Dag 1: Kaamanen
We mogen weer reizen! Na een jaar vertraging kon ik weer op weg naar het noorden. Wat had ik hier ontzettend naar uitgekeken! Sinds 2019 was ik in mijn hoofd al bezig met de volgende reis, dus ik heb voldoende tijd gekregen om de nodige plannen te maken. Toen bleek dat het in 2021 niet zou gaan lukken (zie verslag Texel juni 2021), groeide de droom om, zodra de grenzen weer open zouden gaan, 2 keer naar het noorden te vertrekken. 1 Keer in maart en de 2de keer in juni. De beide vorige keren dat ik geweest ben, zijn er losse eindjes gebleven en ik heb een enorme behoefte deze vast te gaan knopen…
En nu is het maart 2022 en zijn de grenzen inderdaad weer open en vertrek ik voor de 3de keer richting Varanger. 1 Van de plannen die in mijn hoofd was ontstaan, was om via Finland te gaan. De georganiseerde reizen gaan zo’n beetje allemaal via Kaamanen en het leek mij heel gaaf daar ook eens te gaan kijken. Mijn plan was om te vliegen op Ivalo, daar een auto huren, en dan 2 dagen naar een hotel in Kaamanen gaan. Daarna wilde ik door naar Varanger, naar mijn vaste adres en de rest van de week verschillende locaties op Varanger bezoeken. Vervolgens zou ik terugvliegen vanaf Kirkenes en was het plan en de reis rond… Van tevoren had ik verschillende contacten gelegd, onder andere met het hotel in Kaamanen en kon ik de reis gaan plannen. Omdat ik uiterlijk op 2 april terug moest zijn, heb ik eerst deze vlucht geboekt. Zo, die was binnen. Daarna begonnen aan de zoektocht naar een auto. Toen ik deze zo’n beetje wilde bevestigen, klikte ik nog even iets open en zag tot mijn grote schrik dat er €1200,- (!!!!!) extra bijkwam, omdat ik een andere inlever locatie had dan waar ik de auto zou ophalen. Dat vond ik toch een minder goed idee en, aangezien ik al een terugvlucht vanaf Kirkenes had, ben ik gaan zoeken naar een gunstige vlucht op Kirkenes. Het probleem daarbij was, was dit ik eerst nog naar Finland wilde. De meeste vluchten kwamen aan om 6 uur ’s avonds en als ik dan nog 2 uur moest rijden, in het donker, op een weg die ik niet ken, leek me een minder goed idee. Uiteindelijk vond ik een vlucht waarmee ik in de ochtend op Kirkenes aan zou komen, maar daarvoor moest ik wel een dag eerder vertrekken dan dat ik eigenlijk van plan was, en dat moest dan wel thuis overlegd worden en op het werk geregeld worden…
Om een lang verhaal kort te maken: het is allemaal gelukt en geregeld. En zo vertrok ik om half 11 met de trein naar Schiphol om eerst een vlucht te nemen naar Kopenhagen en daarna naar Oslo. De volgende ochtend om 9 uur was mijn vlucht naar Kirkenes en zette ik op 25 maart om 11 uur voet op Kirkenesse bodem! Helaas moest ik een uurtje op m’n auto wachten (“u zou pas om 12 uur arriveren…”), maar vertrok ik dus om 12 uur naar het zuiden: op naar Finland, op naar Kaamanen!
