Ik beschouw mezelf niet als soortenjager. Wanneer op waarneming.nl de zeldzaamste soorten te zien zijn, zal ik zeker niet in de auto springen om deze soort aan mijn lijstje toe te kunnen voegen. Natuurlijk vind ik het leuk wanneer ik buiten ben en een nieuwe soort zie. En natuurlijk vind ik het erg leuk om deze soort dan vast te leggen, liefst met een beetje een knap plaatje. Maar nee, ik ga er niet speciaal op uit. Totdat…
Kijk: als het nou één van mijn lievelingssoorten betreft wordt het een lastig verhaal. Ik heb namelijk vrij veel lievelingssoorten… In oktober 2017 ben ik er speciaal op uitgegaan om een IJsduiker in zomerpracht te kunnen zien. In 2016 zat er een Waterspreeuw in Warnsveld die ik wel heel graag wilde zien. Dit jaar nog heb ik de Struikrietzanger kunnen waarnemen omdat ik 2 dagen ben wezen vogelen op Texel. Maar dat waren ze wel zo’n beetje…
Totdat…: ik zag dat in Park Lingezegen, waar ik dit jaar voor het eerst kennis mee had gemaakt, zich een Graszanger ophield. En ja, zoals ik al in verschillende verhalen en soortenbeschrijvingen heb laten doorschemeren: ik heb nou eenmaal een zwak voor kleine, onopvallende zangertjes. Op het moment dat leek dat de Zanger er nog wel even bleef zitten, ben ik richting Arnhem gegaan om mijn geluk te beproeven. Op waarneming had ik gezien dat het mogelijk leek deze verborgen zanger vast te leggen. Ik kende tot dan alleen de waarnemingen uit Het Verdronken Land van Saeftinghe en daar stonden heel af en toe ook wel foto’s bij.
Wat ik zo zag op die foto’s vond ik erg leuk. Inderdaad een onopvallend Zangertje, maar met nét weer wat andere “striping” dan veel andere (riet)zangertjes (het is tenslotte ook een GRASzanger…). Van zijn geluid hoeft hij het alleen niet te hebben. Dat bleek alleen een hoge, schelle dzip…dzip…dzip… te zijn die hij in een soort van baltsvlucht laat horen. Ach ja: waarschijnlijk heeft hij andere kwaliteiten… Wel is de zang nodig om hem überhaupt te kunnen vinden. Ik zou het wel gaan zien…
Ik ben 2 keer naar Lingezegen geweest. De eerste keer was op een avond en toen heb ik hem niet gehoord of gezien. Ik had A gezegd en nou kon ik niet anders: ik moest nog een keer gaan! Dat werd dus de ochtend van 20 juni. Het waaide flink en er hing een flinke bewolking waardoor ik mijn kansen niet heel groot achtte, maar ja: je kon nooit weten. Ik ben weer naar de plek gelopen van waar ik gezien had dat hij zou moeten zitten en ben gaan wachten. Ik was alleen, zeker de weersomstandigheden, wat heerlijk was. Het duurde eventjes, maar op een gegeven moment hoorde ik het geluid wat anderen bij de waarnemingen op waarneming hadden gezet. Ik zag hem alleen niet… En zo ging het verschillende keren. Ik kreeg hem maar niet te zien. Op het moment dat ik eraan begon te denken dat het misschien wel mooi was geweest, hoorde ik hem weer, keek ik omhoog en kreeg ik hem in m’n vizier! Daar was hij! En: hij was ook zo weer weg… Hij maakte een behoorlijke vlucht, al dzippend… waardoor hij elke keer uit het zicht verdween. Maar nu wist ik waar ik op moest letten en wat zijn route ongeveer was, dus het zou misschien nu toch kunnen lukken. En na verschillende pogingen is het inderdaad gelukt! In 2 van deze vluchten lukte het me om hem vast te leggen. Niet per se de plaatjes om een soort op te kunnen herkennen, maar toch redelijk onmiskenbaar een Graszanger. En zo was mijn missie toch geslaagd!
Tijdens het wachten heb ik me nog vermaakt met overvliegende Gierzwaluwen, Huiszwaluwen en een zingende Grasmus. De moeilijke lichtomstandigheden maakten dat het niet de beste plaatjes zijn geworden, maar ik ben er wel de tijd mee doorgekomen. Tevreden dat mijn plan toch min of meer gelukt was en m’n geduld beloond, ben ik weer naar huis gereden.
Soms is “soortenjagen” toch wel leuk, zeker als je het in je eentje kunt doen.
