Het klinkt misschien een beetje vreemd, maar de Zwarte Mees is één van mijn favoriete Meesjes. Toen ik zo’n beetje begonnen was met fotograferen, was het één van de eerste vogels die ik mooi afgebeeld kreeg, die ik eigenlijk nog nooit eerder gezien had.
Ik kende ze wel van vroeger en waarschijnlijk heb ik ze toen ook wel eens met een verrekijker hoog in de bomen gezien, maar nooit zo duidelijk als vanuit de schuilhut in Driebergen. En ik vond ze gelijk fantastisch. Ze missen natuurlijk de uitbundigheid van veel van hun (semi)neven, maar dat maakt ze niet minder aantrekkelijk. De kleurstellingen kloppen gewoon en daarom zijn ze ook mooi. Ze zijn kleiner dan een aantal anderen, wat ze bijna “schattig” maakt, maar het allerleukste vind ik hun geluid. Dàt kende ik zeker nog van vroeger.
Met een oudere vogelaar heb ik heel veel door het Land van Cuijk gefietst en hij heeft me zeker de beginselen, kneepjes en gevorderden kennis van het vogelen geleerd. Het geluid van de Zwarte Mees omschreef hij als een piepende fietspomp en dat is precies waar het op lijkt. De omschrijving is me altijd bijgebleven en daarmee de manier om het geluid direct te herkennen ook.
En dat lukt dus altijd nog, maar nu heb er regelmatig een beeld bij en heb ik hem gelukkig een aantal keer goed kunnen vastleggen. Zo zijn de vage verrekijkerbeelden van vroeger een beetje uitgewist en vervangen door veel sprekender plaatjes. En dat vind ik fijn!
