Vandaag was het eindelijk weer eens zover: Arie en ik hadden een datum gevonden waarop we allebei konden om weer eens samen te gaan vogelen en dat was vandaag! Voor de bestemming zouden we nog even kijken: ongeveer een week voor we zouden gaan, kwam Arie met het idee om naar de Hoge Veluwe te gaan. Natuurlijk vond ik dat een prima idee, een keer niet zo ver weg waarbij je altijd het risico hebt een halve ochtend in de file te staan voordat je ergens eindelijk bent, en aangezien het voorjaar er nu echt was, zouden er ook wel weer heel wat bos-zomergasten terug kunnen zijn gekeerd. Maar in het voorjaar vind ik de natte gebieden ook altijd zo leuk met, zoals Arie ze altijd noemt, onopvallende bruine vogeltjes… Daarop kwam het idee bij mij op om ook naar de Binnenveldse Hooilanden te gaan. Een aantal jaar gelden ben ik verschillende keren naar de Bennekomse Hooilanden geweest, maar dat gebied is enorm uitgebreid en in een echt natuurgebied omgetoverd. Ik was eigenlijk wel heel benieuwd hoe het er nu was en daarom besloten we beide gebieden aan te gaan doen.
We wilden een beetje op tijd gaan om de dag goed te benutten en aangezien het Park Hoge Veluwe pas om 8uur opengaat, zijn we eerst naar de Binnenveldse Hooilanden gereden. De keren dat ik er geweest ben, ging ik naar de Kooiweg waar ik mijn eerste Gele Kwikstaarten kon fotograferen.
Onze eerste stop was dan ook daar en vanaf een soort parkeerplaatsje zijn we de Kooiweg afgelopen. Het licht was helaas nog niet optimaal en we vonden ook niet zo heel veel vogels. Ik hoorde gelukkig wel de Gele Kwikstaarten weer, maar kreeg deze maar niet in beeld. Een eindje verderop is een meer officiële parkeerplaats voor het gebied aan de Werftweg en we besloten ons geluk vanaf daar maar te gaan beproeven. Op weg naar de auto kregen we toch nog enkele vogels in beeld. Allereerst een aantal Grutto’s en nu dan wel een Gele Kwikstaart. Met een opname van een Tureluur was het wel klaar aan de Kooiweg en we zijn naar de volgende halte gereden. Vanaf die parkeerplaats moet je eerst met een bruggetje de Grift over en kun je schuin de weg oversteken naar het fietspad aan de Utrechtse kant wat parallel loop aan de Grift. Overal hoorden we volop zingen maar ook hier bleven de zangers goed verscholen. Bij een wat groter stuk riet aan de overkant van het water zat een Blauwborst enorm zijn best te doen, maar hij liet zich maar niet te zien. Luisteren naar zijn zang is natuurlijk al heel fijn, maar dan toch… Na vergeefse pogingen om een glimp van de zanger te vangen, zijn we weer verder gelopen. Ik wist nog een Blauwe Reiger te fotograferen, maar daar bleef het wel bij. Ik weet niet zeker meer of het door de vogels kwam die ineens opvlogen, maar op een bepaald moment zagen we een roofvogel wegvliegen wat onmiskenbaar een Blauwe Kiekendief mannetje was. Dat was 1 van de soorten waar ik vandaag op gehoopt had, hier of op op de Veluwe! Maar helaas vloog dit exemplaar te snel weg en heb ik hem eigenlijk nooit echt goed kunnen zien, laat staan fotograferen. Dit was wel een adrenaline-momentje en enthousiast zijn we nog een stukje
doorgelopen. Maar helaas, verdere waarnemingen bleven uit. Daarom besloten we weer terug te lopen naar de parkeerplaats vanwaar je nog een aantal andere paden kunt volgen om te zien of we daar nog wat konden waarnemen. Op de Grift wist ik nog een Fuut vast te leggen en een voorbijvliegende Aalscholver, waarna we weer uitkwamen bij de parkeerplaats en eerst een parallel pad aan de Werftweg zijn gaan volgen.
Ook hier hoorde ik verschillende Gele Kwikstaarten en waren deze gelukkig geduldig genoeg even voor me te blijven zitten, zodat ik ze vast kon leggen. Na dit pad zijn we weer naar de parkeerplaats gelopen en de Grift overgestoken, maar nu niet rechtsaf de weg over gestoken en het fietspad gevolgd, maar linksaf het “Grift en Graftenpad” op. We werden verwelkomd door een enthousiast zingende Graspieper en wat verderop zat weer een Tureluurtje. Aan het einde van het pad heb je uitzicht over een plasje waar verschillende Slobeenden aan het foerageren waren. Maar helaas was het ook in dit gedeelte van de Binnenveldse Hooilanden eigenlijk erg rustig. Uiteindelijk kreeg ik nog wel een zingende Gele Kwikstaart in m’n vizier, maar daar was het bij gebleven (wel heel mooi trouwens). Het was ondertussen 9uur geworden en het Park Hoge Veluwe was open en we moesten er nog een klein stukje voor rijden. Een goede reden dus om weer naar de auto te gaan en te vertrekken.
