Toen ik net begonnen was met het fotograferen van vogels, vond ik een plek op de Ginkelse Hei waar een paartje Roodborsttapuiten hun territorium had. Ik ging regelmatig naar dit afgebakende stuk heide en kreeg af en oe gelegenheid om de vogels te fotograferen, maar het lukte echt maar zelden. Op de Ginkelse Heide hadden verschillende mannetjes een territorium, dus ik zag ze wel vaker wanneer ik een rondje over de hei deed. Maar het leek of ze een keer bij elkaar gezeten hadden en daarbij afgesproken hadden, nooit voor mij te poseren…
Ik kreeg ze niet mooi in beeld, eigenlijk waar ik ook kwam. En ik vond dit zo ontzettend jammer, aangezien het prachtige vogeltjes zijn. Zeker in het voorjaar, met hun zwarte kopjes, oranje borst en witte accenten. Maar ja, daar hadden zij dus geen boodschap aan en bleven me steevast ontlopen.
Tót die keer dat er ééntje voor één van de schuilhutten kwam zitten en ik een pracht van een gelegenheid had om hem goed vast te leggen. En daarna volgden er, heel gelukkig, nog verschillende.
Ik kreeg ze van alle kanten, onder allerlei omstandigheden en tijdens allerlei bezigheden. De ban was gebroken en daar ben ik heel blij mee. Ik heb nu een aantal foto’s van deze mooie soort (de hele familie is trouwens de moeite waard…), waar ik met veel genoegen af en toe naar kijk.
Ik blijf m’n uiterste best doen om meer van de deze plaatjes te maken, want zoals ik al schreef: het is meer dan de moeite waard!
