Vanuit Ushuaia hebben we een vlucht genomen naar El Calafate waar we in de late middag van 7 februari aankwamen. Dit plaatsje ligt al een behoorlijk stuk noordelijker dan Ushuaia, tegen de oostkant van de Andes aan. Het oogde een beetje Western-achtig en leek heel gezellig. We zouden alleen niet lang blijven, want de volgende dag hebben we een auto gehuurd en zijn we over de “Ruta Cuarenta” naar het noorden gereden richting Estancia Maipú. Een estancia is een soort boerderij, maar dan met een enorm oppervlak aan land en in sommige van deze estancia’s kun je dus overnachten. Een beetje een B&B idee.
Met goede zin en vol goede moed vertrokken we ’s ochtends en al snel draaiden we vanaf “de 11” links de “Ruta 40” op. Een glad, strak geasfalteerde weg en we zoefden vooruit. Tot ineens…: er een grote hobbel in de weg zat en er ineens géén glad, strak geasfalteerde weg lag, maar een grindpad.
Een Volkswagen Col (Zuid-Amerikaanse equivalent van de Golf) bleek geen terreinauto en we hebben de laatste 100 km in iets meer dan 4 uur gereden waarbij we geen mens gezien hebben. Alleen enkele Guanaco’s (een soort wilde Lama’s) en een Gordeldier. Wel was het landschap weer oogverblindend mooi. We reden door de échte Andes (tenminste zoals ik hem me voorstel), door droge dalen en langs zwaar geërodeerde bergen. Het laatste stuk naar de estancia reden we over “de 33” langs een prachtig meer, het Lago San Martin. Als je dan toch niet hard kunt rijden, is het wel fijn als je zo’n mooi uitzicht hebt. Laat in de middag kwamen aan bij de estancia. Gelukkig hadden ze nog een kamer voor ons, want eigenlijk hadden ze, ondanks dat we gereserveerd hadden, geen rekening meer met ons gehouden. Het maakte voor ons niet uit en we hebben buiten genoten van het weidse uitzicht, overdonderende stilte en alles overheersende rust.
De volgende dag hebben we een wandeling gemaakt een heuvel op, waarbij ik de gelegenheid kreeg een aantal foto’s van vogels te maken. Uiteraard waren dit allemaal nieuwe onbekende soorten voor me, maar de Chileense Kievit leek nog een beetje bekend. Toen we hoger op een heuvel waren en ik opkeek naar een berg, zweefde hij voorbij: El Cóndor! Hij zat hoog, op grote afstand, maar was duidelijk herkenbaar aan zijn witte kraag. In een stuk in een reisblad, waaruit we het idee hadden gekregen om naar deze estancia te gaan, stond geschreven dat de eigenaar van de estancia aan een gast had gevraagd of ze de Condor gezien hadden en dat de gast antwoorde: “jawel 2”, waarop de eigenaar goedkeurend had gemompeld: “dat is mooi”. De Condor moest hier dus voorkomen en uit het stuk bleek dat het beter met ze ging, dus onze waarneming leek dat te bevestigen.
Na deze bijzondere waarneming hebben we de terugreis weer aangevangen. We wisten nu wat ons te wachten stond en hebben het rustigaan gedaan. Het bleek druk op de weg te zijn geworden, want we kwamen nog een andere auto tegen. In een meertje waar we langskwamen stond een groep Flamingo’s. Ook dat was wel een bijzonder gezicht. Toen we in El Chaltén aangekomen waren, we gingen niet meteen naar El Calafate omdat we eigenlijk 2 nachten in Estancia Maipú zouden blijven, bleek dat we onderweg allebei hadden zitten denken: “Nog 40km naar het kruispunt, dat kun je lopen als de auto er mee ophoudt, nog 30km dat kunnen we zeker lopen, etc”. Het was toch wel een spannende rit gebleken…
El Chaltén ligt aan de voet van Cerro Fitz Roy, ofwel Mount Fitz Roy. Het plaatsje is het startpunt voor vele hikers en bergbeklimmers, dus besloten we ons hier maar bij aan te sluiten en hebben een bescheiden, maar niettemin pittige, hike gemaakt: Sendero a Laguna Torre. Deze voerde door een dal en kwam uiteindelijk uit bij een bergmeer wat gevoed werd door een gletsjer dat aan de overkant lag. Wederom een spectaculair gezicht en een mooie beloning voor de gedane inspanning. Wat heel leuk was, was dat in de snelstromende beekjes welke uit het meer ontsprongen, fraai gekleurde Bergbeekeenden zwommen. In het Spaans heet hij “Pato de los Torrentes” wat ik veel mooier vind en beter vind passen.
Na deze wandeling zijn we weer teruggereden naar El Calafate. Gelukkig was dit laatste stuk van onze “Ruta” in prima conditie en ging het verder allemaal heel voorspoedig. De volgende ochtend, 11 februari, hebben we een excursie gedaan naar Glaciar Perito Moreno, onderdeel van Nationaal Park Los Glaciares.
Deze enorme gletsjer is heel goed te benaderen en je kunt hem zelfs bewandelen. Dit was heel erg gaaf en licht verontrustend, aangezien er enorm diepe “putten” in de gletsjer zaten waar ons van verteld werd er beter niet in te vallen… We werden op verschillende plaatsen afgezet en kregen op deze manier de gelegenheid de gletsjer goed van alle kanten te bekijken. Zo waren we ook getuige van het afbreken van een enorme ijsberg wat een behoorlijke vloedgolf veroorzaakte. Spektakel!
Vanuit El Calafate hebben we de bus naar Puerto Natales, Chili, genomen. Dat is eenvoudig, maar dat neemt niet weg dat het een eeuwigheid lijkt te duren. Het kost enige moeite Argentinië te verlaten, maar nog meer moeite daarna Chili in te komen. Al met al een oponthoud van enkele uren…
Puerto Natales is een aardig stadje met vriendelijke, eerlijke mensen (ik had mijn bankpas in een pin-automaat laten zitten en een jongeman is ons een stuk achterna gerend om hem weer terug te geven…) Het hoofddoel om naar Puerto Natales te komen, was er weer direct te vertrekken richting het hike-gebied: Torres del Paine.
De Perito Moreno: het ontstaan van een ijsberg!