Vroeger zat er bij ons tussen de schoorsteen en het dak, een opening onder het lood. Járen heeft daar een koppeltje Spreeuwen gebroed, die hun emelten aan de andere kant van het spoor zo uit de weilanden konden plukken. Bij onze buren zat ook een koppeltje en zij hadden hun intrek gedaan net boven de dakgoot onder de pannen. Spreeuwen waren toen bij ons in de buurt talrijk en elk voorjaar was het weer heerlijk wanneer ze er weer zaten en vanaf allerlei schoorstenen klonk het drukke gezang van overijverige mannetjes. Ik heb veel naar die drukke, vleugelklapperende mannetjes zitten luisteren en het was altijd de sport te horen welke andere vogels ik uit hun zang kon halen.
Maar helaas: de weilanden moesten wijken voor bedrijfsgebouwen en de jachtgronden van de Spreeuwen werden geasfalteerd.
Gelukkig zie ik ze nog vrij regelmatig en vaak in groten getale. Hele zwermen vliegen in het najaar rond in de Oostvaardersplassen (waar ze, geloof ik in het riet overnachten) en soms zie je die prachtige vluchtformaties in de ondergaande zon.
Maar wat ik erg leuk vond en pas na een aantal jaar zag: bij onze buren in Cuijk huist nog steeds een koppeltje. Toen ik dit zag en ik toevallig mijn fotospullen een keer bij me had, heb ik ze daar direct vastgelegd. Net als vroeger, toen het één van de eerste vogels waren die ik ooit gefotografeerd heb…
