De Grasmus en ik hebben altijd een beetje een moeilijke verstandhouding. Ik zie ze regelmatig, mede omdat ze vaak zo ontzettend uitbundig zitten te zingen, maar eigenlijk heb ik ze nog nooit voor 100% op de foto gekregen zoals ik graag zou willen. Heel af en toe lijkt het erop, maar dan werkt het weer weer eens niet mee. Een andere keer is het de apparatuur die niet goed genoeg is, maar meestal is de Grasmus te schuw en te snel. Als ze al eens zingend in de buurt blijven zingen, zitten ze vaak te hoog in een struik of boom zodat je van die kikkerperspectief opnamen krijgt. In Frankrijk zat er ook eens ééntje heel mooi, maar dit leek een jong waarbij nog niet de kleuren helemaal ontplooid waren. Ik begin me er bij neer te leggen dat het nooit wat zal worden tussen ons. Daarom kan ik nu ook naar ze kijken en naar ze te luisteren, zonder nerveus te worden dat ik meer moet. Ik luister en kijk nu naar ze. Ik hoop dat het misschien een keer een beetje beter wordt, maar tot die tijd houd ik het prima vol met alleen hun aanwezigheid…
