10 juni
Noorwegen gaat niet door… Tot het allerlaatste moment heb ik in de gaten gehouden of er manieren waren om er te komen (via Finland, of vaccinaties voldoende zouden zijn, met negatieve testen, met positieve testen, noem maar op…), maar de Noren zijn streng en willen Corona graag buiten de grenzen houden. Ik heb gekeken naar alternatieven, bijvoorbeeld IJsland, maar ook dat leek lastig en het feit dat ik daar de weg niet ken én het feit dat het een stukje groter is dan Varanger, deed me besluiten het voor deze keer niet over de grens, maar in het eigen land te zoeken. En waar kun je in deze tijd van het jaar (en eigenlijk het hele jaar) dan het best naar toe? Naar Texel! De andere eilanden zijn natuurlijk ook heel geschikt, maar de boot naar bijvoorbeeld Ameland is weer erg duur en eigenlijk moet je er dan ook een fiets huren, terwijl op Texel veel met de auto en te voet te bereiken is.
Omdat ik toch een nacht wilde overblijven besloot ik niet de eerste boot maar die van half negen te nemen, ik moest daarvoor alsnog om kwart voor 6 weg, om dan een hele dag te kunnen vogelen, de volgende dag vroeg op en ook de hele dag vogelen om vervolgens een beetje op tijd weer naar huis te vertrekken. Ik wilde ook graag de kosten een beetje drukken, omdat ik als troost voor het niet kunnen gaan naar Noorwegen, mijzelf een lang gekoesterde wens in vervulling heb laten gaan: ik heb de EF 16-35mm f/4L IS USM aangeschaft! Een prachtige groothoeklens waar ik na veel vergelijken op The Digital Picture op uit ben gekomen. Zeker voor Noorwegen zou dit een prachtige aanvulling in m’n apparatuur zijn, maar ook in Nederland zou ik hier best mee uit de voeten moeten kunnen. Zeker met m’n 5D mIV moet dat wel goed komen!
Om 8 uur ’s ochtends stond ik in de rij op de oprit naar de boot en zag deze om kwart over 8 verschijnen. Om stipt half 9 voeren we weg en kon mijn 2 daagse vogeltrip beginnen! Het is maar een kwartiertje varen en zo reed ik iets voor 9en het eiland op en ik ben direct richting de Slufter gegaan. Ik had bedacht daar eerst te gaan beginnen, omdat ik nou eenmaal heel graag Dwergsterntjes fotografeer, om daarna naar de Tuintjes te rijden en als laatste Utopia en de Waddenkust aan te doen. Om kwart over 9 parkeerde ik de auto bij de Slufter en ben ik snel de trap opgelopen om op zoek te gaan naar alles wat er maar wilde verschijnen. Het was prachtig weer, wel een stevige wind, maar volop zon en dat gaf vanaf het uitzichtpunt een prachtig beeld over de Slufter en kon ik mooi mijn nieuwe lens uitproberen. Het was best even zoeken naar het ideale beeld: de lens is redelijk extreem groothoek dus om je plaatje interessant te houden, moet je goed kijken hoe je kadert. Maar goed, ik was er natuurlijk primair voor de vogels en dus ben ik na deze korte stop de trap afgelopen richting de kwelder en het strand.
Ik werd direct verrast door een jagende Bruine Kiekendief. Een bezoek aan de Eilanden is eigenlijk niet compleet zonder deze majestueuze jager en ik was dan ook heel blij dat ik hiermee het spits kon afbijten. Verder trof ik in de kwelder een Graspieper en zaten er verschillende Veldleeuweriken die zich een stuk lastiger lieten vastleggen dan de Bruine Kiekendief. Daarom ben ik weer snel doorgelopen naar het binnenwater, binnenduins, tot waar de vloed zo’n beetje komt met in het water een zandplaat: het Dwergsternenparadijs!
