Het gerucht ging dat in Svartnes de laatste dagen Koningseiders gezien werden en een grote groep Stellers Eiders. Svartnes is de haven van Vardø op het vasteland waar met regelmaat, in alle seizoenen, mooie soorten gezien kunnen worden. Eigenlijk ben ik er nog nooit gestopt, maar het vooruitzicht dat deze prachtige soorten zich er misschien wel fraai zouden laten vastleggen, plús het feit dat er ook nog wel eens Burgermeesters gezien worden (Groot en Klein), deed me besluiten dat ik weer naar het oosten moest afreizen om te zien of ik misschien wat geluk zou hebben. Ik heb geen stops onderweg gemaakt en ben rechtstreeks naar Svartnes gereden. Ook had ik geen noemenswaardig oponthoud vanwege een sneeuwstorm en zodoende was ik iets voor 10en bij de haven.
Al snel zag ik inderdaad een grote groep Stellers Eiders rondzwemmen, maar ze kwamen niet dichtbij de kant en zwommen dus op vrij grote afstand. Ik zag een weggetje wat redelijk bereden leek richting een steiger lopen en bedacht dat ik daar misschien best heen kon rijden. Vanaf de steiger zat ik een stuk dichter bij het water én een stuk lager, dus mooier voor de plaatjes! Gelukkig stonden nergens verbodsborden en kon ik inderdaad tot aan de steiger komen. Uiteraard hadden de Eiders niet op me zitten wachten, maar ik kreeg ze nu wel beter in beeld dan vanaf de kant. Ook pikte ik nog mooi een paar IJseendjes mee en daarna ben ik me gaan focussen op de Meeuwen die bij een uitlaat (zoet water, visafval?) in de dijk zaten. Ik heb even gedacht dat er zeker Burgermeesters tussen zouden moeten zitten, maar na thuiskomst bleek op de computer dat het toch allemaal Zilvermeeuwen waren. Ook mooi, maar geen nieuwe soorten dus.
Nadat ik wel zo’n beetje klaar was op Svartnes, ben ik door de tunnel naar Vardø gereden. Ik was mooi op tijd voor de boot van 11 uur, heb een kaartje gehaald en ben naar de plek gelopen waar je op de boot stapt. Niet ver daarvandaan zat een grote groep Drieteenmeeuwen en die zijn altijd leuk om te fotograferen. Ik kreeg de mogelijkheid ze individueel, in groepen, zittend of vliegend vast te leggen. Wat wil een mens nog meer?! Toen het zo’n beetje 11 uur was ben ik weer naar de boot gelopen en daar waren inmiddels meer mensen aangekomen die naar Hornøya gingen. Het waren 2 mannen uit Koeweit, 1 uit de V.A.E en 1 uit Dubai. Allemaal van best een eind weg om vogels te komen fotograferen en dan ook nog onder deze omstandigheden…
Het was mooi weer toen we vertrokken en ik mocht buiten op het dek staan. Ik hoopte op Koningseiders (ze worden bij deze oversteek nog wel eens gezien) en haalde alle spullen voor de dag. De zee leek rustig, maar… Toen we éénmaal buiten de haven in open water waren, begon het bootje toch behoorlijk te deinen. Met enige moeite kon ik mezelf staande houden en m’n spullen, maar ik kon niet voorkomen dat een golf die over het dek sloeg over m’n camera ging… De lens zat aardig onder het zeewater en ik kon het fotograferen dus wel even vergeten. Toen we Hornøya verder naderden, bleek het ook veel handiger te zijn geweest als ik de kleine lens bij me had gehouden en de vogels op het water en in de lucht zou fotograferen. Het bleef bij een paar plaatjes met de telefoon en een beetje ontdaan landde ik dan toch op het eiland. In de hut van Biotope bij de aanlegsteiger ben ik eerst even gaan zitten en kon ik gelukkig alles weer behoorlijk schoon krijgen. Dus nadat ik het poetswerk allemaal klaar had, ben ik naar buiten gelopen en heb een mooie plek opgezocht om te beginnen.
Vrijwel meteen zag ik behoorlijke aantallen Papegaaiduikers en ik bedacht dat dat een goed begin zou zijn. Onder het toeziend oog van een Kuifaalscholver, klom ik een stukje van het pad af richting de Papegaaiduikers. Ik kwam uit op een smalle richel waar nog enkele andere vogelaars een plek hadden gevonden, op het moment dat er een hevige sneeuwbui overtrok. Hierdoor kon ik enkele sfeerplaatjes van Zeekoeten in de sneeuw maken, waarna ik de dieren meer voor me ben gaan vastleggen. Op Hornøya kom je eigenlijk ogen en oren tekort door alles wat er om je heen te horen en te zien is. De enorme aantallen vogels zijn nauwelijks voor te stellen en je moet dus goed om je heen blijven kijken om alles wat interessant is te zien. Het voordeel van mijn plek was nu dus dat er nog enkele vogelaars/fotografen stonden (wat ik normaal níet per se een voordeel vind) waardoor je elkaar kunt attenderen op wat er om je heen gebeurt. In eerste instantie heb ik me beziggehouden met vogels in mooie of leuke poses en met het maken van verschillende portretten. Op een gegeven moment was er om me heen wat consternatie omdat 2 Papegaaiduikers behoorlijk met elkaar in de clinch leken te liggen. Ze deden verwoede pogingen elkaar bij de snavel te pakken waarbij ze hun tegenstander behoorlijk verwondden. Het ging allemaal heel snel en het lukte me nauwelijks scherpe foto’s te maken. Al vechtend rolden ze het heuveltje af waardoor ik ze niet meer kon zien omdat ze achter een grote rots terecht waren gekomen. Iedereen om me heen was opgewonden door het voorval. Tormod Amundsen van Biotope had in zijn “Varanger-Bijbel” ook een foto van vechtende Papegaaiduikers gezet en ik heb ooit begrepen dat juist deze foto de grote aantallen bezoekers naar Hornøya had veroorzaakt. Iedereen wilde díe foto! Ik meen het als ik zeg dat het van mij niet zo nodig hoefde. Ik vind het leuker mooie portretjes te maken of verliefde stelletjes vast te leggen.
