken en Zeekoeten tot Papegaaiduikers en verschillende soorten Meeuwen. Het bleek een populaire plek want er waren verschillende mensen al druk alles hier op de foto te krijgen. Zo ook een Portugees stel. Zij hadden een heel goede plek gevonden en ik stond een beetje te kijken waar ik mijn statief neer zou kunnen zetten. Het stel maakte direct plaats en ik zei vooral te kunnen blijven staan, maar dat hoefden ze niet want ze waren net van plan te gaan lunchen. Ze gingen op wat rotsen iets verder van de rand af zitten en we raakten aan de praat over vogels, reizen en foto-spullen. Het bleek dat ze al een tijdje onderweg waren en vanaf Spitsbergen waren gekomen (waar ze IJsberen hadden gezien)! Ik geloof dat ze daar een week waren geweest en nu gingen ze Varanger en omgeving nog bekijken. Ze hadden lang voor deze reis gespaard en wilden eruit halen wat maar mogelijk was, wat ik erg goed kan begrijpen. Ze hadden al veel mooie dingen gezien en hoopten het hier “af” te kunnen maken. De “hij” had ook erg mooie fotoapparatuur: een Canon systeemcamera met een 100-500mm (?) lens (toen ik in Malden bij Chipclean mijn camera met 500mm wilde laten kalibreren, vertelde hij dat die 100-500 een heel goede lens was. Niet zo zwaar en haarscherp…toch nog maar even doorsparen…). Terwijl ik met het stel in gesprek was en ondertussen druk bezig was zo veel mogelijk om me heen te zien en, indien gewenst, vast te leggen, kwam de Fransman ook op deze plek staan. Ook met hem raakten we aan de praat en zij vertelden hem ook waar ze al geweest waren en de Fransman was erg geïnteresseerd in het IJsberen gedeelte. Hij ging ook druk aan de gang met fotograferen en bleek dezelfde apparatuur te hebben als mijn Portugese vrienden (hij wilde het alleen iets grager laten weten). Na een tijdje werd de Fransman stil en was druk op zijn telefoon bezig. Ik besteedde er niet teveel aandacht aan en ging druk verder met waar ik mee bezig was: met name Papegaaiduikers in 100-en-1 posities vastleggen, maar natuurlijk ook vliegbeelden van alles wat er voorbij kwam zeilen en de Zeekoeten en Alken. Opeens begon de Fransman weer mee te praten en bleek dat hij een een trip naar Canada had staan boeken voor september geloof ik, om IJsberen te gaan fotograferen… Mijn eerste inschatting dat deze man wel iets te besteden had, bleek wel aardig te kloppen…
Ik had ondertussen m’n directe omgeving ook wel aardig in de gaten gehouden en had regelmatig een Tapuit een baltsvlucht zien en horen maken. Hij zat alleen heel vervelend tegen het licht in én op grote afstand dus heb ik hem helaas niet op z’n best kunnen vastleggen. Op zo’n moment dat ik me omdraaide voor de Tapuit zag ik iets anders meer in de buurt rondscharrelen. Tot mijn grote plezier bleek dit een Frater te zijn! Dit was de 3de keer dat ik deze “Kneu van het Noorden” kon vastleggen. De eerste keer was het in Schotland bij Durnes, de 2de keer in de Kwade Hoek en nu op Hornøya, precies zoals ik het graag had gewild!