Vrijwel meteen toen ik aankwam ter hoogte van het water, wat afgezet was zodat de Sterntjes rust zouden hebben, zag ik een eerste Dwergstern. Er bleken er een hele boel te zitten en op een gegeven moment zag ik een vlucht van minimaal 32 exemplaren. Zoveel had ik er überhaupt nog nooit gezien! Ik heb een tijdje aan de afrastering gestaan vanwaar ik zicht had op de kolonie en waar af en toe vogels kwamen jagen boven het water. Heel vaak kwamen ze niet langs, dus besloot ik verder richting het strand te lopen, een omtrekkende beweging rond de kolonie die binnen de afrastering zat. Vanaf verschillende posities heb ik de Sterntjes bekeken en foto’s kunnen maken van vogels die bezig waren elkaar te verleiden, anderen die nesten aan het maken leken en die al bezig waren te broeden.
Hoe leuk en interessant het ook was al het wel en wee binnen de kolonie te bekijken, ik wilde toch ook heel graag vliegbeelden van de Sternen hebben en het liefst van wat dichterbij. Daarom bedacht ik maar naar het strand te gaan en te zien of ze daar misschien ook zouden jagen en mooie “fly-by’s” wilden maken. Er lag een uitgebreid water dat vanaf de zee de Slufter inliep en daar leken de Sterntjes inderdaad ook te jagen. Ook leken ze vanuit de Slufter over het water naar de Noordzee te trekken, waarschijnlijk om ook daar een visje te vangen. Beetje bij beetje ben ik dichter naar de rand van het water gelopen, uiteindelijk in de modder eindigend, en ben ik begonnen vliegbeelden te maken. En dat is en blijft toch een lastig verhaal. De vogels zijn snel, komen onverwacht ineens je blikveld in en zijn natuurlijk even snel weer uit zicht… Toch lukte het me om een aantal mooie plaatjes te maken van deze zwoegende vliegers. Ik vind het altijd prachtig te zien hoe Sternen met hun zwoegende vleugelslag zo gracieus tegen de wind in vooruitkomen. Na nog een aantal andere beelden gemaakt te hebben en andere soorten vastgelegd te hebben, ben ik weer langzaamaan terug gewandeld richting het binnenduinse en naar de uitgang van de Slufter. Op de afrastering rond de Sternen kolonie vond ik 2 Oeverzwaluwen. Daar wil zeker ook wel even voor stoppen en heb verschillende plaatjes kunnen maken. De vogeltjes waren zeer geduldig tot er mensen vlak langs de afrastering meenden te moeten lopen, niets van hun omgeving in de gaten hebbend. Ik ben toen ook weer doorgelopen en vond de reden waarom de Oeverzwaluwen hier te vinden waren: in een duin bleek een aantal broedholen te zitten met ook daaromheen een afrastering met ook daarop een Oeverzwaluw! Erg leuk om te zien dat de Zwaluwen dus niet alleen afhankelijk zijn van menselijke broedwanden, maar dat ze de natuurlijke objecten, zoals deze waarschijnlijk lang geleden ook gebruikt werden, ook wisten te vinden en gebruikten. In de kwelder zag ik niet meer zo veel, de Leeuweriken wilden nog steeds niet in beeld komen en ik ben toen maar vlot doorgelopen naar de auto. Het werd me toch al iets te druk…
Op waaneming.nl regio Texel heb ik een aantal dagen voor vertrek gekeken wat er zoal gezien werd, om daar mijn planning op te baseren. Van de Slufter wist ik natuurlijk dat de Dwergsterntjes er zouden zitten en de Grote Sternen kon ik bij Utopia gaan zien, maar wat er op de rest van het Eiland waargenomen werd, kon ik natuurlijk niet zomaar weten. Via waarneming had ik daar een beetje een idee van en zo wist ik dat er in de Tuintjes ook heel mooie waarnemingen gedaan werden. Deze dagen zat er zelfs een echte zeldzaamheid in de gedaante van een Struikrietzanger. Ik had de naam “de Tuintjes” al veel vaker voorbij zien komen, ook wanneer het zeldzaamheden betrof, en alle soorten die er