26 & 27 mei, dag 1 & 2
Ik ben weer op weg! Zoals ik in mijn verhaal van maart al schreef, vond ik me in 2021 heel zielig en had ik bedacht dat ik, zo gauw het zou kunnen, 2 keer naar Varanger zou afreizen. En zo ben ik in maart van dit jaar al geweest, wat een heerlijke reis is geworden, en ben ik nu weer onderweg. Vanwege personeelstekort, onder andere op Schiphol, was er sprake van dat er enorm lange wachttijden bij de douane zouden zijn en was het advies minstens 4 uur voor vertrek op het vliegveld te zijn. Mijn vlucht zou om 19uur vertrekken, dus heb ik er voor gezorgd dat ik om 15uur op Schiphol was. Ik weet niet zeker wat er onder lange rijen wordt verstaan, maar binnen 5 minuten de douane gepasseerd te zijn, vind ik persoonlijk niet heel lang. Het viel dus gelukkig reuze mee en ben ik maar een beetje rond gaan zwerven over het vliegveld en heb ergens een hele tijd zitten lezen. Zo rond 17.30uur dacht ik dat het misschien verstandig was iets te gaan eten. Ik had een BurgerKing gezien en besloot daar maar heen te gaan. Op het moment dat ik daar aankwam, begreep ik waar de rijen gebleven waren: iedereen zat hier! Het wachten was hier een heel stuk langer dan dat ik eerder had moeten doen en zo bleek het een goede zet om op tijd hierheen te gaan. Toen ik mijn eten had gekregen, kon ik nog 1 kinderzitje vinden om te zitten waarna ik alles opgepeuzeld heb en heel langzaam richting gate ben gewandeld.
Het was een rustige vlucht met prachtig weer, waardoor ik het vasteland van Noorwegen prachtig kon zien en zag dat we over Larvik heen vlogen. Hier kun je ook met de ferry aankomen vanuit verschillende vertrekhavens. Met prachtig, zonnig licht, landden we op Oslo en kon ik de pendelbus nemen naar het hotel waar ik in maart ook overnacht had. Ik was daar nu eens redelijk vroeg in de avond waardoor ik lekker rustigaan kon doen en redelijk op tijd kon gaan slapen.
De volgende ochtend weer vroeg op zodat ik om 7uur weer met de bus naar vliegveld Gardemoen kon vertrekken, om daar wel langere tijd in de rij te moeten staan om door de douane te gaan. Maar ook nu was ik ruim op tijd klaar en moest ik de tijd zien door te komen voor de vlucht voor het laatste stuk zou vetrekken. Maar om 5 voor 9, geheel op tijd, trok de piloot aan de handels en zetten we koers naar het noorden. Ook deze vlucht verliep heel soepel, maar zo’n half uur voor de landing klonk er een heel verhaal door de luidsprekers. Toen de Engelse versie verteld werd, bleek het dat er enorm harde wind boven Kirkenes stond en dat er heel lage bewolking hing. Landen leek een lastige opgave, maar de piloot zou 1 poging wagen om te kijken of het te doen was. Mocht dat niet het geval zijn, dan zou hij het toestel verticaal trekken en met enorme bocht naar links naar een ander vliegveld vliegen. Toch een beetje opgewonden in afwachting van wat zou gebeuren, zaten mijn mede-passagiers en ik te wachten hoe het zou gaan. En het ging niet! Een tijdje vlogen we door dichte bewolking, het toestel schudde behoorlijk en ineens loeiden de motoren enorm en werden we achter in onze stoelen gedrukt! Het toestel ging inderdaad bijna verticaal en maakte een enorme bocht naar links. Eenmaal boven de bewolking werd het weer wat rustiger en zette de piloot koers naar Lakselv, hemelsbreed zo’n 200km naar het westen.
