Eén fotootje maar, één fotootje. Dat is alles wat ik tot nu toe van de Zwarte Specht heb weten te maken. Het probleem is dat ik ze niet zo vaak tegenkom, en dan vaak alleen nog maar even te horen krijg. Soms al roepend voorbij zie vliegen, maar dat is dan ook echt alles.
Ik vind dat heel jammer, aangezien ik het een fantastische en imposante vogel vind. Z’n formaat is behoorlijk, zijn geluid welluidend, maar de holen die hij weet uit te hakken: machtig!
Op de Hoge Veluwe weet ik 2 bomen welke door een familie Zwarte Spechten bewoond zouden moeten worden, gezien het grote aantal enorme holen dat er in zit. Helaas heb ik er, ondanks een aantal uur posten, nooit een Zwarte Specht in de buurt gezien, wel op enige afstand gehoord, maar dat is niet genoeg…
Het enige fotomoment kreeg ik toen ik bezig was een Fluiter op de foto te krijgen en er een grote vogel hoog in een nabijgelegen boom vloog, waarschijnlijk ervanuit gaand dat ik te druk was met dat andere vogeltje. Hij had het mis, en ik zat raak! Heerlijk dat soort toevallige ontmoetingen!
Toen wij een reis door het zuiden van Zuid-Amerika maakten en aansluitend een reis naar Antarctica, stelden de gidsen op deze laatste reis zichzelf voor aan de hand van verhalen over gebeurtenissen welke ze tijdens hun vele reizen hadden beleefd. De ornitholoog, Michael Richardsen, vertelde een verhaal over hoe hij opzoek was gegaan naar een Specht in Patagonië, de Magelhaen Specht, die hij maar niet gevonden kreeg, maar nog wel eens hoorde. Kijk er maar eens naar en zoek de overeenkomsten. Het zal wel in de kleurcombinatie zitten…
