Hij lijkt zo gewoon, maar eigenlijk is het zo ontzettend leuk als je een Torenvalk tegenkomt. Ik zie ze inderdaad vrij regelmatig, maar ze vervelen nooit. Misschien komt het omdat ik vroeger wel eens de gelegenheid heb gehad hem van heel dichtbij te zien en hem zo goed heb kunnen leren kennen.
De broer van een vriend van mij heeft er eens één gevonden met een gebroken vleugel. Zij hadden een groot tuinhuis waar ze het onfortuinlijke dier in gezet hadden om hem weer op te knappen. Dat leek niet zo goed te gaan, waarna ze hem naar een vogelopvang hebben gebracht, waar hij verder verzorgd werd. Toen hij nog in het tuinhuis zat, ben ik regelmatig naar het dier wezen kijken en leerde hem zo goed kennen. Helaas weet ik niet hoe het met hem afgelopen is…
Maar het was een prachtig dier en dat vind ik nog steeds als ik ze zie zitten of vliegen. Natuurlijk spreekt hun jachttechniek ook tot de verbeelding, wanneer ze met hun kop tegen de wind in de grond aan het afspeuren zijn. Ik ben wel eens getuige geweest van een vangst van een Woelmuis. Het feit dat ze ultraviolet kunnen zien en daarmee niet de muizen zelf opsporen maar hun urine, maakt het verhaal nog een beetje bijzonderder.
Ja, voor de Torenvalk draai ik me zeker nog een keer om. In vlucht, biddend of rustig spiedend op een paaltje maakt me net uit. Zo’n sympathiek jagertje verdiend het om op z’n mooist op de foto te staan. Al zal die Woelmuis daar misschien anders over denken…