Na deze drukte was het m’n plan weer wat overzichtsfoto’s en vliegbeelden te maken, dus pakte ik m’n andere camera met kleine lens. Het grote spul, op monopod, stond tegen m’n benen aan en terwijl ik begonnen was wat Zeekoeten te fotograferen, voelde ik m’n camera met 500mm lens langzaam naar beneden glijden. Omdat ik m’n handen vol had, kon ik ze niet tegenhouden en viel het geheel op de grond op de onderkant van de zonnekap. Het gevolg was dat lens en camera in een onnatuurlijke hoek van mekaar stonden. Het bleek dat een binnenring van de teleconverter gebroken was. Hierdoor was ik toch licht in paniek, zeker toen leek dat ik de verschillende onderdelen niet van respectievelijk camera en lens kon krijgen. Tot overmaat van ramp begon het ook weer te sneeuwen en moest ik de hele operatie half gebukt, met mezelf als afdak, voor elkaar zien te krijgen. Na het nodige gepriegel lukte het de ringen los te krijgen en kon ik de binnenkant van de lens poetsen. Toen deze schoon leek, probeerde ik de lens weer op de camera te zetten en heel gelukkig lukte dit! Toen ik de camera weer aanzette en probeerde te focussen, lukte dat prima en leek het voorval geen nare gevolgen te hebben gegeven. Ik was alleen 200mm kwijt, maar dat vond ik niet zo heel erg.
Snel probeerde ik de draad weer op te pakken en heb weer druk om me heen geklikt en met name weer leuke plaatjes van Papegaaiduikertjes weten te maken. Links naast mij stond een ouder echtpaar, waarvan met name zij drukdoende was foto’s te maken. Rechts stond een man alleen en ook hij had het er maar druk mee. Beiden leken van een groep deel uit te maken, met een jonge vrouw als gids. Bij het inschepen hadden ze even moeten wachten, omdat de schipper de boot vol genoeg vond zitten. De gids was het daar niet mee eens geweest, maar het bleek dat ze er toch gekomen waren. Ze kwam regelmatig bij haar “pupillen” kijken en op een gegeven moment riep ze: “Fight, Fight…!”. Het bleek dat er weer 2 Papegaaiduikers met elkaar aan het knokken waren wat ze niet ver voor ons aan het doen waren. Omdat ik nu die 200mm miste, kreeg ik ze wel helemaal goed in beeld, ondanks dat ze dichtbij zaten, en heb ik toch maar weer meegedaan en de nodige foto’s gemaakt. En nou moet ik 1 ding toegeven: er zitten wel spectaculaire plaatjes tussen… Op de foto’s kun je goed zien dat het er bepaald niet zachtzinnig aan toe ging, tot bloedens toe. Toen ik de foto’s thuis aan het bekijken was, zag ik op 1 van de foto’s op de achtergrond 2 Alken staan met compleet bebloede borst. Best naar om te zien…
Daarna heb ik gelukkig geen vechtpartijen meer gezien en kon ik me bezighouden met het vastleggen van de vogels in, met name, wisselende weersomstandigheden. Alle weertypen hebben we gehad: sneeuwstormen, dreigende luchten, strak blauw en alles daartussenin. Om 15uur ben ik weer met de boot teruggegaan. Ik wilde nog steeds heel graag Koningseiders zien en omdat het vanochtend in Svartnes niet gelukt was, besloot ik maar weer aan de westkant van Vardø te gaan kijken, daar waar ik in 2017 ook succes het gehad. Op het water tussen het vasteland en Vardø, Bussesundet, zag ik al vrij snel weer een “raft” van vogels drijven. En ja hoor: het was een groep Koningseiders! Precies als in 2017. Het weer was alleen nu iets gunstiger: het was iets lichter, maar minder zonnig, dus fotograferen moest wel lukken. Alleen nu wel jammer dat ik die 200mm kwijt was, ze zaten behoorlijk op afstand…
Ik was eerst gaan kijken zonder alle fotospullen omdat ik door een behoorlijk pak sneeuw mijn weg moest banen, dus kon ik eerst terug naar de auto om alles te halen. Maar het was het waard! ondanks de afstand kreeg ik toch redelijke foto’s en toen de Eiders ook nog eens meewerkten door heel rustig voorbij te zwemmen, kreeg ik haast de plaatjes waar het mij om te doen was. Zeker beter dan in 2017, maar het kan altijd beter…
Na ook nog wat plaatjes van een Paarse Strandloper te hebben gemaakt en een Zwarte Zeekoet mee te hebben gepikt, ben ik weer naar huis gereden. Onderweg ben ik alleen nog even gestopt toen ik een groep Eiders aan de oever zag zitten. Het bleken gewone Eiders te zijn en na een snelle foto ben ik weer doorgereden. Ik was op tijd terug om te zien hoe een Sneeuwhaas onder de birdfeeder het omlaag gevallen zaad op at, waarna ik zelf ben gaan eten en alle foto’s heb gearchiveerd. Het was weer een heel mooie dag geweest. Hornøya is inderdaad een geweldige bestemming (zoals Tormod Amundsen mij ooit liet weten in een mail) en ondanks de pech die ik had, was dit absoluut een topdag!
