Voor de Watersnip heb ik lange tijd extra mijn best gedaan hem mooi af te beelden. Ik kende ze alleen van de plaatjes en vond het al leuke vogels om te zien, met een vriendelijke oogopslag. Omdat het toch een soort “stelt”lopers zijn, dacht ik dat ze vrij groot zouden zijn en als je de slootkanten maar goed afkeek, je ze vanzelf wel zou tegenkomen.
Dat klopt dus niet helemaal. De eerste die ik ooit zag, zat inderdaad in een slootkant en omdat het water bevroren was, moest hij wel uit zijn dekking komen.
Sindsdien heb ik helemaal een zwak voor ze, kleine bikkels die het zijn, en zie ik het als een uitdaging ze ook in hun meer vertrouwde omgeving vast te leggen. Gelukkig is dat ook gelukt, al is er ook nog wel een aantal “winteropnamen” bijgekomen. De vergissing die ik maakte wat betreft hun grootte is ook al snel gerectificeerd. Ze zijn maar klein en je moet echt heel goed zoeken en weten waarnaar je moet zoeken om ze te vinden, de verrekijker is je vriend…
Eén van de dingen die ik uit de boekjes haalde wat mij behoorlijk nieuwsgierig maakte, was het geluid dat ze in het voorjaar maken. “Hemelgeit”, dat moet toch wel bijzonder zijn, en inderdaad: dat is het ook. Ik heb het een keer of 3 mogen horen en het is een fantastisch fenomeen. Met dat geluid weet je zeker dat het voorjaar is en als je dan het Snipje door de lucht ziet glijden ben je echt getuige van een speciaal moment…
