De Roerdomp. Ofwel: hoe kun je een volledige winter bezig zijn met één vogelsoort, hem niet kunnen vinden, totdat je licht gefrustreerd in een vogelobservatiehut een boterham wilt gaan eten en er dan ééntje in de verte voorbij ziet lopen…
Tijdens een vogelkamp op Schiermonnikoog had ik de Roerdomp leren kennen als de misthoorn die je in het voorjaar (ook zonder mist) kunt horen. Rondom de Westerplas hoorde ik het geluid voor het eerst in de verte en dat was indrukwekkend en mysterieus. Horen deed ik hem nog verschillende keren, maar zien…
Dat bleef zo. Toen ik regelmatig met rietomzoomde plassengebieden bezocht, hoorde ik altijd wel een keer een Roerdomp. Soms dichterbij, soms verder weg, maar nooit in beeld.
Toen de winter een keer heel lang duurde en streng was, zag je steeds vaker foto’s van Roerdompen die bij de laatste wakken, vaak goed in het zicht, aan het jagen waren. Ik ben toen al deze plekken gaan opzoeken, de ene keer na het nodige speurwerk, de andere keer na een tip van Frank Terstappen, die me ook al getipt had over de Blauwe Kiekendieven, om de maker van het geluid ook eens af te beelden. Maar ik vond hem niet… Tot, tegen het einde van de winter, het gebeurde uit de eerste regel me overkwam. Eindelijk had ik de Roerdomp in beeld en kon ik hem vastleggen. Een beetje krom, gebocheld bijna, schuifelde de vogel in de verte over het ijs. Ik denk dat hij fotogenieker is dan dat. Zijn befaamde “paalhouding” of zijn jachthouding waarbij hij bijna plat liggend, met het puntje van zijn snavel boven het wateroppervlak staat, zijn poses die de vogel veel meer eer aan doen.
Ik zal dus moeten blijven zoeken, in elk seizoen. Zo onverwacht als ik hem toe de eerste keer zag, zo kan het natuurlijk altijd nog een keer gebeuren. Ik zal dan alleen net zo veel geduld moeten hebben als een Roerdomp op jacht…
