2018 Is uitgeroepen tot het jaar van de Huiszwaluw. Uiteraard sta ik hier vierkant achter: Huiszwaluwen zijn al vanaf het begin van mijn vogelarij-loopbaan een favoriet. Toen ik vroeger naar de lagere school liep, zat er een kolonie in de wijk waar ik doorheen liep en op een ochtend vond ik een dood Zwaluwtje zodat ik de gelegenheid had deze eens heel goed te bekijken. Wat een schitterend vogeltje! Sindsdien staat hij hoog in mijn top 10, samen met zo’n 450 andere soorten… Maar het gaat niet goed met de Huiszwaluw in Nederland. Vandaar dat dit jaar extra aandacht aan deze blauw/zwart/witte schichten geschonken wordt.
Ik weet dat in de Arkemheense polder de Huiszwaluw in nog behoorlijke aantallen voorkomt, wat ik een aantal jaar geleden in het voorjaar bij een plasje langs de weg had kunnen zien en in augustus vorig jaar bij hetzelfde plasje weer. Toen ik zag dat de Zwaluwen langzaamaan ons land weer binnendruppelden, kon ik het dan ook niet laten het plasje weer op te zoeken en te kijken of ze er weer zouden komen.
Maar ik begon ergens anders. Het was al wat langer droog geweest, dus ik vreesde voor het plasje, en kon het ook niet laten eerst te proberen wat zangertjes op de foto te zetten: het is voorjaar of niet! Daarom ben ik eerst naar het gemaal gereden om daar het riet af te zoeken naar alles wat er maar wilde zingen. Toen ik de auto had geparkeerd en ik richting het gemaal wilde lopen, zag ik eerst enkele Puttertjes van de Paardenbloemen snoepen. Daarna ben ik doorgelopen naar het gemaal en bleek er inderdaad een Rietzanger in een klein rietveldje te zitten. Hij deed behoorlijk zijn best en ik kreeg weer redelijke foto’s. Maar eigenlijk bleef hij nét te ver weg en zat nét te veel verscholen. Toen ik weer terugliep naar de parkeerplaats, bleek er een ander exemplaar in het iets grotere rietveld onder aan de dijk te zitten. Er liep ook een andere vogelaar rond en we raakten aan de praat. Hij kwam echt vaker in het gebied en wist te vertellen dat deze zanger best door zou gaan, ook wanneer je dichter bij hem onder aan de dijk zou gaan zitten. Dus deden we dat en het klopte helemaal! Hij bleef maar doorgaan en ik was eindelijk weer eens blij met m’n foto’s van de Rietzanger. Toen we weer de dijk opliepen vloog er ineens een Koekoek voorbij en ging op het dak van het huisje zitten wat bij de parkeerplaats staat. De zon had echter bedacht deze dag weer eens goed zijn best te doen, wat niet heel goed hielp voor de kwaliteit van de foto’s… Bij het huisje zitten elk jaar ook Huiszwaluwen (hoe toepasselijk…) en ik kon een mooie foto maken van een vliegend exemplaar. Maar ik wilde ze heel graag weer bij het plasje (zelf water in een kuil gieten, kreeg ik als advies) en besloot naar de andere kant van de weg de polder in te gaan.
Er zat helemaal niks… De oostkant van de polder was leeg en zeker de Zwaluwen blonken uit in afwezigheid. Het plasje was inderdaad volledig opgedroogd, dus daar viel ook niets te halen. Dan maar weer terug naar het gemaal om vliegende Huiszwaluwen proberen te fotograferen. Ik ben wel met een omweg teruggereden. Ik heb de illegale weg door de polder nog afgereden, aangezien er meldingen werden gedaan van Bosruiters aan het Nekkeveld. Deze vond ik niet, maar wel een aantal andere leuke Steltlopers en mooi een exposerende Boerenzwaluw en Graspieper.
Na deze omweg ben ik op de T-splitsing weer linksaf gegaan naar het gemaal. Ik heb meestal beide ramen open om alles mee te krijgen: alles wat je maar kunt zien, maar óók wat ik kan horen. En zo kwam het dat ik mijn 2de favoriete zanger te horen én te zien kreeg. In een struikje net voor de parkeerplaats zat een Bosrietzanger heerlijk te zingen. Het duurde een tijdje voor ik hem uiteindelijk in beeld kreeg, zo verscholen zat hij, maar het lukte en zo had ik mijn jaarlijkse opnamen van deze heerlijke zanger weer te pakken!