gezien werden waren reden genoeg om er eens rond te gaan kijken. De Tuintjes liggen aan de voet van de vuurtoren in het noorden van het Eiland. Het waren letterlijk tuintjes van de bewoners uit de omgeving van de vuurtoren waar zij groenten en dergelijke verbouwden. Nu was het een gebied met veel struikgewassen en open veldjes waar zich dus heel veel vogels ophielden. Van te voren had ik gezien dat er een grote parkeerplaats in de buurt was van waaraf je de Tuintjes in kon lopen. Rond 12 uur heb ik de auto daar neergezet en ben de duinen ingelopen. In de duinen, richting het pad wat over de hele lengte van de Tuintjes liep, zag ik verschillende Tapuiten. Het is natuurlijk echt hun terrein en ik was ook heel blij dat ik verschillende exemplaren zag. Ik kon een paar foto’s maken, net voor ik bij het hoofdpad gekomen was en kwam er daar toen tot mijn grote ontzetting achter dat ik helemaal niet had mogen lopen in het gebied waar ik net uitstapte… Vanaf het pad stond aangegeven dat het een broedterrein was en daardoor niet toegankelijk. Een paar dames leken niet heel erg onder de indruk van mijn vergrijp en ik ben snel het pad opgelopen richting de plek waar de Struikrietzanger zou zitten. Ik ben natuurlijk dol op kleine bruine zangertjes en hoopte dan ook enorm dat deze nieuwe soort zich wilde laten zien. Helaas… Hoe ik ook zocht en hoe vaak ik ook langs de vermeende plek kwam, ik hoorde geen onbekende zang of zanger die aan Struik- of Bosrietzanger deed denken. Ik ben doorgelopen tot de heuvel welke als telpost dient en ben alleen opgehouden door een Kneutje en een paar Grasmussen. Omdat ik ook nog naar de andere kant van het Eiland wilde gaan, naar Utopia, heb ik, nu dus maar helemaal legaal, het pad helemaal afgelopen naar de weg en weer naar de auto. Net voor de weg zaten ook weer verschillende Tapuiten (dit was het gebied waar ik even daarvoor uit het broedgebied was gekomen) die ik best mooi kon vastleggen. Wat jammer was dat een aantal exemplaren nogal rijk voorzien waren van gekleurde ringen, wat een schoonheid niet per se ten goede kwam…
Heel rustig aan ben ik naar de oostkant van het Eiland gereden. Ik ben op verschillende plaatsen gestopt waar ik dacht iets te kunnen zien. Dat was bijvoorbeeld bij een uitkijkscherm over een plas waar ik tijdens een eerder bezoek een Stormmeeuw en Oeverloper had weten vast te leggen. Nu zaten er niet veel vogels, maar was er wel een overdaad aan Klaprozen. Met de nieuwe lens heb ik geprobeerd hier wat sfeerbeelden van te maken wat ik ook nog een keer kon doen bij een akkerrand vol prachtige bloemen. Er stonden onder andere paarse Phacelia, de gele Herik, Gewone Margrieten, Klaprozen en Korenbloemen. een prachtig, kleurrijk boeket waar ik niet anders kon doen dan ook weer proberen er zo’n mooi mogelijke foto’s van te maken. Al met al heb ik zo’n uur over de oversteek gedaan en nadat ik bij de plek waar je de auto neer kunt zetten aangekomen was, ben ik naar Utopia gelopen. Het was nog steeds zonnig en winderig, niet de meest optimale omstandigheden, en volgeladen ben ik naar de plek gelopen van waar je een overzicht hebt over de Grote Sternen kolonie. Ze zaten er nog ik groten getale en ik kon weer beginnen met mijn altijd weer oplaaiende frustratie-fotografie: mooie vliegbeelden maken van Sternen (en eigenlijk is dat bij alle soorten zo…). Omdat ik al veel vaker pogingen had gedaan Sternen tegen de lucht te fotograferen (met soms een redelijk resultaat), dacht ik dat het nu ook wel eens leuk zou zijn een andere achtergrond te krijgen, zeker omdat de Sternen vaak vanaf rechts, voor het polderlandschap terug naar de kolonie kwamen gevlogen.
