Tijdens mijn eerste vogelkamp van het Wereld Natuurfonds op Schiermonnikoog, maakten we een lange wandeling over het hele eiland. Ergens op de kwelders, in het Oosten van het eiland, vond onze gids een Eider die niet voor ons wegvluchtte. Waarschijnlijk was het dier ziek, zodat hij het dier kon oppakken en wij hem heel goed konden bekijken. Een schitterende vogel met zo’n groene veeg aan de zijkant van zijn kop en verder helder wit en diep zwart. We hebben het dier verder met rust gelaten en hebben onze wandeling voortgezet. De Eider is daarmee voor mij altijd verbonden met de Waddeneilanden en ben ik altijd weer blij als ik er ééntje zie. Ik krijg daardoor altijd meteen een “weggevoel”. Jaren later ben ik de Eider (was het trouwens vroeger, ten tijde van Schiermonnikoog, geen Eidereend?) nog vaker tegengekomen. Eén keer was alleen niet op een Waddeneiland. Dat was op het Isle of May in “the Firth of Forth” in Schotland. Daar zwom een koppeltje Eiders in een soort haventje en was ik bijna in de gelegenheid de dieren net zo goed te bekijken als toen. Gelukkig had ik nu fotospullen bij me en kon deze schitterende dieren ook nog eens heel mooi vastleggen.
