Dag 3
Voor vandaag had ik 2 bestemmingen op het programma gezet: als eerste de plek waar mijn Italiaanse vogelvriend me op gewezen had en omdat ik toch de goede kant uit zou rijden, ook maar weer naar Komagvær. Maar eerst dus naar het wandelpad bij de 3 gebouwtjes net na Ekkerøy. Het was bewolkt wat het licht zeer ten goede kwam, en ik kon lekker doorrijden tot ik net voorbij Vadsø was. Bij Kiby (waar het vliegveld van Vadsø is) zat een Zeearend prachtig op de rotsen het Varangerfjord te overzien. Ook al heb ik inmiddels behoorlijk wat Zeearenden gezien hier, het blijft een prachtig gezicht en ik heb er dus met veel plezier wet foto’s van gemaakt. Ook pikte ik nog een kleine vlucht Eiders mee die voorbij kwamen vliegen. Daarna heb ik de auto weer gestart en ben ik doorgereden tot net voorbij Ekkerøy. De Italiaan had duidelijk uitgelegd dat er 3 gebouwtjes met groene deuren staan en dat je daar de auto kunt parkeren. Vandaar loopt een wandelpad grotendeels evenwijdig aan de Storelva (Grote Rivier), tussen Wilgenstruiken door en ik ben dan ook met veel zin aan de wandeling begonnen, benieuwd wat ik allemaal aan zou gaan treffen.
Het begon met een luidkeels zingende Fitis en 2 in de verte wegvliegende Zeearenden. Toen een 2de Fitis wat dichterbij in een Wilg druk aan het foerageren was en ik de kans kreeg ook deze vast te leggen, begon ik er zeker lol in te krijgen. Het was niet zo dat ik overal om me heen vogels zag of hoorde, maar toch regelmatig werd mijn aandacht wel getrokken door het 1 of ander. Zo ook toen er een Ruigpootbuizerd boven het rivierdal voorbij vloog. Ik wilde deze heel graag vastleggen en heb er behoorlijk lang de tijd voor genomen. En dat loonde: de vogel bleef in de buurt rondvliegen en kwam een aantal keer best heel dichtbij en in dit licht gaf dat heel mooie beelden. Toen hij ingevallen was in een bomenrij aan de overkant van de rivier, ben ik weer verder gelopen en werd mijn aandacht al vrij snel getrokken door de kenmerkende zang van een Blauwborst. Deze leek niet genegen om wat dichterbij te komen zitten en ook lukte het me nauwelijks hem iets te benaderen. Daarom kreeg ik alleen een lange-afstandsfoto en heb ik mijn lens maar gericht op een rondcirkelende Watersnip. Misschien doordat het leek dat ik geen oog meer voor hem had, of gewoon omdat het hem niet meer uitmaakte, maar in ieder geval kwam de Blauwborst nu wel een heel stuk dichterbij zitten. En dan is het altijd leuk als het lukt de prachtige zanger volop in actie vast te leggen.
