Aan de Oude Hapseweg had 1 winter in een vrij smal bosje, eigenlijk meer een dikke haag, een aantal Ransuilen hun roestplaats gevonden. Ik weet niet meer hoeveel het er waren, maar ik weet nog wel dat ik onder de indruk was. De enige keer daarvoor dat ik een Ransuil had gezien, was bij een vriend van mijn broer thuis die een opgezet exemplaar had. Ook toen was ik onder de indruk (al weet ik nog wel dat ik toen vond dat hij zo klein leek, in vergelijking met het beeld wat ik van deze Uilen had uit de boeken), maar ze in levende lijve te zien was natuurlijk zo veel mooier…
Dat beeld heb ik daarna heel lang moeten missen. Ik ben wel eens op plaatsen gaan zoeken waarover ik gelezen had dat ze er zouden zitten, maar nooit zag ik er weer één.
Totdat ik een tip van een collega kreeg. Zij kende iemand die verteld had dat er bij hem in de straat, elk jaar aan het begin van de winter, een groepje Ransuilen in een Populier zat te roesten. Ik heb het er een dag op gewaagd en inderdaad: een 5tal Uilen zat pontificaal in de Populier en ik kreeg volop de gelegenheid ze te fotograferen. De mensen in de straat reageerden ook heel enthousiast en leken best trots op “hun” Ransuilen. Zo had ik deze prachtige dieren eindelijk weer eens gezien (en ze leken nu weer groter dan het allereerste exemplaar…).
Het jaar erop kreeg ik opnieuw de mogelijkheid ze te zien voordat al het blad van de boom zou zijn (ze zouden daarna namelijk vertrekken, was me verteld) en kreeg ik van de eerste tipgever een nieuwe tip dat er bij hem in een plaats in de buurt ook een aantal zouden zitten. Ook daar ben ik gaan kijken en ook daar vond ik 5 dieren.
Ik heb deze prachtige dieren nu dus een aantal keer gezien en kunnen fotograferen. Maar hun schoonheid roept wel op tot de gedachte…:“Ik wil meer…”