Na een klein uur vond ik het wel weer mooi geweest en ben ik weer naar de auto gelopen. De trap die uitnodigend tegen de dijk opliep, kon ik niet weerstaan en ik ben even aan de Waddenkant gaan kijken. Vanaf dat punt heb je ook zicht over de Schorren, maar het was eb en er zat dus niets. Wel kwamen er regelmatig Grote Sternen voorbij gevlogen, vaak met een vis in hun snavel, en ik kon het natuurlijk niet laten om ook van deze vogels proberen vliegbeelden te maken. Het donkere Wad als achtergrond was weer eens iets nieuws… Ook heb ik de grote lens er nog even afgehaald om wat te experimenteren met een polarisatiefilter die ik samen met de lens had gekocht. Voor de lucht kan het een heel mooi effect geven als je deze filter ervoor zet en zo heb ik ook nog enkele dramatische beelden van het Wad gemaakt. Best aardig, al zeg ik het zelf…
Het liep ondertussen al tegen 17 uur en ik moest zo langzamerhand wel gaan bedenken wat ik zou gaan eten en moest eens gaan inchecken. Ik sliep die nacht in de Koog in B&B BlueSheep-Texel, dus ben ik langs de Waddendijk naar het zuiden gereden om op een gegeven moment naar het westen af te buigen en het Eiland weer over te steken. Tijdens deze rit kwam ik langs het Wagenjot. Dit lijkt op Utopia in het klein, is op een zelfde manier gelegen en herbergt ook een enorm aantal Grote Sterns. Tja, en wat doe ja dan? Dan stap ik in ieder geval weer uit de auto en ga opnieuw proberen het perfecte plaatje van een vliegende Stern te maken. Maar ja, dat lukt dus niet altijd en al snel vond ik het wel welletjes. Ik heb een overzichtsfoto van de kolonie gemaakt en ben verder rechtstreeks naar de Koog gereden.
In BlueSheep-Texel werd ik hartelijk ontvangen door de eigenaar. Ik vertelde hem dat ik van plan was weer heel vroeg op te staan, wat de 2de B in B&B wat lastig zou maken. Hij zou de nodige spullen klaarleggen voor een goede lunch wat me een prima plan leek. Daarna ben ik naar de winkel gegaan en heb een aantal salades als diner gehaald en tijdens het eten ben ik gaan bedenken wat ik nu nog verder wilde. Op waarneming had ik gezien dat er Houtsnippen in het Staatsbos van Texel zaten en dat deze nu al een aantal avonden te zien en te horen waren geweest. Nou zat ik daar dichtbij en ik heb slechts ooit 1 keer eerder Houtsnippen mogen zien, dus… Die eerste, en dus meteen laatste, keer was tijdens een vogelkamp van het Wereld Natuurfonds in de duinen van Schiermonnikoog. We waren toen met een groepje enthousiastelingen naast een duinpan gaan zitten en hebben gewacht tot het ging schemeren. Ik kan me nog herinneren dat ze ineens verschenen, baltsvluchten makend in grote ronden over de duinpan, al orr-orr-orrend gevolgd door een hoog explosief PSIEP (volgens ANWB Vogelgids van Europa). Fantastisch was dat geweest om mee te mogen maken. Met die herinnering in het achterhoofd besloot ik deze avond opnieuw mijn geluk te gaan beproeven en te proberen deze mysterieuze bosbewoners te gaan zien.
