Gezellige, mooie, vriendelijke vogeltjes, Staartmeesjes. Met name in de winter willen ze nog wel eens met een hele familie door een buurt trekken, al (volgens ANWB Vogelgids van Europa) rusteloos, drielettergreperig srieh-srieh-srieh roepend. Je weet meteen dat ze dan in de buurt zijn en dat je je camera paraat moet houden.
Want natuurlijk zijn ze fotogeniek, al is een uitsnede van een foto wat lastig te maken, omdat de staart natuurlijk zo lang is. De Gulden Snede is dan soms wat lastig te maken. Het leuke van Staartmeesjes is, dat ze voor mij wel vaker een vogeldag hebben gered. Ik heb dagen gehad dat het wat tegenviel en dat er dan toch nog een Staartmees even de moeite nam om mooi te gaan zitten. Ook was het één van de vogels die ik voor het eerst vanuit een schuilhut fotografeerde waar ik helemaal niet op gerekend had.
Kortom: Ontzettend leuke vogeltjes die niet snel vervelen en waar ik de camera zeker even voor zal draaien.
Oja, ze hebben wel een lastigheidje. Bij het opzoeken van de wetenschappelijke naam, blijkt dat het om 2 ondersoorten gaat. Degene met een geheel witte kop heet caudatus en deze zou bij ons het meest voor moeten komen. De andere, europaeus, is meer van het zuiden. Wat ik dus vreemd vind, is dat degene die ik het vaakst zie, de laatste is en dat er redelijke opwinding ontstaat wanneer er ergens een caudatus te zien (wat je terugziet op waarneming.nl). Maar goed. Ik heb beide soorten vast weten te leggen en daar ben ik gewoon heel blij mee!