Rond half 10 reden we bij Schaarsbergen het Park binnen en hoorden we na zo’n kwart kilometer de volgende zomergast al, eentje die ik eigenlijk nog niet eens verwacht had. Uit verschillende hoeken klonk de zang van de Bonte Vliegenvanger wat mij altijd een heerlijk voorjaarsgevoel geeft. Buiten al de zomergasten die we misschien wel zouden kunnen gaan tegenkomen, hoopte ik in ieder geval op 2 andere soorten: de Zwarte Specht en de Blauwe Kiekendief. Ik had gezien dat deze in het park waargenomen werd en na hem gezien te hebben bij de Hooilanden smaakte dat zeker naar meer! Arie wist dat we een aardige kans op de Kiekendief zouden maken rondom het Bosje van Staf. Toen we daar aankwamen, werden we meteen verwelkomt door de indrukwekkende zang van een aantal Raven. Wat een prachtige geluiden maken zij toch! Maar natuurlijk kon ik ook genieten van de verschillende Veldleeuweriken die hier gelukkig nog met redelijke aantallen aanwezig zijn. Dit waren tevens de vogels waarop ik mijn focus-techniek goed kon oefenen. Terwijl ze hoog in de lucht stonden te zingen, en gelukkig af-en-toe ook minder hoog, probeerde ik ze goed in focus te krijgen wat maar zelden echt lukte. Het bleek echt wel een probleem te zijn zo’n klein object goed scherp te krijgen. Wat zeker niet hielp was het gegeven dat, wanneer je de focus kwijt bent, het beeld totaal onscherp is en je dus geen onderwerp meer ziet. Je moet dan eerst een punt op afstand pakken, daarop focussen en dan weer op je onderwerp (Veldleeuwerik) proberen de focus te krijgen. Het lukte een aantal keer, maar veel vaker lukte het niet… Ik liep hiermee dan toch echt tegen een minpunt van dit systeem op.
Maar goed. Terwijl ik mij daar druk stond te maken met het fotograferen van de Leeuweriken, was Arie bezig met nuttiger zaken. Hij was rustig de omgeving aan het afzoeken naar interessante waarnemingen en op een gegeven moment meldde hij heel rustig dat hij een Blauwe Kiekendief had gevonden! Ik heb snel m’n spullen anders opgesteld en zocht op de aangewezen plek. En inderdaad zag ik heel in de verte een lichte vogel zitten wat niets anders dan het mannetje van de Blauwe Kiekendief kon zijn. Daar was hij! Maar ooo, wat zat hij ver weg! Hij bleef ook een hele tijd stil zitten, waardoor ik op een gegeven moment weer wat andere vogels ben gaan fotograferen zoals een Graspieper die wel in de buurt zat. Na zo’n 20 minuten ging de Kiekendief op de vleugels en vloog naar links weg. Daar steeg hij op tot op grote hoogte en leek te verdwijnen in de verte. Dat was hem dan: nice but no decent picture…
Maar toen, na weer 10 minuten te hebben gewacht, verscheen hij weer en nu een stuk dichterbij dan de eerste keer! Het was nog steeds op afstand, maar nu kon ik er heel redelijke plaatjes van maken en met de kwaliteit die deze camera levert (dat dan zeker weer wel), kon ik aardig straffeloos de foto’s een heel eind croppen en werden het best acceptabele foto’s van deze prachtige soort. Ik was blij!
Omdat het er niet op leek dat hij nóg dichterbij zou komen, besloten we weer verder te gaan en zijn naar het bezoekerscentrum gereden om via de Landschappentuin naar de vogelkijkhut te gaan.
Op weg naar het bezoekerscentrum hielden we oren en ogen natuurlijk goed open en daarom hoorden we op een aantal plekken de heerlijke zang van de Boomleeuwerik. Gelukkig was het redelijk rustig in het Park en kan ik vanuit de auto, afgeschermd voor de wind, heel duidelijke geluidsopnamen maken. De enige stoorzender was eigenlijk een Boompieper die ook aardig van zich liet horen. Daarmee had ik de zang van 2 heel mooie soorten: het voorjaar in optima forma!
