Wanneer je het zachte, aflopende toonladdertje van de Fitis weer hoort, weet je dat het voorjaar is. Hoe veel lijkt hij toch op de Tjiftjaf, maar hoe verschillend is het geluid dat ze maken. Wanneer er een Tjiftjaf in de buurt zit en een hele tijd, al foeragerend zijn liedje zingt, dan begin je te hopen dat hij ergens een keer eventjes een korte (of langere) pauze houdt. Zeker als je in de Weerribben bent en echt honderden Tjiftjaffen continue hoort zingen. Bij de Fitis krijg ik dat gevoel helemaal niet. Het is bijna kalmerend, zó rustig dat ik het kan blijven luisteren. Gelukkig zit hij ook bij de verschillende schuilhutten op de Lemelerberg, zodat je op de rustige momenten toch weer prettig afgeleid wordt. Helemaal leuk is dat ze soms ook best even willen poseren en ik dus ook nog wat aardige plaatjes van ze heb.
Ze zijn ook heel leuk om te zien. Fijn, bijna fragiel, maar met een pittig koppie. Ik vind het ook bijna onwerkelijk (maar dat vind ik voor de meeste vogels) dat ze zo ver kunnen trekken, om dan in het voorjaar hier hun heerlijke liedje weer te laten horen. Ja: Fitisjes zijn leuk!
