Het zou zo makkelijk zijn het verhaal over de Merel kort te houden en te schrijven hoe veel je ze ziet en dat ze gewoon in je achtertuin kunnen broeden. Het verhaaltje zou nu dus klaar zijn, ware het niet dat ik heel wat meer in gedachte had om te schrijven.
Het heeft natuurlijk bijna alleen maar te maken met zijn zang, maar daarmee zou ik hem (en zijn zang) ontzettend tekort doen. Wanneer in het voorjaar eerst de Heggenmussen weer beginnen te zingen en de Mezen al snel inhaken, de Boomklever zijn luide zang al heeft laten horen, dan begint bijna weifelend de Merel ook aan zijn lied. Voorzichtig in het begin, maar na een paar dagen, als de keel gesmeerd is, gaat het uit volle borst. En wat een enorm genot is dat.
Ik hoorde laatst bij een programma omschrijven dat het een beetje melancholisch klinkt, maar ook rustgevend. Ik ben het hier mee eens, maar wil daar vertrouwenwekkend en simpelweg heerlijk aan toevoegen. Wat een geweldig geluid.
Al vanaf het begin dat ik actief aan het vogelen ben, is de Merel in beeld en in gehoor. Ik nam vogelgeluiden op en de Merel bij de buren op de schoorsteen was de eerste die ik wist vast te leggen. Later met het fotograferen was het ook één van de eersten vanaf het balkon in het tegenoverliggende bosje.
Maar zijn zang… Elk jaar in het voorjaar als ik de Merel weer hoor, leef ik weer op. Ik heb zeker geen hekel aan de winter, maar vind het een mooi jaargetijde omdat je weet dat aan het einde de Merel weer te horen gaat zijn. Hij zingt dan ook tot voorbij het begin van de zomer, vaak ’s avonds na gedane arbeid. Samen zitten we dan na te genieten van een momentje rust lijkt het wel, waarbij de Merelman voor de muzikale ondersteuning zorgt.
Zo kun je de zomeravonden wel doorkomen.
Dit alles is voor mij de Merel: zeker niks minder en zoveel te meer!
Oja: ik vind ze ook nog eens heel mooi om te zien…
