Ik vind de gedachte zo mooi dat, wanneer je mooi bent, je niet mooi hoeft te kunnen zingen. En ik vind de Goudvink het toonbeeld van deze gedachte. Een meer dan bescheiden, melancholische dju en een mengsel van kwelende en krassende tonen (aldus Peterson). Maar het grappige is dat je de bescheiden dju snel hoort en dat je dan ook zeker weet dat er een Goudvink (koppeltje) in de buurt zit. De eerste keer dat ik ze ooit zag was ergens in Drente op een camping waar we even op bezoek waren. Ik kon nauwelijks geloven dat je ze op zo’n plek zou kunnen vinden, maar niets bleek minder waar. Toen ik in Ede kwam wonen, kreeg ik ze meer te zien. Elke winter kwam er een groepje van 4 tot 6 individuen in een Elzenboom de “helicoptertjes” plukken. Ze kondigden hun bezoek vaak van wat afstand aan door hun fluit en ik wist dat ik op moest gaan letten. Regelmatig zaten ze aan de verkeerde kant van de boom, maar zo af en toe zaten ze goed en kon ik mijn eerste foto’s maken van deze kleurrijke vogels. Later bleken ze ook de verschillende schuilhutten te bezoeken en kreeg ik hier de gelegenheid hun statieportretten te maken. Het is bijna onwerkelijk dat zulke gekleurde vogels hier rondvliegen, het doet bijna tropisch aan. Dus hun dju is misschien wat koeler, van hun uiterlijk kun je het heerlijk warm krijgen!