De rit had ik van tevoren bekeken en zou niet heel ingewikkeld zijn. Het eerste gedeelte, tot aan Neiden kende ik al. Voordat je de brug overgaat, moet je naar links en gaat de weg richting het zuiden, richting Finland. De omgeving was mooi, niet heel spectaculair: veel naaldhout, bevroren meren en heel veel sneeuw. Het was ook redelijk vlak en daarom heb ik mijn tijd besteedt aan het rijden en niet zozeer om plaatjes van de omgeving te maken. Na zo’n 2 ½ uur bereikte ik het hotel: Neljän Tuulen Tupa Ay. Er stond 1 auto op de parkeerplaats, wat ik vreemd vond, en ik zag verder niemand… Ik dacht eerst maar even in te checken, voordat ik aan de slag zou gaan bij de befaamde birdfeeders, maar voelde tot mijn verbazing dat de deur dichtzat. Toen ik beter keek, zag ik dat er een briefje op de deur hing met de mededeling dat ze 25(!) en 26 maart gesloten waren. En ik had nog wel gereserveerd voor de 25ste! Ik moest snel een alternatief plan bedenken en heb direct de eigenaresse van Varangertunet gebeld. Gelukkig bleek mijn kamer al beschikbaar en hebben we afgesproken dat ik nog even wat zou fotograferen en dan weer richting het noorden zou vetrekken. Ik zou tenslotte weer een uur winnen, aangezien het in Finland een uur later is…
Het was natuurlijk vervelend dat het hotel onverwacht gesloten was, maar ze maakten hun naam wel waar. Ik had bedacht even rond het hotel te lopen, op zoek naar de feeders, want ik had op foto’s gezien dat ze aan de achterkant zouden zijn. Er leek toch niemand te zijn, dus ik vond dat ik best even kon kijken. Toen ik aan de zijkant kwam, zag ik een enorm kleurrijk schouwspel: op een bergje met sneeuw zat een groot aantal Haakbekken van het voer te snoepen! Dit was 1 van de soorten waarom ik de “omweg” via Finland had willen maken. Het zijn prachtig gekleurde vogels, rood en geel, en vanwege hun grote aantal kleurden ze bijna het hele heuveltje. Ook zag ik Barmsijsjes, Koolmezen (over kleurrijk gesproken) en Huismussen. Op de achtergrond meende ik eerder een Koperwiek te hebben horen zingen, maar ben daar niet zeker van (en ook lijkt het wat onwaarschijnlijk nog zo half in de winter).
Ik heb snel m’n spullen neergezet en ben als een razende foto’s gaan maken. De Haakbekken leken helemaal niet zo schuw en daardoor kon ik behoorlijk dichtbij komen en fantastische plaatjes maken. Ook pikte ik natuurlijk de andere soorten ook mee en ik vond dit een prachtige start van mijn vogeltrip. Op een bepaald moment zag ik ineens een Meesje verschijnen en ik wist meteen dat dit weer een nieuwe soort zou zijn: een Bruinkopmees. Wat gaaf! Zomaar (nou ja, niet helemaal zomaar…) 2 nieuwe soorten!
Het viel me wel op dat de vogels regelmatig de omringende bomen invlogen, alsof ze toch heel alert waren, en toen de Taigagaai verscheen begreep ik waarom. De Taigagaai! En dat was 3! Precies de soorten waarop ik gehoopt had te zien in deze dagen, had ik nu in een klein uurtje gezien en kunnen vastleggen! Toen de Gaai weer vertrok, verschenen de andere vogels weer en zo ging het een tijdje door. De Bruinkopmees kwam ook nog een keer en de Taigagaai ook (ook een prachtige vogel trouwens), maar de show werd gestolen door de Haakbekken.
Na een klein uur hield ik het voor gezien. Ik had afgesproken rond 18 uur in het hotel te zijn en daarvoor moest ik nog zo’n 2 uur rijden. Omdat mijn wensen volledig vervuld waren, had ik niet veel problemen te vertrekken. De navigatie gaf een andere route dan waarmee ik gekomen was en deze weg was met vlagen erg mooi. Zeker toen ik meer naar het noorden kwam, werd het landschap mooier, ruiger. Op een gegeven moment reed ik een heel stuk evenwijdig aan een bevroren rivier, de Karasjohka die in Noorwegen overgaat in de Tanaelva (en die kende ik) en zag ik in de verte, op de bevroren rivier, een Vosje lopen. Een heel mooi gezicht. Ook waren er veel rotspartijen waar bevroren watervallen aanhingen, wat er spectaculair uitziet en met al deze afleiding ging de rit zeer snel en voorspoedig. En zo was ik ineens weer op bekend terrein, in Varangerboten, het begin van het Varangerfjord. Vanaf daar was het nog een klein halfuurtje rijden en zo kwam ik kwart over 6 in Vestre-Jakobselv aan, in Varangertunet. Het weerzien was heel hartelijk en nadat ik mijn kamer gekregen had, heb ik de auto uitgeladen en heb ik me gesetteld voor de week. ’s Avonds bij het tankstation een warme maaltijd gehaald, lekker gegeten en daarna best moe, maar zeer voldaan naar bed gegaan. Ik was weer terug in Varanger!