De Houtsnippen zaten in het “Nationaal Park Duinen van Texel” in de buurt van het “Paggapaadje”. Daar was ook een parkeerplaats en na goed gekeken te hebben hoe ik er moest komen (niet heel ingewikkeld want het was aan een éénrichtings-rondweg) ben ik om half 9 ’s avonds vertrokken zodat ik rond 9 uur ter plaatse zou zijn. Vanaf de parkeerplaats leek het dat ik nog een stukje moest lopen en ik wilde klaarstaan wanneer de Snippen zouden verschijnen. Ik had op waarneming gezien dat ze zo tussen 10 en 11 aan hun balts-escapades begonnen en ik wilde zoveel mogelijk ervan meepikken, als ik ze zou zien… De omstandigheden leken perfect: de wind was gaan liggen, het was helder en daardoor lekker lang licht: het grote voordeel van deze tijd van het jaar. Het was wel fris, maar naar mijn idee zouden de Mannen deze omstandigheden ook wel kunnen waarderen. Bij de parkeerplaats aangekomen ben ik snel het Park ingelopen tot de plek waarvan ik dacht dat aangeven stond op waarneming. Het was er erg mooi, heerlijk rustig met af en toe een zingende Kneu of Grasmus. De zon ging langzaam onder, wat ook prachtige plaatjes opleverde, en ik stond me daar prima te vermaken maar het werd langzaam ook kouder en de Snippen leken toch niet te willen komen. Ik heb ruim een uur staan wachten, ondertussen een foto makend van een Kneu bij zonsondergang, en besloot om kwart voor 11 het voor gezien te houden. Het was al bijna donker, dus de Houtsnippen leek toch niet meer te gaan lukken, en na de lenzen gewisseld te hebben heb ik een paar laatste plaatjes gemaakt van de prachtige lucht en ben weer richting auto gelopen. Toen ik bijna bij het hek was aangekomen, hoorde ik ineens iets heel moois: de ratel van een Nachtzwaluw. Als een razende m’n lenzen weer gewisseld, misschien zou ik hem in beeld krijgen, maar ik wilde in ieder geval proberen het geluid vast te leggen. Op het moment dat ik daar alles voor had klaarstaan, zweeg de Zwaluw maar hoorde ik ineens het eerder genoemde orr-orr-orr gevolgd door een hoog explosief PSIEP!!!!! En wat nog veel mooier was: ik kreeg ze in de donkere schemer ook nog te zien. Ik heb heel snel de uiterste standen van m’n camera opgezocht en het lukte me om de Houtsnippen vast te leggen!!!! Veel te donker en met veel te veel ruis, maar de vorm was onmiskenbaar en dat was voor mij voldoende. Wat een afsluiting van de avond. Dit had echt niet beter gekund. Toen het helemaal donker was ben ik uiteindelijk maar weer in de auto gestapt en ben naar de B&B gereden. Tenslotte wilde ik de volgende dag vroeg op: ik wilde een herkansing voor de Struikrietzanger…
11 juni
Om 5 uur was ik weer op. Een korte nacht, de keerzijde van deze tijd van het jaar… Maar ja: als je iets moois wil zien, moet je er slaap voor over hebben… Ik had eerder op de site gezien dat de Struikrietzanger zich ’s ochtends nog wel eens mooi wilde laten zien, dus ik had al bedacht als eerste in de Tuintjes te gaan kijken voor een herkansing. Tegen 6 uur parkeerde ik de auto onderaan de vuurtoren, ik wist nu wel beter, en liep over het pad de Tuintjes in. De pointer was door verschillende mensen op ongeveer dezelfde plek gezet op waarneming, dus ik wist zo’n beetje waar ik moest zijn. Na een stuk gelopen te hebben zag ik iemand staan en deze vogelaar bleek ook voor de Zanger te komen. Hij had hem al gehoord, dus ik heb mijn camera neergezet en ben rustig gaan wachten. Dat duurde gelukkig niet heel lang. Al vrij snel verscheen de enthousiaste zanger in een struik wat verder van het pad af, maar duidelijk te zien en te horen! Ondanks de behoorlijke wind was zijn zang goed te horen en lukte het me om verschillende soorten die hij aan het imiteren was te onderscheiden. De Struikrietzanger leek behoorlijk veel, heel veel zelfs, op de Bosrietzanger en was een op z’n minst even creatieve zanger en mooi bruin-beige vogel.