Ik ben weer verder gelopen en kwam even geen vogels meer tegen, maar wel een redelijke waterval. Ik heb een tijdje terug een filter set gekocht met daarin onder andere een grijsfilter. Deze doen niks met de foto, maar geven de mogelijkheid je sluitertijd flink te verlagen om bijvoorbeeld stromend water een bewegings-effect te geven. Aangezien ik niet zo heel vaak in de buurt van watervallen kom, had ik bedacht hier maar eens te experimenteren met de filters. Ik heb m’n groothoek op m’n 2de camera voorgezet, met het filter erop en alles stevig op m’n statief vastgemaakt. Er mag natuurlijk geen bewegingsonscherpte komen doordat de camera niet vaststaat. Het was even zoeken naar de juiste sluitertijd om het, door mij, gewenste effect te krijgen, maar ik denk dat het me aardig gelukt is. Omdat ik m’n 500mm ook nog paraat had, lukte het me tijdens de watervalbezigheden ook nog een Zeearend van behoorlijk dichtbij vast te leggen. Ik was nét op tijd met het wisselen van camera. Daarna ben ik verder gelopen naar, wat leek, het einde van het wandelpad. Op dit laatste stuk kwam ik ook nog iets bijzonders tegen: vanuit de verte zag ik iets gekleurds op het pad liggen. Toen ik er was, bleek het een dode Lemming te zijn. Deze soort had ik nog nooit gezien, dus was het voor mij wel bijzonder. Ontzettend jammer, op de eerste plaats voor het diertje zelf natuurlijk, dat het dier dood was, maar ik vond het wel heel leuk hem te zien. Ik kende de soort uit dierenboeken die ik vroeger las, waarin hun bijzondere gedrag van massale suïcide mij goed is bijgebleven. Ik heb hem zo gunstig mogelijk gefotografeerd en heb het laatste stuk van het pad afgelopen. Het was er behoorlijk open, zonder hogere begroeiing, en ik dacht dat ik er niet heel veel meer vogels zou gaan vinden. Daarom ben ik weer rustig teruggelopen tot ik weer bij de gebouwen-met-de-groene-deuren was.
Voordat ik verder zou rijden naar Komagvær, heb ik de thermosfles nog even gepakt om wat koffie te drinken. Ik liep gewoon een beetje rond de gebouwen en zag ineens iets lichts rondvliegen in een wat ruiger terrein tussen de gebouwen en de hoofdweg. Ik had al wel een vermoeden wat het was, maar ik heb heel snel de koffie weggezet en m’n verrekijker gepakt. En het klopte! Er vloog een Velduil rond! Dit was precies waarop ik me zo verheugd had en een belangrijke reden om weer naar Varanger te gaan. Ik had het hele plan van ’s nachts te gaan zoeken nog steeds in de planning, maar toen ik deze geweldenaar rond zag vliegen leek dat plan niet meer nodig. Het waren misschien niet de allerbeste foto’s, maar ik kon toch aardig wat schieten en zo had ik geheel onverwacht, met grote dank aan mijn Italiaanse vriend, 1 van mijn wenssoorten van deze reis al te pakken!
Toen de vogel gevlogen en m’n adrenalinepeil weer wat gezakt was, ben ik verder gereden naar Komagvær. Ik had me voorgenomen vandaag dan echt tot het einde van de Komagdalen Fuglesti te lopen, dus ik had nog zo’n 9km lopen voor de boeg. Maar eerst moest ik nog bij Komagvær aankomen. In de buurt van Golnes moest ik wel even stoppen om 2 heel mooie Zeearenden vast te leggen. Het leken me een ouder vogel met een eerste- of tweedejaars jong. Niet heel veel verder, in de buurt van Skallelv, zag ik er nog 1 zitten. Wat verder af, maar niet minder mooi met het water van het Fjord op de achtergrond. Heb ik al eens gezegd hoe geweldig het hier is? Eénmaal aangekomen in Komagvær moest ik natuurlijk nog wel de “weg” naar de parkeerplaats afrijden voordat ik kon beginnen aan de Birdtrail. Omdat in principe alles wat je in je ooghoeken ziet bewegen interessant is, schiet zo’n rit niet echt op. Zelfs voor een prachtig poserende Graspieper wil ik stoppen, maar ook voor een Fitis op een minder voor-de-hand-liggende zangpost. Ook kreeg ik weer een Moerassneeuwhoen heel mooi in beeld (vanaf nu zijn we de beste vrienden) en ben ik gestopt voor een Roodkeelduiker die in de verte op een meertje zwom. Ik hoorde toen ook een Watersnip en bedacht dat ik deze ook wel weer tijdens zijn baltsvlucht wilde vereeuwigen, maar voordat ik uit de auto was, zag ik hem invallen en dacht dat ik hem kwijt zou zijn. Maar wat deed hij? Hij ging op een grote pol staan, misschien wel om mij in de gaten te houden, maar hij stond er in ieder geval prachtig bij en ik was in de gelegenheid om, wat mij betreft, 1 van de mooiste foto’s van deze dag te maken! De kleuren waren zo perfect op elkaar afgestemd en dan die prachtige vogel… Veel beter wordt het niet!
