Eigenlijk is het best raar dat ik maar 1 foto van de Ooievaar heb. Ik weet dat het vroeger een zeldzame verschijning was en dat je van geluk kon spreken als je er ééntje te zien kreeg, laat staan als er een paar besloot op je schoorsteen te komen broeden. Ik weet ook nog dat in het blad van de Vogelbescherming, “de Lepelaar” en later “Vogels”, er regelmatig successen werden gemeld van Ooievaarsdorp het Liesvelt dat er jongen werden grootgebracht en er dus weer aanwas was.
Toen ik enige tijd geleden met een aantal mensen door de Wieden reed, leek het succes enorm: er stonden tientallen Ooievaars op een aantal weiden. Zo veel had ik er in heel mijn vogelloopbaan überhaupt nog niet gezien!
Nog wat later fietste ik met mijn vrouw van Wageningen naar Ede en kreeg ik hoog in de lucht iets in de gaten. Ik kon niet helemaal goed zien wat het was, of wie het waren aangezien ze eerst erg hoog zaten, maar toen ze langzaam naar beneden zeilden, bleken het 5 Ooievaars te zijn die in een weide naast de snelweg landden en waarschijnlijk daar gingen overnachten.
Zo ben ik de Ooievaar dus toch regelmatig tegengekomen. In een aantal gevallen had ik natuurlijk geen fotoapparatuur bij me, en, ben ik bang, in een aantal gevallen nam ik niet de moeite een foto te maken…
Daar ga ik verandering in brengen als er weer eens gelegenheid is. Het is natuurlijk een prachtige vogel, gracieus en wat me misschien nog wel het meest aanspreekt: ze hebben zich weten te redden! Misschien met wat hulp in het Liesvelt, maar ondertussen kunnen ze het ook zelf.
Het paar wat broedt op het stadhuis van Gennep, waar ik jàren geleden met m’n moeder wel eens ben gaan kijken en dat nu te volgen is op “Beleef de Lente”, is daar ook een bewijs van.
Terwijl ik dit schrijf, is de herfst net begonnen en zullen de eerste Ooievaars richting het zuiden zijn vertrokken. Hopelijk krijg ik volgend voorjaar een herkansing…