De Struikrietzanger
Ik ben dol op dit soort zangertjes en ben dan ook heel lang bij hem blijven staan om hem op zo veel mogelijke manieren goed af te beelden. Ook heb ik verschillende filmpjes gemaakt om hem zingend, maar vooral ook zijn zang vast te leggen. De wind maakte dit alleen bijna onmogelijk. Deze stond recht naar me toe en blies recht in de microfoon. Op de filmpjes was de zang nog wel te horen, maar werd toch ook wel vaak overstemd door die wind. Na ruim een uur kwam de Zanger ineens in een struikje niet ver van me vandaan zitten zingen en ik kreeg de gedroomde plaatjes! Wat een heerlijke vogel (en wat kreeg ik hem mooier in beeld dan dat ik vaak de Bosrietzanger krijg…). Omdat ik vandaag nog wel meer wilde gaan zien, heb ik afscheid genomen van de meester-imitator en ben het pad weer teruggelopen richting de auto. Op de plek waar ik gisteren de Tapuiten had gezien, bleken er ook nu weer verschillende te zitten. Een heel mooi mannetje, helaas ook met ringen, zat even heel mooi op een struikje wat ook alweer zo’n droomplaatje gaf. Een mannetje in het weidse landschap was een ander mooi beeld en daar besloot ik het maar bij te laten. Dichterbij kwamen ze niet en ik had al best weer wat aardige plaatjes kunnen maken. Rond de vuurtoren bleken verschillende Huiszwaluwen rond te vliegen en daar moet ik natuurlijk ook altijd even voor stoppen. Een vogel die op het punt stond zijn ontbijt naar binnen te werken was een erg leuk beeld, maar de Zwaluw voor de vuurtoren gaf ook een mooi plaatje wat de nietigheid van zo’n wereldreiziger goed laat zien. Omdat de tijd van het gratis parkeren voorbij was en ik zeker niet wilde gaan betalen, ben ik ingestapt en weer naar de Slufter gereden, de Tuintjes met z’n fantastische bezoekers weer met rust latend…
Het weer was wat anders dan de vorige dag. Het waaide nog harder (zoals al bij de Struikrietzanger was gebleken) en het was fris. Mijn doel was, natuurlijk, nog betere plaatjes van de Dwergsterntjes te maken en daarom ben ik in rap tempo door de kwelder gewandeld om snel bij de kolonie te komen. Ik heb eerst weer een tijd aan de afrastering gestaan en het gedrag van de Sterns kunnen observeren. Ontzettend boeiend om te zien was wat ze deden wanneer er vermeende stropers verschenen in de vorm van Mantelmeeuwen of Zilvermeeuwen. De Meeuwen leken uit te zijn op de eieren of misschien zelfs al jongen van de Dwergsternen. Telkens wanneer er een Meeuw verscheen, vloog een groot deel van de kolonie op om hem weg te jagen, wat in de tijd dat ik heb staan kijken ook telkens leek te lukken. Gelukkig kregen ze ook regelmatig hulp van Scholeksters die tussen de Sterntjes broedden en was hun fanatisme genoeg om van de rovers af te komen. Ik ben na het zien van verschillende aanvallen weer naar het strand gelopen. Het water stond hoger en boven zee was het behoorlijk nevelig. De harde wind maakte wel dat de vogels die vanuit de Slufter aankwamen, tegenwind hadden en daarom net wat langzamer vlogen. Altijd makkelijk als je vliegbeelden wil maken. De geul waar ik aan stond werd nu minder
gebruikt om te jagen, maar de vogels leken door te vliegen naar zee en ik zag ze af en toe ook weer terugkomen met een visje in hun snavel.