Natuurlijk was ik niet de hele tijd door de zoeker van m’n camera aan het turen. Heel regelmatig keek ik uit over de zee en al het vliegverkeer wat er vlak boven of hogerop rondvloog. Op een gegeven moment viel me een grote, witte vogel op die vlak boven het water vloog. In eerste instantie had ik niet door wat het was, omdat het meest voor-de-hand liggende me niet waarschijnlijk leek. Gelukkig kwam niet veel na die eerste er weer zo’n vogel voorbij. Nu had ik mijn verrekijker op tijd scherp en bleek het toch een Jan-van-Gent te zijn. Geweldig! Eén van mijn favoriete zeevogels welke ik vorige keer in het voorjaar hier zo prachtig had kunnen zien. Ik heb geen idee waarvandaan deze vogels zouden komen, maar het meest waarschijnlijk is het dat ze van de kolonie komen die ik toen bezocht had. Voor vogels is die afstand over zee zeker niet zo ver van hier naar Syltefjord…
Toen ik het kaartje had gekocht en ik aan boord ging, werd me gevraagd hoe lang ik wilde blijven. Eigenlijk had ik geen idee en dacht het na zo’n 3 uur wel weer gezien te hebben. Maar het was heel gezellig op de top van Hornøya, het weer was prachtig, de vogels werkten goed mee en ik had eigenlijk niks beters te doen, dus besloot ik de laatste boot terug te nemen die om 17uur zou gaan. Na de Jan-van-Genten ben ik weer heel rustigaan richting de boot gelopen. Ik had een uur om de boot te halen en kon onderweg dus nog voldoende stoppen om nog meer foto’s van nog meer Papegaaiduikers, Alken, Drieteenmeeuwen en Kuifaalscholvers te maken. En dat uur heb ik ten volle gebruikt. Als je zó veel vogels om je heen hebt, dan kun je niet anders dan maar foto’s blijven maken. Op het laatste stukje heb ik nog een aantal portretten gemaakt, maar dat hadden er makkelijk nog 20 meer kunnen zijn. Gelukkig kwam de boot om 17uur aan bij het eiland en moesten we wel gaan. Wat was het geweldig geweest in de meest prachtige omstandigheden! Ik was heel blij toch weer gegaan te zijn en snap steeds beter wat Tormod toen, in 2017, bedoelde…
Tijdens onze tour van gisteren, hadden Anders en ik het (natuurlijk) over een allerlei aan vogels en dan met name de soorten die hier voorkomen en bij ons overwinteren. We hadden natuurlijk de Strandleeuwerik gezien, maar we kregen het ook over de Jack Snipe, oftewel het Bokje. Deze leuke soort overzomert hier op Varanger en is in het voorjaar te zien als de mannetjes een baltsvlucht uitvoeren. Komagvær is 1 van de plaatsen waar ze zo te zien zouden moeten zijn. Net als de Houtsnip, welke me nog steeds niet gelukt was op de foto te krijgen, vliegen de mannetjes ’s avonds in grote ronden over hun territorium en zouden daarbij een heel herkenbaar geluid maken. Nou wil het geval dat ik op de terugweg weer langs Komagvær zou komen en dat het nog wel even licht zou blijven (bijna de hele nacht natuurlijk). Ik besloot daarom op de terugweg via Komagvær te gaan.
Maar eerst was ik natuurlijk nog op Vardø. Aan de voet van het cultureel erfgoed het, Vardøhus-fort, ligt het Sunddammen. Dis is een baai in de Bussesundet aan de westkant van het eiland die genoemd wordt in het “Birding Varanger” boek van Biotope. Aan de waterkant zouden allerlei Strandlopertjes kunnen zitten en in de bosjes rond de baai een assorti aan zangvogels. Toen ik er was, was het rustig. Bij het water zag ik niks en ook zag ik geen zangvogels. Daarop besloot ik maar niet langer te wachten en te vertrekken richting Vestre Jakobselv met een tussenstop in Komagvær.
Bij aankomst zag het gebied er anders uit dan hoe ik het eerder gezien had. Het was bijna 7 uur in de avond en de zon gaf een heel warme gloed. Na zo’n 5 km kom je bij de eerste huisjes waar ook een aantal meertjes ligt. In het rechter meertje zag ik vanaf de weg iets zwemmen wat bijna niets anders zou kunnen zijn dan een Roodkeelduiker. En dat bleek te kloppen. Ik heb de auto langs de kant van de weg stilgezet en heb geprobeerd het meertje zo onopvallend mogelijk te benaderen. Dit lukte maar half: ik denk dat het meertje me niet dichterbij heeft zien komen, de Roodkeelduikers zeker wel. Het bleken er 2 te zijn en ze zwommen steeds verder van me weg, naar de overkant van het water. Ik heb ze maar met rust gelaten en heb de weg verder afgereden richting het einde van de weg, naar het begin van het Nationaal Park. Ik werd nog opgehouden door een Regenwulp die heel mooi langs de weg zat en een Blauwborst in een partij struikjes waar de weg doorheen loopt. Verder was het rustig tót de Kemphanen arena… Er stonden weer (nog steeds?) verschillende campers en auto’s geparkeerd en een 10 meter voor de arena stonden de schuiltenten van de “would be David Attenboroughs”. Ik ben maar doorgereden tot de grote parkeerplaats bij de ingang van het park en heb eens rustig staan luisteren naar alle geluiden om me heen. Heerlijk was dat. Het waren de geluiden van het noorden, van de toendra, net als de dag hiervoor bij Gednje. Wat alleen helaas ontbrak was het galopperende paardje van het Bokje. Ik besloot maar weer naar het begin van de vogel-trail te lopen, onderweg te luisteren of ik iets zou horen, en in de hoop dat er misschien al een alternatieve oversteek gemaakt zou zijn. Geluiden waren te over, oversteken waren er tekort. In de buurt van de schuilhut aan het begin van de vogel-trail zat weer een Koperwiek te zingen. Ik was benieuwd of het nestje aan de achterkant al leeggeroofd zou zijn, dus liep ik daarheen en zag direct dat dit niet het geval was: 1 van beide vogels (ik vermoed het vrouwtje) zat op het nest te broeden. Binnen een seconde was ik weer omgekeerd en ben ik weer richting de parkeerplaats gelopen.
