Voor de Heggenmus heb ik een zwak. Ik weet niet helemaal goed waarom , maar het is zo. Ze leven zo’n bescheiden bestaan, teruggetrokken onder struiken, rondscharrelend over de grond: je ziet ze wel, maar ziet ze niet. Gelukkig hoor je ze vaak wel. Heel vroeg in het voorjaar is het één van de eerste vogels die je kunt horen zingen. En eigenlijk is het een heel mooi, ook weer bescheiden, gezang. Het leuke is dat ze dit dan vaak weer hoger in een boompje of struik doen, waardoor ze ineens volop in de spotlights staan. En ook dat mogen ze best. Het zijn misschien niet de allermooist getekende vogels, maar in al hun bescheidenheid mogen ze er hierom ook zijn. Gelukkig zie en hoor je ze behoorlijk regelmatig en heb ik ondertussen ruimschoots de gelegenheid gehad hem mooi vast te leggen. En dat zal ik blijven doen bij elke keer dat er gelegenheid is, want dat verdient hij!
