Schattig. Dat is de eerste associatie die ik krijg bij de Pimpelmees. Maar daarmee dan hun gehele voorkomen met al hun kenmerken: hun grootte en kleuren, hun roepjes wanneer ze door de bomen scharrelen en natuurlijk hun zilveren lachje.
Samen met de Koolmees en de Merel zal het zo’n beetje de eerste soort zijn welke ik echt goed kende. Al vrij snel herkende ik “de Lach” en kon ze dus overal makkelijk uitpikken.
Ik ben blij dat ze ook niet te beroerd zijn zich regelmatig te laten zien voor schuilhutten, of gewoon in het vrije veld, om zich mooi te laten vastleggen. Ik heb ondertussen aardig wat plaatjes van ze, maar ze gaan nooit vervelen. Ik zal mijn best blijven doen ze vast te leggen in al hun schattigheid.
Al is dat dus eigenlijk geen uitdaging!