Van een afstand zag ik dat er en grote pick-up op de parkeerplaats bij was gekomen en dat er 2 mannen mijn kant uitkwamen. We passeerden elkaar, groetten elkaar en liepen ieder onze kant op. Ze hadden al vrij snel gezien dat de weg daar doodliep en waren dus al vlot weer terug bij de parkeerplaats en we raakten met elkaar aan de praat. Het waren 2 oudere Noorse heren die zo af en toe een paar dagen met elkaar opstap gingen. Ze kwamen uit het westen en hadden een hele nacht doorgereden en vertelden, onder andere, dat ze heel mooi Velduilen hadden gezien én kunnen fotograferen. Ik vertelde over mijn ervaring van de vorige dag met deze prachtige soort, maar toen ik de (hon-der-den) foto’s van 1 van beide zag, was ik wel erg onder de indruk. Werkelijk prachtige plaatjes. Hij vertelde inderdaad wat veel opnamen te maken, maar dan zat er vaak wel wat goeds tussen… We hadden het ook nog over een winters bezoek aan noord Finland wat ook erg de moeite waard zou zijn (van die beelden met zwaar besneeuwde Sparren) en ik vertelde over de dag hiervoor met Anders waarin zij ook interesse hadden. Ik heb ze zijn contactgegevens gegeven en ben toen vertrokken. De mannen gingen de tent klaarmaken (op de laadklep van de pick-up) en zo gingen we ieder ons weegs…
Vlak voor het 5 km punt zag ik een Moerassneeuwhoen zitten. Hij zat wat verder weg, maar ik vond het zeker de moeite waard er even voor te stoppen en uit te stappen. Terwijl ik hem stond vast te leggen, zag ik hoog in de lucht 2 vogels elkaar dwarsliggen. Het waren een Raaf en Kleine Jager die het flink met elkaar aan de stok hadden. Toen ze weer weg waren, wilde ik eigenlijk instappen, maar zag vrij hoog in de lucht weer wat vliegen. Al heel snel zag ik dat het een Velduil was (weer 1!) en uit de hand heb ik hem aardig kunnen vastleggen. Op een gegeven moment bleken het er niet 1 maar 2 te zijn. Dus nog meer foto’s moeten maken en met een Velduil die richting de horizon verdwijnt, heb ik de dag afgesloten. Het was ondertussen half 10, dus ik had er al meer dan 12 uur vogelen opzitten. Tijd om naar huis te gaan.
Op de terugweg heeft het nog even door m’n hoofd gespeeld of ik deze nacht nog opzoek zou gaan naar Velduilen richting Mortensnes, waar de 2 Noren ze ook hadden gezien, maar toen ik eenmaal weer bij Varangertunet was, was ik zo moe dat ik het er bij heb gelaten. Het was mooi geweest. Ik had alweer een geweldige dag gehad en heel veel moois gezien. Morgen zou de laatste dag zijn en het leek me beter een beetje te gaan afbouwen. Ik moest gaan afkicken en dat zou lastig worden als ik ook nog een hele nacht op jacht moest naar Velduilen. Het was mooi geweest voor nu…
