De eerste volle dag op Varanger. Ik had niet per se een uitgesproken plan per dag, maar had 1 ding op mijn verlanglijstje staan: naar Båtsfjord om in de drijvende schuilhut Koningseiders te gaan fotograferen. Het enige wat dit idee wat gecompliceerder maakt, zijn natuurlijk de weersomstandigheden. Het was dus belangrijk het weer te volgen en dan de beste gelegenheid direct aan te grijpen. Nadeel van deze tactiek was alleen het volgende: de hut moet je reserveren en je moet er ’s ochtends heel vroeg in gaan. Ik kon dus niet ad hoc naar Båtsfjord vetrekken op het moment dat het weer het toeliet en mooie plaatjes maken… Het leek toch een lastige wens te zijn om in vervulling te laten gaan.
Voor vandaag was het sowieso niet mijn bedoeling. Ik wilde rustigaan beginnen en bedacht om eerst naar Vadsø te rijden en daarna door naar Kiberg, omdat hier de kans op Stellers Eiders groot is en misschien ook nog wel kans is om Koningseiders te zien. Om m’n camera een beetje op te warmen en er zelf in te komen, heb ik eerst een uurtje bij de birdfeeder van Varangertunet gezeten en onder het genot van een broodje en een kop koffie de eerste foto’s gemaakt van onder andere een prachtige Groenling, een Sijsje, Huismus en (stiekem een beetje m’n favoriet) Barmsijsjes. Ook heb ik een Ekster vastgelegd. Zeker niet een favoriet, maar wel een stoere vogel als je het hier in de winter weet uit te houden.
Daarna ben ik in de auto gestapt en ben naar Vadsø gereden. In de haven waar ik in 2017 heel mooi IJseendjes en Stellers Eiders had kunnen fotograferen, heb ik de eerste stop gemaakt. Deze 2 soorten zaten er weer, samen met Eiders en de nodige Zilvermeeuwen. Ik ben eerst de pier opgelopen waar de schuilhut van Biotope aan het uiteinde op staat en heb vanaf daar deze verschillende soorten al aardig kunnen vastleggen. Om toch nog wat dichterbij de vogels te kunnen komen, ben ik naar de pier gelopen waar de vissersboten aangemeerd liggen. De afstand tot de vogels is vanaf daar al een stukje kleiner, maar aan het uiteinde kon ik een lager aanlegsteigertje “oplopen” en ben daar, een beetje verscholen achter een boot, gaan zitten. Het standpunt vanaf dit punt was heel mooi, omdat ik net boven het water zat en de vogels kwamen inderdaad weer nét iets dichterbij. Zo kon ik al aardig de beoogde foto’s maken. Als verrassing kwam er heel dichtbij een Zwarte Zeekoet voorbij zwemmen die ik heel fraai kon fotograferen. Buiten deze mooie Koet, bleef alles op behoorlijke afstand en besloot ik verder te rijden richting Kiberg.
In het boek van Biotope, wat ik voor elk vertrek naar Varanger opnieuw even raadpleeg, schreef Tormod Amundsen over Eiders die in enorme groepen in het fjord of op de zee bij Vardø rondzwommen: “rafts” genoemd. Terwijl ik naar het oosten reed zag ik in het fjord een grote, donkere “vlek” en gelukkig had ik ergens gelegenheid even te stoppen. Het bleek zo’n “raft” van Eiders te zijn. Een groep van een paar honderd vogels dreef behoorlijk ver van de kust in het fjord, zich op deze manier beschermend tegen de elementen. Ik kon een aantal aardige plaatjes maken, met de imposante bergen van de overkant op de achtergrond, een heel mooi beeld.
Uiteindelijk kwam ik bij Kiberg aan en kon direct aan de slag met een groepje Paarse Strandlopers op het strand. Blijkbaar hadden ze een voedselrijk stukje gevonden, want ze verdrongen zich op een heel klein stukje strand van zo’n vierkante meter. In de haven bleek het rustig te zijn, nou ja, rustig: een kleine kolonie Drieteenmeeuwen had zich gevestigd op een aantal gebouwen en de palen van de steigers in de haven. En waar een kolonie Drietenen is, is een hoop geluid! Het “Kittieweek, kittieweek” was overal te horen, wat me weer helemaal het gevoel gaf terug in Noorwegen te zijn: wat een heerlijk geluid! Na verschillende Meeuwen vastgelegd te hebben en een groepje IJseenden, wat maar niet dichterbij wilde komen, vanuit de verte gefotografeerd te hebben, besloot ik toch nog maar verder door te rijden naar Vardø. Misschien zaten de Koningseiders hier wel weer, net als in 2017, en anders was er vast nog wel wat anders te zien…
Zonder al te veel sneeuwstormen wist ik Vardø te bereiken en heb ik eerst de haven afgescand. Daar leek het rustig en toen ben ik maar doorgereden naar Hasselnes vanwaar je een mooi uitzicht hebt over de Barentszzee en Hornøya. Op het moment dat ik daar aankwam en probeerde de deur van de auto te openen, werd deze bijna direct weer dicht geblazen. Een werkelijk niet normaal harde wind stond op deze punt van het eiland, maar het lukte toch uit de auto te komen en m’n spullen neer te zetten. Op het water tussen Hasselnes en Hornøya was niet heel veel te zien (niet op de laatste plaats omdat ik mijn verrekijken nauwelijks stil kon houden), maar de tegen de wind in zwoegende Drieteen- en Zilvermeeuwen, maakten het toch leuk om daar te staan en te proberen deze prachtdieren vast te leggen. Het was een uitdaging, aangezien m’n camera stond te trillen op het statief, maar het is toch gelukt een paar aardige plaatjes te maken. Op het moment dat ik het idee had “lekker uitgewaaid te zijn”, ben ik de rit naar de westkant van het schiereiland weer begonnen. Ik had het idee dat ik mooi tussen 2 sneeuwstormen de gunstige kant van het schiereiland kon bereiken, wat deels klopte (maar niet helemaal dus…: wat is het toch een uitdaging om in deze omstandigheden auto te rijden…), maar wist de meer zonnige zuidkant van het schiereiland weer veilig te bereiken. Ik ben alleen nog bij Golnes gestopt omdat ik iets over de rotsen aan het water zag lopen. Dit bleken Paarse Strandlopers te zijn en ik heb nog even wat tijd genomen om deze bikkels vast te leggen. Omdat van daaraf het uitzicht op Ekkerøy heel mooi was met het licht van de ondergaande zon erop, heb ik ook nog even de groothoek op de camera geschroeft en heb wat sfeerplaatjes van de omgeving gemaakt. Wat is het toch heerlijk hier te kunnen zijn…!
Daarna ben ik nergens meer gestopt en rechtstreeks naar m’n hostel Varangertunet gereden. Ik kon mee-eten met de eigenaren en heb heerlijke vissoep gegeten. Op de app waarop ik de zonneactiviteit kan zien, leek het erop dat er weinig kans zou zijn op Noorderlicht (de bewolking hielp daar ook niet bij), waarop ik de foto’s ben gaan archiveren en alles klaar ben gaan maken voor de volgende dag. Wie weet wat deze weer zou brengen…?
