Bij de Vink denk ik dat je uit moet kijken dat je hem niet voor lief neemt. Het is een alledaagse vogel die je het hele jaar door kunt treffen en vaak in grote aantallen. Zeker in de winter, wanneer ze zich verzamelen in groepen, zijn het écht grote aantallen. In de winter, wanneer ik volop aan het voeren ben, zitten er soms wel zo’n 15 tot 20 exemplaren in en om de tuin, mannetjes en vrouwtjes.
Eén van de redenen waarom ik het heb over “niet voor lief nemen” is omdat het prachtige vogeltjes zijn. In het voorjaar, wanneer ze op hun mooist zijn, knallen ze er echt uit, de mannetjes dan. De vrouwtjes vind ik in de winter mooier. Ze zijn sober beige gekleurd, maar wanneer er sneeuw ligt en ze van alle kanten de juiste belichting krijgen, zijn ook zij schitterend.
Ook de zang van de Vink is eigenlijk best aardig, eenvoudig, maar aardig. Ze kunnen het héél lang volhouden, de Vinkenslag, waardoor soms, wanneer ik bijvoorbeeld in een schuilhut zit en beperkte bewegingsruimte heb, de zang ook een beetje kan gaan vervelen. Wat ik dan weer wel heel interessant vind aan de Vinkenslag is het feit dat in verschillende gebieden, de zang verschillend klinkt. Dialecten noemen de kenners dit. Dus als je niet zeker weet waar je bent, hoef je alleen maar een Vink op te sporen en naar zijn zang te luisteren…
Dat eindeloos hetzelfde geluid maken heb ik een keer meegemaakt met een alarmerende Vink die het zeker een uur volhield. Een uur alleen alarmroep en voor de rest ook helemaal geen geluiden en uiteindelijk niet eens een Sperwer of Havik die even langskwam. Dat was écht heel vervelend.
Maar goed, ik vind het dus heel sympathieke vogels en ze mogen vooral in groten getale het voer bij me komen opeten in de winter. Als er dan maar één koppeltje de moeite wil nemen bij ons in de buurt te komen broeden en het mannetje hierom zijn Vinkenslag het voorjaar volop zal laten horen, eindeloos…