Er passeerden ook nog verschillende andere soorten die ik ook graag op de gevoelige chip vastlegde. Eén van deze was een Stormmeeuw, die ik bijna even leuk vind als een Drieteenmeeuw. Een andere mooie was een mannetjes Eider in overgangstenue en heel leuk waren natuurlijk 2 andere Sternen: Visdief en Grote Stern. Toen ik mij even een andere kant opdraaide, zag ik een Strandlopertje voorbij vliegen die ik nog net kon meepikken, en die niet heel ver van mij landde. Ik wist even niet zeker of ik het goed gezien had, maar mijn eerste idee klopte. Het was een Drieteenstrandlopertje in bijna zomerdracht. Ze zijn dan zo mooi om te zien! En je ziet ze zo zo weinig… Op een gegeven moment vond ik het wel mooi geweest aan het strand, het werd ook kouder, en ik ben weer binnenduins gegaan.
Tja en als je dan weer in de buurt van de Dwergsterntjes komt, is het erg moeilijk om zo door te lopen, wat ik dus ook niet deed. Ik ben weer aan de afrastering gaan staan en ben verder gegaan waar ik even daarvoor gebleven was. Ook nu weer zag ik verschillende aanvallen van Meeuwen en lukte het me om het vast te leggen. Een geweldig beeld van zo’n grote Zilvermeeuw achtervolgt door een Dwerg (met hoofdletter!). Prachtig! Na een half uur vlogen er ineens verschillende Sterntjes vlak over me heen en lukte het me om ze van behoorlijk dichtbij vast te leggen. Achteraf zag ik op 1 foto dat Stern z’n kop scheef houdt tijdens het vliegen en water uitspuugt. Ook een manier om zoutwater kwijt te raken?
Met deze laatste beelden was het wel klaar voor dit jaar met de Dwergsterntjes. Ik ben weer naar de auto gelopen met het voornemen weer naar de Waddenkant te gaan. Een plek waar ik heen wilde was Nieuw Buitenheim. Een plassen gebied waar ik nog niet eerder was geweest, maar waarvan ik had gezien dat er ook Noordse Sternen zouden moete zitten. En als je dan toch Sternen aan het zoeken en fotograferen bent, mogen zij eigenlijk niet ontbreken. Ik moest natuurlijk de polder weer doorkruisen waarbij ik ineens boven 1 van de velden een Bruine Kiekendief zag jagen. Ik heb direct de auto langs de kant gezet en kon nog net wat foto’s maken. De vogel leek weg te trekken, maar maakte nog een bocht richting mij waardoor ik hem even heel mooi kon zien en daarna vertrok hij weer. Schitterend! Ik was vrij snel bij Nieuw Buitenheim aangekomen en ik ben naar de schuilhut gelopen. Halverwege kom je langs een uitkijkscherm en hier heb ik even gestopt om de kolonie hier te overzien. Er zaten een heleboel Visdiefjes en ik dacht geen Noordse Sternen te zien. Ik heb verschillende foto’s van verschillende dieren gemaakt en ben daarna doorgelopen naar de uitkijkhut. Bij thuiskomst en tijdens het nabewerken van de foto’s bleek dat ik wel degelijk Noordse Sternen had gezien én vastgelegd dus! Daarmee had ik ze dus toch allemaal, zonder dat ik het in eerste instantie in de gaten had… Het feit dát ik het niet meteen gezien had, had naar mijn idee verschillende oorzaken: Visdiefjes en Noordse Sternen zijn natuurlijk al lastig te onderscheiden, zeker op grotere afstand, de foto’s waren op het kleine scherm van m’n camera lastig te beoordelen en misschien wel de belangrijkste reden, ik begon aardig moe te worden. Ik was al ruim 7 uur in touw, na een korte nacht en dat begon ik te merken. Omdat ik nu toch hier was, ben ik nog wel doorgelopen naar de uitkijkhut/toren. Van daaraf heb ik nog plaatjes gemaakt van de Visdiefjes (nu wel…) en een foeragerende Kluut. Deze laatste kwam mooi voor de hut langsgewandeld, en hij liet daarbij zijn jachttechniek goed zien. Het bleek ook effectief, want op een bepaald moment haalde hij een grote prooi naar boven. Ik ben niet helemaal zeker wat het was, maar het leek hem goed te smaken.
