Toen ik jàren gelden op weg was naar zuid Frankrijk, hoorde ik op elke parkeerplaats waar we stopten een vrolijk gekwetter wat ik maar niet thuis kon brengen. Pas tegen de tijd dat we onze bestemming bereikten, zag ik eindelijk wie de makers waren: Puttertjes.
Ik heb ze die vakantie nog regelmatig gehoord en wat me opviel, ik hoorde het later in Nederland ook weer regelmatig. Op parkeerplaatsen met iellige boompjes waarin ze vaak zitten. In het zelfde soort boompjes langs de weg naar mijn werk en natuurlijk in de verschillende buitengebieden.
Ik zag ze dus regelmatig, maar het lukte me niet of nauwelijks om ze te fotograferen. En dat was natuurlijk enorm jammer, want het zijn heerlijk vogeltjes. Het geluid waar ik het over had, maar natuurlijk ook hun bijna clown-achtige uiterlijk met rood maskertje.
Gelukkig kreeg ik ze een keer op een winterse dag mooi in beeld op Kaardenbollen en later nog vaker én beter op verschillende plekken en onder verschillende omstandigheden.
Maar één keer was het een heel speciaal moment. Ik was in Den Haag (waar je ze niet zo snel verwacht) en liep daar wat rond. Toen ik ergens opzij keek zag ik hem: Het Puttertje! Wat een prachtig plaatje en wat bijzonder hem zo te zien. Natuurlijk had Fabricius het wat makkelijker om hem mooi af te beelden, want dit was tenslotte een gevangen exemplaar, maar toch: Prachtig! Ik heb later het verhaal over Fabricius nog eens gelezen (zie Bron schilderij), wat een triest verhaal bleek te zijn. Wat is het dan geweldig dat je door zo’n prachtig vogeltje vereeuwigd zult zijn…