Nadat we auto geparkeerd hadden bij het bezoekerscentrum en aan de stroom hadden gehangen, zijn we richting de schuilhut gelopen. Terwijl we door de Landschappentuin liepen, vertelde Arie dat hij een soort van verrassing voor me had, ik moest maar even afwachten… Heel benieuwd naar wat dat zou kunnen zijn liepen we door tot het ven in de Tuin en daar zwom de verrassing rond: Een Manderijneend! Nou ben ik niet zo van de Eenden (op héél veel uitzonderingen na) en al helemaal niet van de exoten, maar toegegeven, eigenlijk was hij best mooi… Het lukte me ook nog hem in vlucht te vangen, maar daar heb ik het bij gelaten en heb ik mij gericht op de Dodaarsjes die ook in het ven rondzwommen en me toch wat meer kunnen bekoren (ik neem de Manderijneend niet mee in mijn soortenlijst omdat ik alleen inheemse soorten, uit Nederland of landen waar ik wel eens kom, daarin wil plaatsen, maar een plekje op de site verdient hij toch weer wel). Vanaf het ven is het maar een klein stukje door naar de vogelkijkhut en we zijn daarheen gewandeld en hebben ons gesetteld. Ook hier hoorden we een Bonte Vliegenvanger, maar in eerste instantie kreeg ik hem maar niet gezien. Wel scharrelde er een Boomklever in een lastig (lees: donker) stukje bos over de stammen die ik kon fotograferen. In allerlei standen en posities kreeg ik hem op de gevoelige chip waar ik ook een Kuifmees en Tjiftjaf op kon vereeuwigen. En opeens verscheen hij dan toch in beeld, de Bonte Vliegenvanger! Ook hem kon ik best aardig vastleggen, zelfs zingend, waarna we het wel genoeg vonden en we weer naar de auto zijn gelopen.
Arie wist nog van een plek op de Veluwe, buiten het Nationaal Park, waar we ook nog kans zouden kunnen maken op de Blauwe Kiekendief en Zwarte Specht. We moesten daarvoor weer een klein stukje rijden om de auto te parkeren bij een werkplaats van Natuurmonumenten en vervolgens het gebied Oud-Reemst in te lopen. We liepen door een laan met indrukwekkende Beuken aan weerszijde en probeerden of we de Zwarte Specht konden vinden, maar hielden onze blik ook naar links om een eventueel passerende Blauwe Kiekendieven op tijd te spotten. Beide soorten vonden we niet, maar wel een zingende Boompieper. Daarna hoorde ik de zang van de Gekraagde Roodstaart, een volgende zomergast. Het grappige is dat ik de zang van de Bonte Vliegenvanger en Gekraagde Roodstaart altijd heel veel op elkaar vind lijken, maar als ik ze dan weer hoor in het voorjaar, weet ik altijd precies met wie ik te maken heb. En daarom wist ik ook dat de volgende die ik hoorde, hoog in zo’n imposante Beuk, een Bonte Vliegenvanger was en zo had ik ze allebei binnen zo’n 500m.
Helaas kregen we maar geen Blauwe Kiekendieven of Zwarte Spechten in beeld of te horen, zelfs niet toen we tot een plek gelopen waren waar er vorig jaar in ieder geval een Zwarte Specht in de buurt gezeten had. Om nog verder te lopen leek niet heel zinvol en daarom zijn we omgedraaid en wandelden we langzaam weer richting de auto. En terwijl we zo liepen en goed aan het zoeken waren, zagen we een een vogelaar zeer aandachtig naar een Beuk kijken. Toen we dichterbij kwamen, vertelde deze man dat hij een Zwarte Specht had ontdekt die bezig was een hol uit te hakken en regelmatig zaagsel (haksel?) naar buiten wierp. Na wat aanwijzingen zagen we het gat ook en zijn gaan wachten totdat de Specht zich weer liet zien. Dat duurde een tijdje en in de tijd dat we stonden te hol-staren, verscheen er een andere Specht in dezelfde Beuk. Ik dacht in eerste instantie dat het om een Grote Bonte Specht ging, het geluid dat hij maakte leek er erg veel op, maar toen ik de vogel beter bekeek, bleek het om een Middelste Bonte Specht te gaan! Een nieuwe soort, zomaar, ineens!
Maar veel tijd om hiervan na te genieten had ik niet, want er was ineens activiteit vanuit het hol en de hakker stak regelmatig zijn kop naar buiten waarbij hij inderdaad verschillende keren haksel naar buiten wierp. Wat een ontzettend leuk gezicht en gaaf te kunnen zien! Op het moment dat de Specht weer binnen zat, heb ik mijn spullen opgepakt en ben dichterbij gaan staan, maar zodanig dat ik de harde werker niet zou kunnen storen. En gelukkig leek hij dat ook niet te doen en zo kon ik nog meer, voor mij, unieke foto’s maken.
En ja, als je dan zo’n beetje 1500 opnamen hebt en de Specht lijkt niet naar buiten te komen, zou je kunnen zeggen dat het wel genoeg is geweest en dat deden we dus ook. We zijn zonder oponthoud naar de auto gelopen en weer naar huis gereden, wat nu ook lekker snel ging aangezien we vlakbij zaten! We waren het er allebei over eens dat we weer een perfecte dag hadden beleefd. Ik heb mijn 2 wenssoorten kunnen zien en heel leuk kunnen vastleggen, een nieuwe soort gezien en een aantal favoriete zomergasten weer kunnen horen en zien. Wat wil een vogelliefhebber nog meer? En Arie had natuurlijk zijn Manderijneend. Dat maakte voor hem de dag al helemaal goed… 