Op texel.waarneming.nl had ik ook nog gezien dat er in de Staatsbossen een Boomvalk gezien werd. Er stonden ook mooie foto’s bij en het leek me een mooie soort om mijn vogeldagen mee af te sluiten. Ook hiervoor had ik me aardig georiënteerd. Allereerst moest ik het Eiland weer oversteken, en kon ik de auto parkeren bij een barbecueplaats. Van daaraf was het nog een klein stukje lopen en kon ik gaan proberen deze machtige jager te gaan zien. Terwijl ik nog langs de dijk aan de Waddenkant reed, kwam ik langs een plas met aan de overzijde een betonnen wand met gaten wat me precies voorkwam als een broedwand voor Oeverzwaluwen. En laten die er nou inderdaad rondgevlogen hebben. Vanuit de auto heb ik geprobeerd ze vliegend “te pakken te krijgen”, wat jammerlijk mislukte en daarop besloot ik maar te proberen het moment te vangen wanneer ze in of uit zo’n gat zouden vliegen. Ook dat bleek een aardige uitdaging en omdat de afstand toch wel wat groot was én ik nog verder wilde, ben ik er maar mee gestopt en ben ik zonder verder oponthoud doorgereden naar de bossen.
Ik vond de parkeerplaats bij het barbecueveld meteen en kon snel doorwandelen naar het bosje waar de Boomvalken zouden kunnen zitten. Helaas bleek er een stel te zitten op een bankje en was ik dus niet alleen op deze plek. Het was een soort open plek in het bos waar een beekje doorheen liep en aan de overkant stonden verschillende dode bomen. Ik ben maar een eind van het bankje weggelopen en toen ik aan het einde van de open plek was, hoorde ik een Valk in de buurt. Het duurde even voor ik hem zag, maar ik vond hem uiteindelijk wel boven in zo’n dode boom, luid roepend. Door het stel op de bank, leek de Boomvalk te schrikken en vloog hij al vrij snel weer weg. Ik meen me te herinneren dat de hij leek te gaan kijken waar het geluid vandaan kwam… Verschillende keren hoorde ik ze roepen in de verte en heel af en toe flitste er 1 voorbij, maar ze kwamen niet meer even zitten. Ik had een redelijk strategische plek gevonden om af te wachten of het toch nog zou gebeuren en heb daar een uur gestaan. Na een uur verschenen ze ineens weer boven de open plek, maar gingen niet zitten. Het leek wel of ze de boel aan het verkennen waren. Het lukte me nog wel een aardig vliegbeeld te maken en toen vond ik het wel helemaal mooi geweest. Het weer was alleen maar minder geworden, het was koud en het begon licht te miezeren. Omdat ik niet het idee had dat ik de Valken veel mooier zou gaan zien, heb ik besloten in de auto te stappen en naar de boot te rijden.
Gelukkig hoefde ik niet heel lang te wachten voor ik op de boot kon rijden. Toen ik eenmaal stond, ben ik spontaan in slaap gevallen en heb de hele overtocht geslapen… Daarna ging de reis naar huis best lekker en na zo’n 2 uur was ik weer thuis, moe maar voldaan. Het waren 2 heerlijke en intensieve dagen, maar ik heb er volop van genoten. Ik heb mijn favoriete Sterntjes weer gezien en vast kunnen leggen. Ik heb mooie beelden van veel andere soorten kunnen maken én een Houtsnip tijdens de balts vast kunnen leggen! Ook heb ik een nieuwe soort mogen zien, horen, fotograferen en filmen en een Boomvalk kunnen zien. Wat wil een vogelaar nog meer? Ik zou het niet weten!
ps: Toen ik de filmpjes van de Struikrietzanger thuis ging bekijken, was ik behoorlijk teleurgesteld. De wind bleek wel een enorme storende factor te zijn en eigenlijk was het niet om aan te horen. Gelukkig vond ik een programma wat de wind kan wegfilteren en daar ben ik mee aan de slag gegaan. En zo liep alles dus nog beter af!
Voorbeeld van vóór en ná bewerking: weg wind!