7 juni
Na het succes van een week geleden op de Cuijkse Kerktoren, hoopte ik nu op een leuke dag op de Lemelerberg. Ik had deze dag al een hele tijd geleden vastgelegd bij Han bouwmeester en dus al een hele tijd naar uitgekeken. De vorige keer dat ik in hut 7 zat, was het koud en lieten de vogels het behoorlijk afweten. Dus eigenlijk kon het alleen maar beter gaan en ben ik dus met goede zin om 4 uur opgestaan en richting Lemelen vertrokken.
Het weer was al een aantal dagen niet te best, dus ik hoopte dat het toch een beetje droog zou blijven. Het feit dat het zo veel geregend had, hielp volgens mij ook niet om de vogels naar een waterbak te lokken, dus het zou echt afwachten worden… (het is toch een rit van zo’n 1 1/2 uur, dus je kunt alles overdenken…).
Bij aankomst was het in ieder geval droog en heb ik kleine beetjes voer op strategische plaatsen gelegd. Aan de setting heb ik niet veel gedaan, omdat ik hem prima vond zoals hij was. Ik ben toen in de hut gaan zitten, heb de deur achter me dichtgedaan en heb hem na een kleine 10 uur weer geopend.
In het begin was het heel rustig. Het is de truck om vanaf het begin al niet te veel te zwaaien met je lens omdat de bomen ogen hebben en je van alle kanten bespied kunt worden… Het eerste uur heb ik 1 foto van een Vink gemaakt, maar verder heb ik dus rustig zitten afwachten. En dat loonde! Ineens kwam er een Zomertortel die eerst op afstand achter de bak wat rondscharrelde, maar iets later toch dichterbij kwam, zodat ik deze prachtige Duif eindelijk eens mooi kon afbeelden. Daarna kwam het lekker op gang. Eigenlijk hebben er toen de hele tijd wel vogels gezeten, waarbij er opvallend veel Merels en Zanglijsters waren. Ook kwam er een Eekhoorn wat drinken en zo rond half 10 werd het weer rustig voor bijna een uur. Ik heb wat zitten experimenteren met het maken van foto’s met m’n telefoon, waarna ik weer rustig verder kon tot 11.45…
Voor het eerst in al mijn bezoeken aan de Lemelerberg verscheen er een Sperwer in de waterbak! Sinds de eerste keer dat ik een hut bezocht, weet ik dat je dan rustig moet afwachten tot de vogel zich vertrouwd voelt en dan kun je rustig beginnen met fotograferen. Ik zat net heel ongemakkelijk toen de vogel verscheen, maar durfde niet te bewegen dus, dus ik moest dit maar even volhouden. Een aantal keer heb ik om de camera heengekeken en zag dat het dier zeer oplettend was. Hij deed een paar was bewegingen en vloog toen naar een tak om vrij snel weer te vetrekken. Ik had hem! Maar ik had het gevoel dat er meer in had kunnen zitten…
Na een klein kwartier kwamen er weer andere vogels naar de bak, waaronder een familie Staartmezen en weer een primeur voor mij: een Kuifmeesje die ik eindelijk eens goed kon vastleggen in wat verschillende poses. De dag kon níet meer stuk!
Weer werd het rustig en plots uit het niets verscheen, precies een uur na de eerste keer, de Sperwer weer! het werd een herhaling van zetten. Ik deed héél voorzichtig, hij ook. Maar het leek of hij zich nu wel meer op zijn gemak voelde, want nu bleef hij wat langer zitten en heeft zich echt lekker kunnen opfrissen. Ik kreeg nu meer de gelegenheid hem vast te leggen, waarbij het licht ook nog eens perfect meewerkte. Eindelijk had ik de foto’s waar ik al tijdje op hoopte. Na zo’n 10 minuten vertrok hij weer, waarna het rustig bleef.
Gelukkig vlogen er toen verschillende Libellen rond die altijd de moeite waard zijn om te fotograferen en zeker een uitdaging zijn om ze vliegend vast te leggen. Toen de zon wat achter de bomen verdween, verdwenen ook de Libellen en kwamen er nog wat leuke soorten langs zoals de Geelgors en een aantal Boompiepers. En ook nog, voor de derde (!) keer een Sperwer. Nu was zijn verblijf maar heel kort, maar was het geweldig hem nog een keertje te zien.
Ik had het voornemen om nog langer te blijven, maar vond het na 10 uur in het donker zitten wel mooi geweest. Zeker met de geweldige soorten die ik vandaag gezien en gehoord had. Ik had graag een Groene Specht getroffen, of een Koekoek (die ik de hele dag gehoord heb rond de hut), maar ik ben ontzettend tevreden weer naar huis gereden. Wat een verschil met het eerste bezoek aan deze hut een jaar geleden.
Zo zie ja maar: je moet gewoon blijven gaan. Je weet nooit wie er langs komt (of zelfs 3 keer!).