Wat is het toch een heerlijke zanger en een geweldige imitator!
En daarna begon het grote “Probeer-me-maar-eens-scherp-op-de-plaat-te-krijgen” werk. In de volle zon heb ik zo’n 3 uur geprobeerd een beetje acceptabele plaatjes van deze schitterende Zwaluwtjes te maken, wat tot op zekere hoogte gelukt is… Gelukkig kreeg ik tussen de hogesnelheidsvogeltjes af en toe ook de kans wat rustiger te focussen op bijvoorbeeld een Visdiefje en Fuut. Maar ook heeft een tweetal roofvogels me bezig gehouden, misschien nog wel meer thuis als in het veld… Ik ben er namelijk niet zeker van of 1 van de 2 niet een Wespendief is. Blijf het soms toch nog wel lastig vinden… Maar elke keer kwam ik weer terug bij de Huiszwaluwen om te proberen zo’n mooi mogelijke opnamen te krijgen, want waarschijnlijk was dit de laatste gelegenheid voor mij om de Huiszwaluwen op te zoeken. Het is leuk dat, wanneer je de foto’s thuis wat beter gaat bekijken, je soms wat extra’s ziet. Zo bleek het dat ik heb weten vast te leggen dat ook Huiszwaluwen wel eens een misser maken…
Opeens verscheen er ook weer een Koekoek ten tonele. Ze vloog weer over, maar ging nu in een boompje een stukje verderop zitten. Weer zat ze tegen het licht in en te ver weg om mooie opnamen te maken, maar haar gedrag was wel heel boeiend om te zien. Ze heeft zeker een uur in het boompje gezeten de omgeving constant in de gaten houdend. Je zag haar speuren naar een gelegenheid om toe te slaan, wat niet tijdens mijn verblijf leek te gebeuren.
Terwijl ik probeerde de Koekoek zo goed en zo kwaad vast te leggen, kwam er een andere vogelaar bij me staan. Ook nu raakten we aan de praat en na enige tijd bleek dat ik haar kende. Ik kijk regelmatig op alle waarnemingen uit de Arkemheense polder en zie dan bijna dagelijks de naam van Nel Bekema voorbij komen. Zij lijkt bijna dagelijks in de polder te komen en heeft dan ook een groot aantal waarnemingen op haar naam staan. Ik vond het erg leuk haar eens te spreken en haar ervaringen te horen. Ze fietste inderdaad bijna dagelijks de polder door en wist er veel interessants over te vertellen. Toen ook zij de Koekoek vastgelegd had, vertrok ze en was het voor mij ook het signaal weer huiswaarts te gaan. Maar ik was niet helemaal tevreden…
En die ontevredenheid knaagde…Daarom besloot ik zo’n 2 weken later toch maar weer eens te gaan kijken. Ik had gezien dat in de oostelijke polder nu toch ook wel Huiszwaluwen waargenomen werden en dus draaide ik direct rechtsaf en ben het kuiltje weer gaan opzoeken. Maar deze stond nog steeds droog… Wel zag ik nu Zwaluwen bij de eerste boerderij aan de rechterkant. Al snel had ik een beetje het vliegpatroon door en ben ook nu maar weer begonnen de luchtacrobaten in hun meest spectaculaire bezigheid vast te leggen, want vliegen blijft toch altijd een fantastische eigenschap van vogels. Ik heb ze in de meest uiteenlopende poses vastgelegd en zelfs meer dan dat: ik heb ook nog 2 andere Zwaluwsoorten, de Gierzwaluw én een Ringmus weten vast te leggen.
Toch wel weer blij met de resultaten ben ik weer naar huis gegaan. Ik heb ze helaas niet kunnen zien bij het plasje om ze in alle rust te kunnen vastleggen, maar dan toch zoals je Zwaluwen kent: flitsend door de lucht.
Op het moment dat ik dit schrijf, september, zijn grote aantallen Huiszwaluwen alweer begonnen aan de reis terug naar hun winter verblijven. Ik begreep uit verschillende berichten dat de Zwaluwen laat waren dit jaar, maar dat het wel een goed broedseizoen geweest. Verschillende kolonies zijn gemonitord en ondanks hun late verschijnen en de droge zomer, zijn veel vogels toch nog aan een tweede leg toegekomen. Laten we hopen dat ze nog lang zullen komen en dat dit jaar de bewustwording bij mensen heeft aangewakkerd om deze schitterende vogels te behouden…
