Ook van de Geelgors heb ik vroege herinneringen. Als ik “uit vogelen” was, hoorde ik tussen de weilanden in de bomen langs de weg, vaak een bescheiden, bijna iele uitvoering van de 5de van Beethoven: tsi-tsi-tsi-tsi-tsi-tsiá¨á¨á¨á¨h. Een zang die makkelijk te onthouden was, waardoor de Geelgors me altijd goed is bijgebleven. Ook was de Geelgors één van de eerste, wat bijzonderder, soorten die ik gefotografeerd heb. Dit was op de Ginkelse Hei en ook nu weer werd ik aangetrokken door zijn zang. Hij was heel lastig te vinden, maar uiteindelijk vond ik hem laag in een boompje en kon hem, met te weinig licht, redelijk vastleggen. Lange tijd kreeg ik hem niet veel beter op de foto. Misschien dat door de drukte op de Hei ze schuwer zijn, maar echt mooi zitten deden ze niet. Toen ik een keer bij een collega op bezoek was die letterlijk midden op een Hei woont, keerde het tij. Daar heb ik hem heel fraai kunnen vastleggen en later ook vanuit de verschillende schuilhutten. Maar het meest bijzonder is misschien wel dat ik hem een aantal winters lang ook te gast had in onze tuin. Zo heb na die eerste foto nog heel wat keren de gelegenheid gehad hem goed te fotograferen, waardoor je pas echt ziet hoe ontzettend mooi deze bescheiden zanger is.