Ook boven Lakselv was het niet al te best weer, maar er was in ieder geval zicht op de landingsbaan en zo konden we dan, na een kleine omweg, voet zetten op Noorse bodem. Maar nu…? Gelukkig had Scandinavian Airlines (SAS) al snel wat geregeld: er werden bussen ingezet om ons naar de juiste bestemming te brengen. Een aantal passagiers ging richting Tana en Båtsfjord, en wij, de rest, ging terug naar Kirkenes. Een rit van bijna 4 en 1/2 uur door Finland en noordelijk Noorwegen. De chauffeur had al aangegeven dat hij onderweg (ik geloof na 3 uur) verplicht moest stoppen in verband met de rij-tijd. Gelukkig kregen we voor vertrek een belegd broodje en wat drinken en vertrokken we weer in oostelijke richting.
In 2004 hebben mijn huidige vrouw en ik onze eerste gezamenlijke vakantie in Lapland gehouden. We hebben een 11 daagse rondreis gemaakt van Rovaniemi in Finland, via de Noordkaap, Tromsø, Alta, Vesteralen, Lofoten, Narvik en Kiruna weer terug naar Rovaniemi. De eerste etappes van deze reis gingen door Finland waarbij we onder andere Inari, maar ook Karasjok aandeden. In Karasjok hebben we een Saamen museum bezocht en wat wil nou het geval…: tijdens de busrit kwamen we daar ook weer langs! Ik herkende het zelfs! Toch leuk om na 18jaar iets bekends te zien, iets waarvan ik niet had kunnen vermoeden dat ik het ooit weer zou zien.
Maar goed, na een rit van 4 1/2uur, alleen onderbroken door een stop ergens in Finland bij een soort van wegrestaurant welke leek op het hotel waar ik in maart van dit jaar eigenlijk zou hebben overnacht, kwamen we aan in Kirkenes. Vanuit de bus had ik al contact gehad met de autoverhuurder dat ik een stuk later aan zou komen, zodat ze niet onnodig zou zitten wachten. Ik zou haar laten weten hoe laat we er zouden zijn en heb dus niet heel lang op haar hoeven wachten. Er was nog een passagier die dezelfde route had moeten nemen en nu moest wachten op z’n auto. Het was een Fransman die al veel reizen gemaakt had en daar maar wat graag over vertelde en foto’s ervan wilde laten zien. Hij had aanzienlijk meer te besteden dan ik, dat was wel duidelijk…
Toen ik dan eindelijk m’n auto had, kon m’n rit door het natte noorden beginnen, maar ik was weer op bekend terrein! Na de autorit van ruim 2uur kwam ik eindelijk aan in Vestre Jakobselv bij Varangertunet van Siren en haar man Jan-Eilif. Na elkaar begroet te hebben, begon ik m’n spullen uit de auto te halen en hoorde ik een, sinds de zomer van 2021, bekend geluid: een hoog explosief PSIEP! Onmiskenbaar het geluid van een baltsende Houtsnip! De vorige keer in juni (2019) was hij me niet opgevallen, maar nu dus zeker wel. De eigenaresse van Varangertunet wist te vertellen dat hij er elk jaar vliegt en dat de vorige eigenaar van het hostel had verteld dat hij er al zo’n 25 jaar rondvloog. Of het al die tijd dezelfde is geweest weten we niet, maar dat lijkt wat onwaarschijnlijk. Aangezien het in deze tijd van het jaar in dit gedeelte van onze Aarde nagenoeg 24uur licht is, was er na het horen van de PSIEP, een project geboren: foto’s van een Houtsnip bij aanvaardbaar licht!
