Natuurlijk moet je bij een stukje over de Groene Specht zijn lachen noemen, en al helemaal dat je het gevoel krijgt dat je soms uitgelachen wordt. Liefst zou ik het niet noemen, maar het is zo waar… Helaas kom ik hem niet heel vaak tegen, maar als het zo is, merk je als eerste zijn aanwezigheid op door zijn lach. Zien doe ik hem zelden, laat staan fotograferen. In Frankrijk hoorde ik hem dagelijks. Vaak verder weg, maar soms ook wat dichterbij tot zelfs foto-afstand. Maar dan zag ik hem nooit. In de Wageningse Nevengeul hetzelfde verhaal. Ik hoor hem daar regelmatig rondvliegen, maar zie hem eigenlijk nooit, tot die geluksmomenten… In Frankrijk landde er ééntje heel kort op een weidepaal en kreeg ik 3 milliseconde de gelegenheid hem te fotograferen. In Wageningen had ik langer de tijd, maar zat hij op een dusdanige plek dat fotograferen eigenlijk niet ging. Ik heb het, uiteraard, wel gedaan en heb zelfs zijn lach kunnen vastleggen. En wat is nou het leukste, hij zit mij helemaal niet uit te lachen, hij lacht gewoon voor zich uit omdat hij er lol in heeft een Groene Specht te zijn!
