Van de Grauwe Vliegenvanger heb ik ook vroege herinneringen. Toen mijn “vogelen” serieuzer werd, zat ik bij de vogelwerkgroep in Cuijk. Ook telde ik voor het SOVON in een 5 bij 5 km blok. Ik kreeg dan een groene kaart waarop je de aantallen van de vogels kon weergeven. Elke week fietste ik dan in het blok rond om te zien wat ik allemaal tegenkwam en dat te noteren. Ik deed dit niet alleen. Bij de vogelwerkgroep zat ook een hoogleraar wiskunde en met hem deed ik deze teltochten. Ik mag wel zeggen dat ik van hem ook het ware vogelen heb geleerd. Met name leerde hij me te letten op de geluiden en de zang van de verschillende vogels (later deed ik dat met cassettebandjes erbij). Deze hoogleraar woonde bij mij in de buurt in een grote oude boerderij met een fantastische tuin eromheen. Toen we een keer door de tuin wandelden, hoorde we een schrille, ijle zang. En dat was dus mijn eerste kennismaking met de Grauwe Vliegenvanger. Ik vond dit geweldig, omdat ik het idee had dat dit een bijzondere soort was (wat misschien ook best wel zo was…). Lange tijd heb ze daarna niet bewust meer gezien. Het was in de Oostvaardersplassen waar we een hernieuwde kennismaking hadden. En daarna zag en hoorde ik ze weer regelmatig. In Spanje zag ik er veel en bij de verschillende schuilhutten zat er bijna ook altijd wel ééntje. Van hun zang hoeven ze het misschien niet te hebben, maar ik vind dat ze een soort van eigenwijs koppie hebben en daar word ik vrolijk van!
