Weemoed. Dat is eigenlijk het eerste woord dat er bij me opkomt wanneer ik aan de Veldleeuwerik denk.
Ik herinner me dat ik écht lang geleden een keer voor de televisie zat en een vogel hoorde tijdens een programma. Het was iets in Zweden of zo met bergen, maar de vogel viel me het meest op. Gelukkig wist mijn moeder me te vertellen dat het een Leeuwerik was. Hij is me altijd bijgebleven.
Daarna is de herinnering dat ik hem hoorde wanneer ik de hond uit ging laten. Op een weiland bij een kleinschalige boerderij (zoals ze toen volgens mij allemaal waren), zong elk jaar hoog in de lucht een Veldleeuwerik. Het was toen zo gewoon en hoe anders is het nu…?
Er zijn plekken waar je ze nog in redelijk grote aantallen kunt horen (op de Eilanden, langs de kust en op de Veluwe), maar niet meer bij ons over het spoor, of andere kleinere terreinen.
Hoe vreselijk zonde is dat? Heel erg zonde. Niet alleen is zijn zang zo mooi, het betekent Lente, mooi weer, zomer, vrijheid…
Wat dat betreft is het een voorrecht dat ik deze hobby kan doen en op plaatsen kom waar de Veldleeuwerik, maar het geldt natuurlijk voor véélmeer soorten, nog volop zijn lied laat horen. En dan denk ik met weemoed aan die vervlogen tijd, maar kan dan weer volop genieten. En dat doe ik dus ook, volop!