Dag 3
Vandaag kon het dan eindelijk beginnen! Vanwege de lange dag gisteren, ben ik rustig van start gegaan. Ik had besloten niet verder dan Ekkerøy te gaan, voorafgegaan door een bezoek aan Vadsø en Vadsøya. Na het ontbijt in m’n blauwe bolide gestapt en richting Vadsø gereden. Op Vadsøya hoopte ik natuurlijk weer Grauwe Franjepootjes te zien in het meertje Dammen. Dus na aankomst op het eiland ben ik meteen richting Dammen gelopen, maar werd voor even opgehouden door een Kemphaan die druk bezig was indruk op een aantal dames te maken. Toen ik het water naderde, zat er nog een mooie Kemphaan tussen de struiken, maar lag er een eindje verderop ook een fotograaf druk te doen onder een camouflagekleed. Hij (of zij) leek zich vooral bezig te houden met Kemphanen niet ver voor hem. Al vrij snel zag ik een aantal Grauwe Franjepootjes, maar door eerder genoemde fotograaf kon ik niet op de plek gaan zitten die mij het beste leek: ik wilde niet verstoren waar hij mee bezig was en dus bleven de Franjepootjes op grotere afstand dan me eigenlijk lief was. Ik kreeg ze vanaf deze plek eigenlijk helemaal niet in beeld, ook niet na langere tijd wachten waarin ik de hoop had dat ze misschien wel naar me toe zouden komen zwemmen. Een Bosruiter liet zich wel even heel mooi zien en 1 Franjepootje kwam dan in ieder geval op fotografeerbare afstand, maar ik ben na een tijd toch weer vertrokken en heb met een grote omtrekbeweging, een andere plek gevonden. Onderweg naar deze plek vloog er een Zeearend prachtig over! Hoe mooi wil je ze krijgen!? Ondanks het gemis van een camouflagekleed, had ik wel de tactiek van de andere fotograaf afgekeken en ben ik plat op m’n buik langs het water gaan liggen. Een koppeltje Franjepootjes leek daardoor(?) minder onder de indruk van mijn aanwezigheid te zijn en zwom niet ver van me vandaan voor me langs. Daarbij werd een pluk waterplanten geïnspecteerd, misschien om te kijken of het geschikt was om een nest op te maken.
Nadat de Franjepootjes uit m’n beeld verdwenen waren, ben ik naar de rand van het eiland gelopen. De kust werd geteisterd door flinke golven waarin een koppeltje IJseenden rondzwom. Mooi om te zien was dat ze snel onderdoken wanneer een grote golf ze dreigde te overspoelen. Alleen de staart (“Longtailed Duck…”) was dan nog even zichtbaar. Toen ook deze prachtige Eendjes een eindje verderop gezwommen waren, ben ik weer teruggelopen naar Dammen om te proberen de Grauwe Franjepootjes nog wat mooier af te beelden, op weg naar m’n volgende bestemming. Ik kreeg ze niet meer in beeld, maar een groepje Middelste Zaagbekken wel en een luid alarmerende Scholekster.
Terwijl ik daar maar druk mee was, hoorde ik een bekend, heerlijk geluid: het “schrieken” van Sterntjes! Het klonk achter me, aan de rand van het eiland, en ik besloot daar toch maar even te gaan kijken. Sterntjes kan ik zeker niet voorbij laten gaan, en zeker geen Noordse! En die zaten er: het was een hele vlucht, misschien net aangekomen vanuit het zuiden, die boven het fjord en aan de rand van het eiland druk bezig was indruk op elkaar, en daarmee ook op mij, te maken. Een aantal keer gingen er op de rand zitten en ik kreeg de mogelijkheid deze wereldreizigers mooi vast te leggen. Als er dan ook nog een Stormmeeuw heel mooi voor gaat zitten, kun je wel stellen dat de vertraging niet voor niets was. Na een lekkere tijd daar bezig te zijn geweest, vond ik het wel weer mooi en wilde weer verder. Ik ben aan de buitenkant van het eiland weer richting de auto gelopen even opgehouden door een aantal Sneeuwhazen en Bonte Strandlopertjes die zelfs bleven zitten toen ik ze voorzichtig benaderde. Daarna was ik redelijk vlot weer bij de auto, maar ook nu hoorde ik weer Sterntjes. Een aantal was aan het jagen op het water rond de brug naar het eiland en ook nu liet ik me weer verleiden om te proberen ze weer nét iets mooier in beeld te krijgen. Deze keer heb ik het alleen niet meer zo lang geprobeerd en ben ik maar snel in de auto gestapt om verdere vertraging te voorkomen.
