Het was zo’n gure dag in, ik denk, Februari, toen ik voor het eerst een Goudhaan(tje) zag. Het was in de buurt van Vianen en we waren met een groepje op vogelexcursie. In een Conifeer, vlak naast een huis, hoorden we hoge piepgeluidjes en zagen we dus een Goudhaantje. Prachtig vogeltje en zeer bewegelijk. Zoals toen heb ik hem nooit meer gezien. Ik hoor ze regelmatig op verschillende plekken, maar nergens krijg ik echt goed de kans hem mooi vast te leggen. Het dichtst bij kwam ik bij een klein vennetje in het Park Hoge Veluwe waar ik er ééntje hoorde. Ik ben aan de rand van het vennetje gaan zitten en heb gewacht of ik hem misschien zou gaan zien. Dat lukte, maar helaas bleef hij té ver weg zitten. Nog steeds had ik dé foto niet kunnen maken. Ik blijf maar hopen dat het een andere keer wel gaat lukken. Bij de verschillende schuilhutten komen ze ook nog wel eens langs, alleen niet als ik er zit… Nee: dan blijven ze hoog in de toppen zoals ik ze het beste ken. En dan hebben ze voor het fotograferen hun meest bekende kenmerk niet mee… Ze zijn écht héél erg klein…
