Waar je bij de Huismus geneigd bent hem voor lief te nemen, geldt dit misschien nog wel meer voor de Koolmees. Ik denk dat het één van de eerste vogels was die ik kon herkennen, met beeld én geluid en ook echt zo’n beetje overal zag.
Wij hadden naast ons huis een grote boom staan in de achtertuin en daarin hebben we een nestkast gehangen waar we direct inwoning in kregen, wat een aantal jaar achter elkaar raak was (al verwonderde het ook niet: mijn vader had hem dubbelwandig gemaakt om vocht en kou buiten te houden wat het het meest luxe kastje van de buurt maakte…).
Op een bepaald moment ben ik met mijn eigen wetenschappelijke onderzoek begonnen door te gaan bijhouden hoe vaak de ouders kwamen voeren en hoe de verdeling tussen mannetje en vrouwtje was. Ik leerde ze dus echt goed kennen en kon mannetje en vrouwtje na verloop van tijd makkelijk uit elkaar houden. Zo heb het voorjaar doorgebracht voor het kastje en ben niks wijzer geworden (tenminste nu niet. Ik ben de resultaten kwijtgeraakt…), maar leerde deze prachtige, hardwerkende vogeltjes goed kennen en enorm waarderen. Heel jammer was het wel dat ik het uitvliegen van een nestje nooit heb meegemaakt. Op één of andere manier was ik altijd net weg als het gebeurde. Je hoorde de jongen in de buurt door de tuinen roepen om de ouders nog even te laten weten waar ze waren.
Toen ik begon met fotograferen was het ook één van de soorten die ik als eerste vastgelegd heb. Bij de verschillende hutten zijn ze altijd wel aanwezig en laten ze zich vaak mooi vastleggen. En mooi zijn ze ook. Beetje groen, beetje zwart, tikkeltje blauw en een ferme gele borst met zwarte streep. In de tropen zou de veelzijdige zanger niet misstaan.
Ik ben blij dat er vaak Koolmeesjes in de buurt zijn, net als nu ook weer bij de buurvrouw en de zijkant van ons huis. Met zijn vroege welluidende zang fleurt hij het voorjaar op en als je ze ziet, is het net of je een klein zonnetje hebt gezien.
Hoe gewoon ze soms lijken, voor mij zijn ze dat dus zeker niet…
