Na bijna anderhalve maand begon het wel weer enorm te kriebelen. Het weer was al een tijdje heel goed, ik had weer een vrije dinsdag in het vooruitzicht, dus ik vond het weer eens tijd om echt te gaan vogelen en waar kun je dat in de winter beter doen dan aan zee? Maar ja…: op de bewuste dinsdag bleek het weer omgeslagen te zijn en waaide het enorm en werden er ook buien voorspeld. Maar ik wilde door zo’n kleinigheid als het weer mijn dag niet laten verpesten en besloot rond 7 uur toch maar naar het westen af te reizen.
Na er weer veel te lang over gedaan te hebben in verband met drukte op de weg, kwam ik rond half 10 aan bij de parkeerplaats van de Kwade Hoek. Ik had even daarvoor nog de vaste stop gemaakt aan de Stellendam, maar daar was helaas niet zo heel veel te zien. Bij de Kwade Hoek heb ik snel mijn spullen opgeladen en ben het pad richting zee gaan aflopen. De voorspellers hadden gelijk: het waaide enorm, het was behoorlijk fris en het spetterde af en toe iets. Langs had pad kwam ik niet veel tegen, wat Kramsvogels die zich niet lieten vastleggen , maar daar bleef het wel bij. Maar het maakte niet uit: ik had een missie: Strandleeuweriken en IJsgorzen…
Aan het begin van het strand zat een Groenling me voorzichtig toe te fluiten, een leuk welkom. De wind floot iets harder waardoor de rest van de geluiden me nagenoeg volledig ontgingen. Ik was mijn muts vergeten waardoor ik mijn capuchon op moest houden en dit hielp niet iets te kunnen horen, maar ook het zicht werd daarom behoorlijk beperkt. Na een eerdere ervaring waarbij ik er achter was gekomen dat je op het strand naar Línks moet in plaats van naar rechts, sloeg ik dus op het strand linksaf en kon het zoeken beginnen. Vrij vooraan zaten wel enkele Leeuweriken, maar dit bleken Veldleeuweriken te zijn. Dit zijn prachtige vogels, maar ik zie ze liever in het voorjaar hoog in de lucht zingend. Ze waren sowieso behoorlijk vliegerig en lieten zich nauwelijks vastleggen. Ik heb het strand een heel eind afgelopen en kwam letterlijk niets meer tegen. Of het de weersomstandigheden waren, of gewoon een gebrek aan zin om zich te laten zien weet ik niet. Feit was dat het strand volledig verlaten leek. Het hele strand? Nee: op het punt waar ik besloten had weer om te draaien, kwam ik mijn trouwe strandgenoten tegen. Een groep van zo’n 30 Drieteenstrandlopertjes rende weer vol overgave mee met de golven en, nadat ze eerst van me weggelopen waren, naderden ze mij steeds dichter en kwamen zelfs behoorlijk dichtbij! Ondanks het beperkte licht, of misschien wel dankzíj het beperkte licht, kregen de opname precies de sfeer die er die dag aan het strand was: weinig kleur waarin de vogels precies pasten. Want niet alleen de Drieteentjes lieten zich goed fotograferen, ook een aantal Bonte Strandlopers liep recht op me af en kon ik prachtig vastleggen. Ik kreeg bij beide soorten zelfs de kans om een beetje te experimenteren met de plaatsing van de vogels op de foto, wat best aardige resultaten gaf.
Ik had echt plezier in het bekijken en fotograferen van de overijverige Strandlopers, maar de omstandigheden werden alleen maar slechter. Ik had niet de hoop en verwachting dat het beter zou worden met de vogels en besloot dus maar weer terug richting de auto te gaan. Ook op de terugweg zag ik letterlijk niets en besloot dus nog wat verder richting het noorden te lopen in de hoop misschien Sneeuwgorzen te zien. Maar terwijl ik bezig was te proberen een jagende Blauwe Kiekendief vast te leggen, wat niet lukte, en ik daarbij volledig gezandstraald werd, vond ik het allemaal wel best en heb de kortste weg naar de auto genomen. Eénmaal bij de auto aangekomen had ik een uiterst onbevredigd gevoel. Het kon toch niet zijn dat ik met 4 soorten weer naar huis moest gaan, hoe leuk deze soorten ook waren? Daarom bedacht ik toch nog even naar de Brouwersdam te gaan. Vaak is het daar nog wel de moeite waard om even te gaan kijken en dus nam ik een andere weg dan dat ik gekomen was.
Ik had nog geen 500 meter gereden toen mijn oog viel op een aantal vogels dat druk in een weiland aan het foerageren was. Ook al zag ik ze in een fractie van een seconde, ik herkende ze direct: Koperwieken! Het was me tot nu toe nog maar nauwelijks gelukt deze prachtige noorderling mooi vast te leggen en daarom draaide ik de auto om dat maar eens te gaan proberen. Er liepen er 3 in het veld en ook scharrelde er een Zanglijster rond en een aantal Merels. Blijkbaar was het een goed Lijster-veldje want de vogels bleven, ondanks mijn aanwezigheid, druk bezig met het zoeken naar voedsel. De Zanglijster kwam daarbij regelmatig dichtbij, de Koperwieken bleven op iets grotere afstand, maar toch kreeg ik ze mooi in beeld. Ook een Merel ging er eens goed voor staan en zo had ik de hele Lijsterfamilie op de gevoelige sensor. Ik kon dus weer verder.
Bij de Dam was het rustig, behalve de wind. In het eerste “haventje’ zwommen een groep Middelste Zaagbekken en enkele Futen en heel even kwam er een Grote Stern voorbij. Verder was ook hier niet meer te zien. En ook op de rest van de Dam waren niet veel vogels te zien. Natuurlijk Scholeksters en Meeuwen in allerlei vormen, maar ik besloot deze maar niet te veel te storen en ook de Grijze Zeehonden bij de spuisluis heb ik met rust gelaten. Ik vond het welletjes en ben weer met de neus richting noord gaan staan. Om er zeker van te zijn niets te missen, rijd ik de Dam in deze richting ook altijd heel langzaam af en deze keer was het niet voor niets. Bij het laatste stukje dam was een Sneeuwgors druk bezig zijn kostje te verzamelen tussen de basalt-/teerblokken. Ik kon hem behoorlijk benaderen en wanneer hij wegvloog en ik hem toch weer opzocht, gaf hij mij de mogelijkheid om hem prachtig te fotograferen. Zo eindigde deze dag toch nog heel erg leuk.
Ik heb niet de soorten gevonden waarop ik gehoopt had en zelfs nog minder, maar de vogels die het weer getrotseerd hadden en mij de mogelijkheid gaven ze in deze moeilijke omstandigheden vast te leggen, hebben de rit naar het westen dubbel en dwars de moeite waard gemaakt. Ik hoop in de winter nog een keer die kant op te kunnen gaan onder gunstiger omstandigheden, maar deze keer heb ik vast gehad. Maar het strand in de winter is zo geweldig…! En zo héérlijk rustig…
