Heel toevallig kreeg ik tijdens een gesprek te horen over Park Lingezegen-Waterrijk. In het gesprek werd de naam niet duidelijk, maar de ligging wel: het was gelegen aan de oost-kaant van de A325 tussen Arnhem en Nijmegen. ’s Avonds ben ik gaan puzzelen op Google Maps en vond ik al snel dat het Om Lingezegen ging. Daarop ben ik op gelderland.waarneming.nl gaan kijken of er wel eens waarnemingen vanuit dit gebied geplaatst werden, en dit bleek wel degelijk het geval! Met name bleken er in deze tijd mooie waders te zien te zijn, maar ook een allerlei aan zangertjes. Nadat ik dit zo eens allemaal bekeken had en gezien had hoe ik er kon komen en waar ik de auto kwijt zou kunnen, ben ik er op een vroege zondagochtend naartoe gereden.
Het beloofde een prachtige dag te worden, de zon deed al aardig zijn best en ik had er ook helemaal zin in. Snel heb ik al m’n spullen uit de auto gehaald en ben ik het Park ingelopen richting het Vogelkijkscherm Lingezegen-Oost. Er werd volop gezongen om me heen: Veldleeuweriken, Grasmussen, Graspiepers en dichterbij het scherm een Rietzangertje. Er was alleen een nadeel: al deze zangers, en naar later bleek álles, zaten op grote afstand en bleven op grote afstand. Vanaf het scherm waren op 2 eilandjes Visdiefjes, Kluten en Kokmeeuwen te zien. Met Visdiefjes kan ik me altijd wel vermaken en ook Kluten zijn natuurlijk mooie verschijningen, maar toch…
Ik raakte aan de praat met een medevogelaar en hij kon me één en ander over het gebied vertellen. Dat er inderdaad veel waders konden zitten, maar ook op plaatsen waar je niet met de auto kon komen, of erg ver lopen waren. Verder vertelde hij dat het gebied vanaf een uur of 9 in de ochtend ingenomen werd door hondenuitlaters en daarmee de rust ook wel weer weg was. Aangezien er bij het scherm niet heel veel meer te beleven was en ik geen zin had in vragen als: “Wat zit er?”, of opmerkingen als: “Dat is een groot fototoestel!”, besloot ik om uit het gebied weg te gaan en via een ander gebied, waar de vogelaar over vertelde, naar m’n vaste gebied, de Arkemheense Polder, te gaan.
Op het pad vanaf het scherm richting de auto liep ik tussen weide-achtig terrein en werd m’n aandacht getrokken door kleine fladderaars aan de overkant van het veld rond een hek. Het bleken Tapuiten te zijn in gezelschap van een Kleine Plevier. Ik vond het toch leuk om deze soort “mee naar huis te nemen (altijd mooi)” toen er niet ver voor me ook iets bewoog. Dit bleek een Paapje te zijn die al snel iets meer afstand nam. Maar toch ook deze prachtige verschijning kreeg ik op de foto. Toen bleek dat de Tapuiten en de Paapjes niet dichterbij zouden komen, ben ik doorgegaan en naar het gebied aan de andere kant van de snelweg gereden. Helaas bleek hier heel weinig te zitten en het licht werd veel te hard om bij dit water nog iets te kunnen vastleggen. Daarom ben ik, nadat ik nog wel een Tureluurtje had vastgelegd, weer naar de auto gelopen en ben snel richting het noorden, naar de Arkemheense Polder gereden.
In de Polder ben ik eerst weer naar de westkant gegaan en heb ik, zoals inmiddels zo’n beetje standaard, het Nekkeveld afgereden. Ik kon hier beginnen met de soort waarmee ik een uurtje ervoor geëindigd was: Tapuiten. Er liepen verschillende vogels door de weiden die zelfs vrij dichtbij bleven. Het enige nadeel, en ja: ik weet dat ik het niet mag zeggen, was dat het té zonnig was. Zoals eerder al bij Lingezegen het geval was, zorgde ook nu weer de zon voor hard licht en was het moeilijk kleuren in de foto’s te krijgen. Vaak zit 1 helft van een vogel in z’n eigen schaduw en zie je daar geen kleuren, terwijl in het beschenen deel het wit wordt uitgebeten en contrast heel sterk wordt. Ondanks dat was ik toch heel blij dat ik deze favoriet van me weer eens goed kon vastleggen.
Omdat het zo’n ander weer was als de laatste keer dat ik hier was, heb ik natuurlijk ook de druktemakers in het riet weer opgezocht. Ik kon duidelijk merken dat de zon ze inspireerde en stimuleerde om hoger in het riet te klimmen om in volle overgave hun liet te laten horen. De Blauwborst was alleen een heel jammerlijke uitzondering op deze regel… Ok de Gierzwaluwen waren weer volop in actie boven het water en ik kan het natuurlijk niet laten een poging te wagen om ze in hun scheervluchten vast te leggen. Het blijft een uitdaging… Wat heel leuk was, was een baltsende Zomertaling op het water. regelmatig liet hij zijn “boerende” geluid horen. Hij had duidelijk het voorjaar in de bol!
Benieuwd naar wat er nog allemaal te zien zou zijn, ben ik verder over de dijk gelopen waarbij ik nog een Snor heel fraai in de verte spotte en enkele Rietzangers druk bezig zag. Over het kanaal vloog regelmatig een Visdief zwoegend voorbij. Dat blijft toch ook een feest om te zien. Na een koppeltje Kluten en Visdiefjes op de grond, ben ik weer naar het sluisje gelopen. Een aantal mensen wees me erop dat er Paapjes zaten en zo was de cirkel met de Lingezegen weer een beetje ronder! En ijverige Kleine Karekiet maakte het drieluik aan rietzangers compleet en daarmee mijn dag.
Het bleek uiteindelijk weer een hele leuk dag te zijn geworden en de Lingezegen is toch wel een gebied die ik in de gaten ga houden. Misschien heb ik een volgende keer wat meer geluk…
 :