Daarna ben ik op z’n snelst doorgereden, heb de “David Attenboroughs” bij de Kemphanen gelaten voor wat ze zijn, en ben naar de schuilhut van Biotope gelopen om te gaan beginnen aan de 4,5km, enkele reis, van de Komagdalen Fuglesti. Op het 1ste kwart van de wandeling kwam ik nog wel wat tegen. Een Tapuit en IJsgors lieten zich, van afstand, nog wel even zien, maar daarna was het heel rustig. Ik mag wel zeggen: héél rustig. De vogels leken nog steeds niet te weten dat het een “Vogeltrail” was en zo kwam ik na een kleine 2 uur ongestoord aan het einde van het pad. De begroeting die ik kreeg toen ik aan het einde was, was van een Goudplevier die zijn monotone, melancholische zang boven mij ten gehore bracht en van een Kleinste Jager die een aantal keer over en langs me heen vloog en daarbij zelfs bijna een keer, al dan niet opzettelijk, op me poepte! Het was wel een heel leuke wandeling, maar wat vogels betreft wel een beetje teleurstellend. Ik ben er wel even blijven zitten, heb wat gegeten en heb een foto gemaakt van het bord wat aangeeft dat ik bij het laatste punt was aangekomen. Daarna ben ik weer begonnen aan de 4,5km terug naar de parkeerplaats. Ook nu was het vogelleven niet te vinden tot ik bij een plasje kwam waar 2 Grauwe Franjepootjes op rondzwommen. Natuurlijk heb ik ook dit koppeltje nog even vastgelegd, waarna ik best snel weer terug was bij de shelter van Biotope. Het viel me daar opeens op hoe ontzettend mooi bloeiende katjes van een Wilg eigenlijk zijn, zeker in het licht waarin ik ze op dat moment zag. Ik heb geprobeerd ze zo mooi mogelijk vast te leggen, maar ben bang dat ze er in het echt nóg mooier uitzagen…
Het was inmiddels 5uur en ik had er al aardig wat kilometers opzitten. Ik was dan ook blij toen ik weer bij de auto was en alle spullen van m’n nek kon halen. Langzaam heb ik de weg door het Kamagdalen weer afgereden naar de hoofdweg. Op bijna dezelfde plek als waar ik op de heenweg een Watersnip had gehoord én gezien, hoorde ik er nu weer 1 door de lucht cirkelen. Het lukte me om hem in de vlucht vast te leggen, maar ook nu zag ik hem invallen en en ging hij weer op een grote pol zitten. Ik kreeg de kans om hem ook zo weer vast et leggen en ben enorm blij met het resultaat. De matchende kleuren in nagenoeg alleen bruintinten vind ik zo mooi… Mijn laatste stop was voor een, alweer, heel mooi poserende Moerassneeuwhoen. Het was inmiddels al over 6en en ik begon zo langzamerhand trek te krijgen. Daarom ben ik hierna in een streep naar huis gereden en kon aanschuiven bij een heerlijk maaltijd van Siren en Jan-Eilif.
Ondanks dat de Birdtrail een beetje tegenviel (wat vogels betreft), heb ik alweer een perfecte dag gehad. Alles wat ik op de eerste wandeling gezien had (Blauwborst!), was al geweldig met natuurlijk de Velduil ter afsluiting als het hoogtepunt. Maar ook de Watersnip in Komagvær vond ik echt geweldig. Elke keer, onder alle omstandigheden, is er wel weer iets te zien wat bewondering of verwondering oproept. Wat een fantastische plek!
