Ik vind Strandlopertjes grenzeloos leuk: Ik vind ze leuk in Nederland, Schotland, Spanje…
Wat ik niet leuk aan Strandlopertjes vind is dat ze zo ontzettend moeilijk uit elkaar te houden zijn. De Drieteentjes lukt nog wel, omdat ik die wat vaker zie en zij wel een heel kenmerkende manier van foerageren hebben.
Steenlopertjes lukt ook nog wel, omdat zij, technisch gezien, niet echt op het strand lopen en daarom met omgeving en uiterlijk samen, ook wel te onderscheiden zijn.
Maar…: en dan? Op de stenen/basaltblokken lopen nog meer vogels voedsel te zoeken, die misschien wat minder uitgesproken zijn. Toch heb ik er niet zo lang geleden weer ééntje bijgeleerd: de Paarse Strandloper. Ik zag hem nooit, totdat ik de Zeeuwse en Zuid-Hollandse kust in de winter begon te bezoeken. Daar zag ik ze en bleken ze op hun eigen manier ook wel weer op te vallen. Ze hebben een heel mooie kleur vleugels en opvallende oranje poten en snavel.
Tussen de basaltblokken poerend zoeken in de kleinste kieren, zijn ze druk in de weer langs het water. Ik kan daar een hele tijd naar kijken en me mee vermaken. En daardoor heb ik ook deze soort leren waarderen en kennen.
Nog maar een paar tientallen te gaan…