Na een klein half uur rijden kwam ik zonder oponthoud aan bij Ekkerøy. Van de vorige keer herinnerde ik me nog een parkeerplaats van waaraf het minder ver lopen was naar de “Drieteenmeeuwkliffen”, dus ben ik daarheen gereden, heb de auto geparkeerd en ben naar de klif gelopen. Aangekomen onder aan de voet van de klif, was ik weer diep onder de indruk van de grote hoeveelheid vogels die er rondvloog. Het leken er meer te zijn dan 3 jaar geleden, maar dat kan suggestie zijn… Na weer een beetje bij te zijn gekomen van deze eerste indrukken, ben ik foto’s gaan maken van, misschien toch wel, mijn lievelingsmeeuw. Niet voor niets heb ik de “soort” gesponsord in het boek van SOVON. Ook net als de vorige keer hoorde ik de zang van de Tapuit om me heen. Toen ik dacht dat ik wel voldoende foto’s van de Drieteentjes had, ben ik weer begonnen aan de klim naar de top van de klif. Al heel snel zag ik verschillende Tapuiten, wat een goede reden was de klim even te onderbreken… Vanaf de klif heb je echt een machtig gezicht over de Drieteenmeeuw kolonie, maar ook over de rest van Ekkerøy. Ik besloot de wandeling naar het baken aan de uiterste oostpunt van het eiland weer te gaan maken. Wie weet welke soorten me nu weer blij zouden kunnen verrassen…
Dat bleken er niet heel veel te zijn… De hele weg naar het baken heb ik eigenlijk alleen vogels op grote afstand gezien. Vanaf het baken ben ik dus maar weer richting het noorden gelopen, richting de keienkust. Een Kleine Jager zat op de rand van het eiland zo’n beetje alles te overzien. Weer op afstand, maar het gaf wel een mooi plaatje. Zo’n geluk als ik vorige keer met deze soort hier had, kun je niet altijd hebben… Een paar Steenlopers leek meer bereid om vastgelegd te worden, wat ik dus maar al te graag deed. Het blijft mooi te zien, hoeveel kleurrijker ze in deze tijd van het jaar zijn. Nog wat verderop vloog een enorme groep Paarse Strandlopers. Een machtig gezicht wanneer de vogels allemaal tegelijk wendden en van donker naar licht veranderden. Schitterend! Op weg naar het baken, was ik 2 Italianen tegengekomen die elk een groot Walvisbot droegen. Ze leken heel trots op hun trofee. Tja… Ze liggen er nou eenmaal, zoals bleek toen ik verder langs de kust liep. Vogels zag ik niet zo heel veel meer. Een mooie Graspieper langs het pad waarvan ik dacht dat het naar de parkeerplaats leidde. Dat bleek niet het geval… Ik was verkeerd gelopen (mijn geheugen bleek net iets minder goed dan ik dacht dat het is) en moest de klim maken naar de bovenkant van de klif om via dezelfde weg als ik gekomen was weer terug te komen. Daardoor pikte ik nog wel een Kleine Jager mee, maar daar bleef het ook wel bij.
En eerlijk gezegd vond ik het ook wel best. Aardig moe van al het lopen, ben ik in de auto gaan zitten om weer terug te rijden naar Vestre Jakobselv. Net buiten het dorp Ekkerøy zat nog een hele groep Noordse Sternen tussen de stenen aan het water. Nog een laatste kiek hiervan en toen weer terug naar het hostel. Het was al een heel geslaagde dag geweest en er zouden er nog een paar volgen…
