De Zwarte Roodstaart en ik gaan héél lang terug. Toen ons huis pas gebouwd was, lag het omliggende terrein braak. Het bleek een ideale omgeving voor Zwarte Roodstaarten want vlak nadat wij er kwamen wonen, bouwde een koppeltje een nestje op de bak van een TL-buis en heeft daar jaren achter elkaar gebroed. Wanneer we ’s zomers terugkwamen van vakantie in Oostenrijk, was één van de eerste dingen die we nakeken of de Roodstaartjes er nog zaten en of ze jongen hadden. De ouders hebben er verschillende nestjes grootgebracht en dat was ontzettend leuk om mee te mogen maken.
Hierdoor heb ik de alarmroep van de vogeltjes ook goed leren kennen, het fist, teck-teck-teck, waarbij het teck, teck, teck heel kenmerkend was. Ook de zang heb ik heel goed leren kennen . Het verfrommelen van een stuk papier is de beste omschrijving en zo doe ik het dus ook maar. Je hoort het nu best vaak op industrieterreinen en andere minder romantische plekken. Maar ook dan vind ik het erg leuk om er weer eens ééntje te horen en komen de herinneringen aan vroeger weer boven.
Gelukkig ben ik ze ook op vakantie tegengekomen in de omgeving van een oude boerderij. Daar paste het heel fraaie vogeltje ook prima thuis en ben ik gelukkig in de gelegenheid geweest ze te fotograferen, wat niet makkelijk was, aangezien ze daar best schuw waren (anders dan ik me van vroeger herinner). Maar goed, ik heb mooie plaatjes gemaakt en blijf onder de indruk van de mannetjes die vol in kleur zijn. Dat klinkt misschien vreemd bij een zwarte vogel, maar zo wil ik het wel noemen. Ze zijn uitgevoerd in wel 50 tinten grijs en zwart, met natuurlijk die immens rood, oranje staart.
Ik kan nooit genoeg krijgen van de Zwarte Roodstaart en hoop ze nog vaak te mogen meemaken op vakanties of waar dan ook. Zelfs ergens op een onooglijk industrieterrein of braakliggend land wil ik hem graag zien en vastleggen. De schoonheid van de vogels doet de omgeving opleven…
